"Oblivion", David Foster Wallace

"The heir apparent to Thomas Pynchon*", λέει η κριτική των Times στο πίσω μέρος του paperback που έχω στα χέρια μου. Κι αν και οι γνώσεις μου για τον Pynchon είναι πολύ περιορισμένες, μιας και οι πρόσφατες προσπάθειες μου με το «Ουράνιο τόξο της βαρύτητας» δεν ξεπέρασαν ποτέ την 50^η σελίδα, νιώθω πως ο κριτικός των Times έχει τα  δίκια του. Μιλάμε κι εδώ για μια γραφή δύσκολη και συνειρμική, που καθώς προχωρά βυθίζεται στις λεπτομέρειες, με μια αίσθηση σπιράλ που μαζεύεται αντί να απλώνεται για να φτάσεις στο κέντρο, ένα κέντρο που δεν είναι σχεδόν ποτέ το αναμενόμενο.

Στις ιστορίες που περικλείονται στο “Oblivion” ξεπηδούν θέματα όπως η ζωή και ο θάνατος, οι βασικοί φόβοι και οι προσποιήσεις, το ψέμα στον ίδιο μας τον εαυτό για να αντέξει.

 Η πρώτη ιστορία «Mr. Squishy» είναι ένα στριφνό σε πολλά σημεία κείμενο γεμάτο τεχνικές λεπτομέρειες, αφορά σε ένα γκρουπ «δοκιμαστών» για καινούργια προϊόντα  που δοκιμάζει ένα σνακ σοκολάτας και τον μεσολαβητή της διαφημιστικής εταιρείας. Ταυτόχρονα, μια σκοτεινή φιγούρα προσπαθεί να αναρριχηθεί με βεντούζες στο κτίριο.

Στο «The soul is not a Smithy», ένα παιδί που ξέρει πολύ καλά να ονειροπολεί, μας εξηγεί πως μέσα από το χάζι στο παράθυρο εν ώρα μαθήματος, όπου εκτυλίσσονταν ένα σωρό ιστορίες, κατάφερε να καταλήξει όμηρος του καθηγητή του που παθαίνει ένα μικρό ψυχωτικό επεισόδιο.

Στο φρικιαστικό «Incarnations of burnt children» ένα νήπιο καίγεται με νερό από την κατσαρόλα κι οι γονείς του προσπαθούν να το βοηθήσουν.

Στο «Another Pioneer» ένα χαρισματικό παιδί γεννιέται σε μια άγρια φυλή. Στην αρχή η φυλή το βάζει σε ένα βάθρο και το ρωτά κι έτσι προοδεύουν όλοι μαζί. Μέχρι το παιδί να φτάσει στην έκρηξη της ήβης και να συνειδητοποιήσει πιο βαθιά πράγματα.

Το «Good old neon» είναι ο μονόλογος στον ψυχαναλυτή του ενός ανθρώπου που πιστεύει πως είναι μια απάτη, πως όλα στη ζωή του γίνονται για να καταφέρει να πείσει τους άλλους πως είναι καλός. Και το χειρότερο, πως συνήθως τα καταφέρνει.

Στο “Philosophy and the mirror of nature” ο αφηγητής μας εξηγεί πως δυο πλαστικές εγχειρίσεις άφησαν τη μάνα μου με μια έκφραση συνεχούς παγωμένου τρόμου στο πρόσωπο.

Το “Oblivion”  αφορά σε έναν υπέρ το δέον αναλυτικό αφηγητή που μπαίνει σε ένα καυγά με την επί χρόνια γυναίκα του. Αυτή ισχυρίζεται πως ροχαλίζει, αυτός πως εκείνη το φαντάζεται όσο κοιμάται, ενώ ο ίδιος δεν έχει καταφέρει ακόμα να κοιμηθεί.

Και τέλος «The suffering channel”, όπου ένας δημοσιογράφος σε ένα περιοδικό στυλ, ανακαλύπτει έναν τύπο που μπορεί με τα σκατά του να φτιάχνει έργα τέχνης. Και την πεινασμένη για δημοσιότητα γυναίκα του.

Δεν θα προσποιηθώ πως το ταξίδι στις ιστορίες του Wallace ήταν εύκολο. Το βράδυ που διάβασα την ιστορία με το νήπιο δεν κατάφερα να κοιμηθώ, συχνά θυσίασα το πρωινό μου γράψιμο για να διαβάσω την ώρα που έχω περισσότερη διαύγεια. Ούτε θα πω πως μου άρεσαν όλες. Η πρώτη ας πούμε με άφησε με μια γλυφή αίσθηση, σα να μου υποσχέθηκαν νερό κι έπειτα να με έκλεψαν και να με άφησαν διψασμένη. Όμως ο David Foster Wallace κατάφερε να μπει με ένα μόνο βιβλίο στο πάνθεο των συγγραφέων που με σημάδεψαν.

* Πώς ένας πεθαμένος είναι ο κληρονόμος ενός ζωντανού είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο.  Και μια ειρωνεία αντάξια και των δύο τους.

"Oblivion", David Foster Wallace, Abacus, 2004, pg.329

Υ.Γ. Στα ελληνικά μεταφράστηκε "Αμερικάνικη Λήθη", το αμερικάνικο του πράγματος ειλικρινά αδυνατώ να το κατανοήσω....