Σαν σήμερα, πριν δέκα χρόνια, δημιουργήθηκε το Διαβάζοντας. Και με αυτό, εννοώ το blog κι όχι όλα τα άλλα εργαλεία που το συνοδεύουν. Όταν το έφτιαξα, το 2009, είχα μια αμυδρή ιδέα, κάπως σκοτεινή, για το πώς δουλεύουν τα blogs. Επισκεπτόμουν μερικά τακτικά, αλλά δεν λάμβανα μέρος στις συζητήσεις, ανακάλυπτα βιβλία κι έπαιρνα σιωπηλά μια γεύση από έναν βιβλιόφιλο κόσμο που μέχρι τότε μόνο ονειρευόμουν. Έφτιαξα το Διαβάζοντας σε μια παρόρμηση, ένα βράδυ. Ήταν ένα στιγμιαίο λάθος. Παραλίγο δε, να το λένε «ΔιαβάΖωντας». Οριακά απέφυγα το μάλλον προφανές και κάπως δημοσιογραφίστικο λογοπαίγνιο.
Ανέβασα το πρώτο πόστ- ήταν για τον Λιόσα- και το ποστάρισα στο Facebook. Τότε ήταν της μόδας οι bloggers να είναι ανώνυμοι, αλλά για κάποιο λόγο δεν συμπαθούσα την ανωνυμία. Το ίδιο βράδυ σχεδόν, ανακάλυψε το blog ένας καλός παλιός μου συμμαθητής και γνωστός blogger. Και συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν μόνη. Στους διαλόγους μας χρωστάω το ότι κράτησα το blog ζωντανό τον πρώτο καιρό. Κι έπειτα δεν με ένοιαζε πια, ήμουν μέρος της κοινότητας. Δεν ήξερα να το ορίσω, ούτε και τώρα, αλλά το blog σημάδεψε μια εποχή, αυτή της μετάβασης. Μπόρεσα μέσα από αυτό, από τα μικρά και κάποτε κάπως ξετσίπωτα κείμενα που ανέβαζα εδώ, να καταλάβω πως εκείνο το μοναχικό κορίτσι που ξεκοκκάλιζε βιβλία καθισμένο στους διαδρόμους της σχολικής βιβλιοθήκης- γιατί η καρτέλα του ήταν ήδη γεμάτη και δεν του δάνειζαν άλλα αυτή την εβδομάδα- ήμουν εγώ. Και ενήλικη, αυτή ήμουν, όσο κι αν προσπαθούσα να το ξορκίσω∙ για τους άλλους.
Το blogging είναι μοναχική διαδικασία, μοιάζει σε αυτό με το διάβασμα και το γράψιμο. Όμως στην εποχή των social media, η μοναχικότητα άλλαξε μορφές. Έφτιαξα τη σελίδα στο facebook αλλά και το group, ίσα για να ανεβάζω τα ποστ μου εκεί, να απελευθερώσω το προφίλ μου από τη μονοτονία των αναρτήσεων για βιβλία. Στην πράξη, εκείνη την εποχή ήμουν ενεργή μόνο στο twitter- μεγάλο σχολείο το twitter, ευνοούσε τον ρυθμό, την καυστικότητα και την ατάκα. Όταν το πράγμα άρχισε να γίνεται σιχαμερά κομματικοποιημένο, έκλεισα τον λογαριασμό μου. Και τότε ήρθε η σειρά του Facebook.
Αλλά για την άνθηση εκεί, θα σας πως μια άλλη φορά, ίσως αν καταφέρω ποτέ να θυμηθώ πότε φτιάχτηκε το group. Θα σας πω πως αγαπώ το blog γιατί είναι ένα αρχείο των κειμένων μου, και με ένα τρόπο των βιβλίων που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια- κι ας μην είναι όλα εδώ. Το blog έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ανάγνωσης (μου). Δεν κρατάω ποτέ σημειώσεις, όμως έχω πάντα στον νου μου πως πιθανότατα κάτι θα γράψω για το βιβλίο που διαβάζω. Υπάρχουν μισοτελειωμένα κείμενα που δεν ανέβηκαν ποτέ; Φυσικά. Υπάρχουν συγγραφείς που τους αδίκησα, στη θέρμη της πρώτης ανάγνωσης; Βεβαίως. Υπάρχουν κείμενα που ξαναδιάβασα και τα εκτίμησα διαφορετικά; Πώς αλλιώς; Και κείμενα δικά μου για τα οποία δεν είμαι φοβερά περήφανη; Ένα σωρό. Αυτή είναι η χαρά του μέσου, η διαφορά του, δίνει την αίσθηση της πρώτης ανάγνωσης, με όλα τα καλά και τα κακά της.
Είμαι συγγραφέας γιατί υπάρχει το blog; Έγραφα και πριν. Όμως η καθημερινή τριβή με το κείμενο είναι μεγάλο σχολείο. Διαβάζω πιο πολύ γιατί υπάρχει το blog; Ναι. Αυτό με έβαλε σε μια παρέα βιβλιόφιλων, άλλαξε τις αναγνωστικές μου συνήθειες και τους ρυθμούς. Φταίει το blog που υπάρχει το Booktalks; Εννοείται. Είμαι ευγνώμων για κείνο το στιγμιαίο λάθος δέκα χρόνια πριν; Ε, ναι!
