Διατί γράφομεν

Διαβάζω τον τελευταίο καιρό σκόρπια από δω κι από κει τί είναι ο καλός συγγραφέας, πώς γράφει, που γράφει, με ποιόν γράφει. Λοιπόν εγώ θα σας πω γιατί γράφει, γράφει γιατί είναι μαζόχας και πιθανώς κακός ηθοποιός. Πάντως σίγουρα γιατί θέλει να γίνει σκηνοθέτης. Γράφει γιατί  εκείνη τη στιγμή που πεθαίνει το παιδί του δε θα τη ζήσει ποτέ -για μένα η στιγμή του απόλυτου σκοταδιού και φόβου- κι όμως κάπου ενδόμυχα θέλει να τη ζήσει, τη ζει κομμάτι κομμάτι, διαβάζοντας για αυτή και γράφοντας για αυτή. Τη σκέφτεται τη γαμημένη.

Αυτός ο τύπος ή αυτή η τύπισσα, που έγραφε από μικρός ή του ξύπνησε ξαφνικά, που γράφει με φουλ μουσική και τσιγάρα ή κλείνεται στην τουαλέτα για μοναξιά, έχει κάποιο  εγγενές στοιχείο που τον οδηγεί να γίνει η «βασίλισσα του δράματος», drama queen. Θέλει να ζήσει τον απόλυτο τρόμο ή ακόμα καλύτερα ζει ήδη τον απόλυτο τρόμο, την απόλυτη αγάπη, την απόλυτη δυστυχία τόσες φορές μέσα στο μυαλό του που πρέπει να το εξωτερικεύσει.

Σε τελική ανάλυση δεν έχουν σημασία η τεχνική, τα γλωσσικά μέσα, ο τρόπος, αυτά μπορεί να βρεθούν, μπορεί και να μη βρεθούν, έχει σημασία να πρωταγωνιστήσεις στον δικό σου πόνο, τη δική σου περιπέτεια, τη δική σου ταινία μελό. Κι αυτό κάνει αυτούς που τα έχουν καταφέρει κάπως εγωιστές και αλαζονικούς και τους υπόλοιπους λίγο πιο μαζόχες.