Η Λουκία Δέρβη εμπνέεται από ένα ξενοδοχείο πάνω στην πλατεία Συντάγματος, με θέα την Ακρόπολη, που μοιάζει, αλλά δεν είναι, η Μεγάλη Βρετανία, και καταδύεται στα άδυτά του, εκεί που ποτέ κανένας πελάτης δεν θα πάει, στον χώρο του προσωπικού. Βασικοί της ήρωες, η καμαριέρα του έβδομου ορόφου Θέκλα, μια φοβερά όμορφη γυναίκα, που έχει ένα μωρό κι έχει μόλις χωρίσει από τον Παρμενίωνα, ο καλόκαρδος ρεσεψιονίστ Μάκης που ζούσε μέχρι τώρα με τη μαμά του και τώρα ψάχνει μια καλή κοπέλα και η Χαρούλα, το μορφωμένο κορίτσι που κλείνει τις μεγάλες δουλειές του ξενοδοχείου όμως ζει μια προσωπική τραγωδία με τη χρεοκοπία της οικογένειάς της.
Το ξενοδοχείο μοιάζει να είναι ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, μπροστά από τα μάτια μας παρελαύνουν περίπου 23 χαρακτήρες, και πελάτες και άλλα μέλη του προσωπικού. Πάνω σε αυτό τον καμβά ανθρώπων πάντως, στη βαβούρα και τις ζωές τους, χτίζεται μια ιστορία ξεχωριστή. Ο Μάκης είναι ερωτευμένος με τη Θέκλα, αν και δυσκολεύεται πολύ να την πλησιάσει, ίσως και λόγο του χωλού του ποδιού. Είναι ένας από τους πιο καλούς χαρακτήρες της λογοτεχνίας – μου θύμισε κάπως τον Τζαρντάις στον Ζοφερό οίκο. Η Θέκλα είναι ιδιότροπη, περήφανη που καθαρίζει τον πιο εξκλούσιβ όροφο, που έχει τη δική του ρεσεψιόν. Αγαπημένο της χόμπι είναι να χτυπάει την πόρτα και να μπαίνει αμέσως στα δωμάτια, χωρίς να περιμένει, πιάνοντας τους ενοίκους τους στα πράσα: να κοιμούνται, να κάνουν έρωτα, να χαζεύουν. Είναι κολλημένη με τον πρώην σύζυγο, παρ’ όλο που αυτός είναι ένας νταής που την χτυπάει στο όνομα της αγάπης. Κι η Χαρούλα αγαπάει τον Μάκη, γιατί μοιάζει τόσο ευάλωτος όσο κι εκείνη. Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή ανόδου και αθωότητας, το 1992.
Η συγγραφέας είναι εμφανώς γοητευμένη από τη μυστική ζωή των μεγάλων ξενοδοχείων, τη ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας, είναι η δική της θέα στην Ακρόπολη. Κάνει την κομβική επιλογή να επιλέξει πρωταγωνιστές από το προσωπικό κι όχι από τους πλούσιους πελάτες, μιλάει για πράγματα που αφορούν όλους μας. Αυτό που βγαίνει από το μυθιστόρημα τελικά είναι γλύκα και αγάπη για τους ήρωές της∙ ακόμα κι όταν κάνουν τη λάθος επιλογή την έκαναν γιατί είναι ο εαυτός τους. Η Θέα Ακρόπολη είναι χαμηλότονο βιβλίο, κρατά το ενδιαφέρον χωρίς να κραυγάζει, ασχολείται με θέματα που πονάνε χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα. Κι όλο φαντάζεσαι πως, κάποιος από αυτούς τους χαρακτήρες, είσαι εσύ.
Κατερίνα Μαλακατέ
"Θέα Ακρόπολη", Λουκία Δέρβη, εκδ. Μεταίχμιο, 2019, σελ. 212
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου