Τον τελευταίο
καιρό τριβελίζει το μυαλό μου μια έννοια τελείως παλιομοδίτικη, εντελώς
αντιεμπορική, που αποπνέει ναφθαλίνη. Η αφοσίωση. Αντιλαμβάνομαι στους γύρω
μου, αναγνώστες και μη, την ανικανότητα να αφοσιωθούν σε έναν άντρα, ένα παιδί,
μια δουλειά, την ανάγνωση, το γράψιμο.
«Αγαπώ να διαβάζω αλλά ποτέ δε βρίσκω χρόνο»
«Ήμουν ερωτευμένη με τον άντρα μου, μα τώρα
δεν το νιώθω και βαριέμαι»
«Ήθελα να κάνω παιδί γιατί χτύπησε το βιολογικό
μου ρολόι μα τώρα το μεγαλώνει η γιαγιά του»
«Αρχίζω συνέχεια μεγάλα κείμενα, έχω πολλές ιδέες
και δεν τις ενώνω».
Βαρέθηκα να το ακούω, σιχάθηκα να το βλέπω, όχι
άλλη φυγή. Όταν ήμουν έφηβη έλεγα- και δικαίως- πως η βασική αιτία της ανελευθερίας
μας είναι η ύπαρξη των άλλων. Ίσως όμως η ελευθερία της ατομικότητας να είναι υπερτιμημένη.
Ένα από τα πρώτα
σκαμπίλια που τρώει αυτός που παίρνει την απόφαση να γράψει μεγάλο κείμενο ενώ
μέχρι τότε έγραφε μικρά πεζά ή ποιήματα είναι η ανάγκη προγράμματος και
συστηματικότητας. Μα μπαίνει η έμπνευση σε καλούπια; Ο Μπουκόφσκι έγραψε το δικό
του σε δυο εβδομάδες. Μπαίνει η γαμημένη. Χρειάζεται αφοσίωση. Σε αυτήν την
παρωχημένη έννοια κρύβεται η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων, των ανθρώπων, δεν
μπορείς να είσαι αφοσιωμένος σε όλους ή σε όλα∙ δεν μπορείς να ακούς όλα τα είδη
μουσικής, τότε δεν ακούς τίποτα. Μπορείς όμως να διαλέξεις που θα δώσεις την
ελευθερία σου, το χρόνο, την αγάπη σου. Προσεχτικά. Κι έπειτα να παλέψεις για
αυτό, με νύχια και με δόντια. Όχι για την επιτυχία, για την ευτυχία.
Για μένα αυτό
το ξεκαθάρισμα είναι πια πρωταρχικό σημείο ωρίμανσης. Το «έφυγα από το εφηβικό
στάδιο όπου όλα θα έπρεπε να τα δοκιμάσω και να φύγω στον άνεμο πεθαίνοντας νωρίς
για να κάνω ωραίο πτώμα», το σηματοδοτεί το πέρασμά μου από την ποίηση στο
μυθιστόρημα, από το ακατέργαστο συναίσθημα, στο σφιχταγκάλιασμα του αισθήματος
με την αφοσίωση. Στο γάμο το κοινό κλισέ είναι «δεν είμαι ερωτευμένη πια, αλλά
τον αγαπάω». Στο γράψιμο και στη ζωή το κοινό κλισέ θα έπρεπε να είναι «Επέλεξα
αυτό στο οποίο θέλω να αφιερωθώ».
Συμφωνώ 100%...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω για το τι σημαίνει η αφοσίωση στο γράψιμο και τα στάδια που περνάει κάποιος διότι δεν έχω το ταλέντο αυτό, η αφοσίωση όμως είναι η λάσπη που ενώνει τα τούβλα και χτίζει ζωές...
Αφοσίωση σε ό,τι και όποιον αγαπάς. Το μυστικό της ευτυχίας και της γαλήνης και της προσωπικής και της διαπροσωπικής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ ότι είναι παλιομοδίτικη αλλά σταθερή αξία η αφοσίωση -για όσους ξέρουν να την εκτιμήσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως ζούμε στην εποχή του "χύμα".
Όλοι είναι κατά κάποιον τρόπο απασχολημένοι, ο καθένας με τα προσωπικά του ασήμαντα "σημαντικά".
Η αφοσίωση θέλει κόπο, έχει απαιτήσεις, έχει προδιαγραφές.
Έχει όρια και προτεραιότητες.
Δεν αντέχει στον "σκόρπιο" τρόπο ζωής.
Νομίζω ότι λίγοι είναι εκείνοι που θα θυσίαζαν εν ονόματί της την "δήθεν" ελευθερία να είναι με όλους και όλα (και τελικά να μην είναι με κανέναν) ή να κάνουν ό,τι θέλουν (και τελικά να πλήττουν).
Γιατί το θέμα είναι όχι μόνο "η ελευθερία από..." αλλά "η ελευθερία προς...".
Ελευθερία για να κάνεις πράγματα. Όμως, ποια;
Και ο σημερινός άνθρωπος έχει ένα προβληματάκι με τις επιλογές του, πώς να το κάνουμε...
Τα θέλει όλα δικά του...
Και το χειρότερο, θεωρεί σχεδόν τα πάντα δεδομένα και αυτονόητα πολλές φορές, αλλά δεν είναι έτσι...
Το να είμαι πιστό και αφοσιωμένο άτομο σημαίνει πολλά για όσους και όσα αγαπάω.
Το να υπάρχουν κάποια άτομα που να αισθάνονται το ίδιο, είναι μεγάλη παρηγοριά.
Το να έχουν δε σχέση με μένα είναι ευτυχία...σχεδόν θαύμα!
κ.κ.
Νιώθω καλά που δεν είμαι μόνη.....
ΑπάντησηΔιαγραφή