Έχω χάσει την πολιτική μου ελπίδα

Έχω την ανάγκη μιας καθαρότητας, ενός πρώτου υλικού ξεκάθαρου, κι έπειτα της εκτέλεσης με τρόπους βατούς και σωστούς. Αυτό στην Ελλάδα μοιάζει ουτοπία. Ακόμα. Και πιθανότατα πολλά χρόνια μετά από σήμερα, το παιδί μου θα νιώσει την ανάγκη να γράψει ένα κείμενο παρόμοιο με τούτο. Με λίγα λόγια δεν αισιοδοξώ, έχω πια ψηφίσει αρκετές φορές στη ζωή για να μην έχω την αυταπάτη της ελπίδας.

            Δεν συγχωρώ τη χώρα μου που με ανάγκασε να πάρω το δίπλωμα οδήγησης πληρώνοντας τον εξεταστή μου, δεν συγχωρώ τη δικαιοσύνη που εκδίκασε αποζημίωση στο μηχανάκι που με χτύπησε από πίσω και το οδηγούσε ένας ανήλικος νεαρός χωρίς δίπλωμα (τα έπιασε η γραμματεία του δικαστηρίου, αν αναρωτιέστε, κι έγραψε στα πρακτικά άλλα αντ’ άλλα), δεν συγχωρώ τον καθηγητή μου στο Πανεπιστήμιο που για να κάνω μεταπτυχιακό μου συμπεριφέρθηκε ως σκλάβο, το ότι διορίστηκα μέλος Εφορευτικής Επιτροπής την ίδια μέρα που το φαρμακείο εφημερεύει κι όλοι με συμβούλεψαν να μην μπλέξω με την Εισαγγελία αλλά απλά να τους ενημερώσω τη Κυριακή, όταν πλέον θα είναι αργά για λειτουργήσει σωστά το σύστημα και θα έχω «χώσει» κάποιον άλλον κακομοίρη. Δεν την συγχωρώ για αυτά τα μικρά, πως θα μπορέσω να τη συγχωρήσω για τα άλλα, τα πιο μεγάλα;

      Δουλεύω πολλές ώρες την ημέρα σε ένα επάγγελμα πηγμένο στην γραφειοκρατία, τις εγκυκλίους που αλλάζουν ώρα την ώρα (ναι, ναι, ώρα την ώρα), με ένα ηλεκτρονικό σύστημα που χάρηκα στην αρχή πολύ για την ύπαρξη του κι αυτό με πρόδωσε ( δεν δουλεύει ποτέ, όταν δουλεύει τα μισά είναι λάθος, όσο για τη διαφάνεια που υποσχόταν, ας μη μιλήσουμε καλύτερα). Είμαι 34 χρονών κι έχω χάσει πια την πολιτική μου ελπίδα.

            Δεν υπάρχει ένας υπέροχος κόσμος, αυτό το ήξερα από μικρή. Δεν υπάρχει η δικαιοσύνη σε μια ανθρώπινη κοινωνία, γιατί αυτό αντίκειται εν πολλοίς στην φτιαξιά του ανθρώπου, στη μάχη για να επιβιώσει. Όμως αυτό δεν εμποδίζει την ύπαρξη ενός καλύτερου κόσμου. Δεν τον βλέπω. Μας κρατάει πίσω μια νοοτροπία αιώνων που την περνάμε από γενιά σε γενιά, λες και πρόκειται για την κληρονομιά μας.

            Δεν συγχωρώ τον εαυτό μου που ώρες ώρες βολεύεται σε αυτή τη νοοτροπία, αφήνεται να απομυζά τα πενιχρά οφέλη της. Αύριο, αν με αφήσουν να ψηφίσω και δεν με λιντσάρουν που έχω κώλυμα για την εφορευτική, θα σταθώ μπροστά από την κάλπη και θα σκεφτώ. Έχω διαβάσει πολλά αυτές τις τελευταίες μέρες, προγράμματα και δηλώσεις, και υποσχέσεις (άκουσα χθες τον Καρατζαφέρη να μου υπόσχεται σπίτι σε ακριτική περιοχή δωρεάν, αν μείνω 7 χρόνια παντρεμένη!!), και θα σταθώ εκεί και θα σκεφτώ ως την ύστατη ώρα. Δεν τρέφω ελπίδες, ούτε αυταπάτες. Δεν πιστεύω πια σε έναν καλύτερο κόσμο. Όμως τουλάχιστον ως μονάδα ας κάνω το καλύτερο.