O Jony πήρε το όπλο του

Δεν περνάει μέρα τον τελευταίο καιρό που να μην σκέφτομαι το κοριτσάκι στην Πάρο, το κορμάκι της αβοήθητο στα βράχια, τη μάνα και τον πατέρα της που ζούνε τον χειρότερο μου εφιάλτη σε συσκευασία δώρου, τα μηχανήματα, τις διασωληνώσεις, τα δεν ξέρω τι. Εάν δεν είσαι γονιός, δεν μπορείς να διανοηθείς τον πόνο. Αν είσαι, και μόνο που το ακούς αρχίζει αυτό το μούδιασμα στη ραχοκοκαλιά, λες και για λίγο είναι το δικό σου παιδί εκεί στην εντατική.

Κι όταν βρέθηκε ο δράστης, δεν ξέρω τι ένιωσα, στην αρχή ανακούφιση, έπειτα τί ανακούφιση, τί σημασία έχει για τη Μυρτώ που βρέθηκε, θα έχει μόνο άμα γίνει καλά. Κι έπειτα διάβασα τα post του Jony κι άρχισα να γίνομαι έξαλλη. Που ζω σε αυτή τη γαμοχώρα που αναγκάζει καλούς ανθρώπους να θέλουν να αυτοδικήσουν. Που σκέφτονται, αν με αδίκησε εμένα το δικαστικό σύστημα για ένα απλό τροχαίο, σκέψου τί θα κάνει για τον φονιά (φυσικά μια παρόμοια «δικαστική εμπειρία» με την «άμεμπτη» δικαιοσύνη έχω να σας πω κι εγώ, όπως σχεδόν όλοι). Που μπάζει μέσα αθώους, που βγάζει εγκληματίες, που μετατρέπει τον κλέφτη σε επαγγελματία δολοφόνο, που σωφρονίζει δίνοντας πενθήμερες άδειες, που βγάζει έξω τον Φρατζή. Ναι, ναι, τον καταλαβαίνω τον Jony, γιατί ακούγοντας για τον ξυλοδαρμό του δράστη του εγκλήματος στην Πάρο στο κρατητήριο ένα μέρος μου χάρηκε, ένιωσε δικαιωμένο. Αλλά ποιος θα την αποδώσει αυτή τη δικαιοσύνη, ο ντελιβεράς;

Λοιπόν αν πάρει ο Τζόνυ το όπλο του κι αρχίζει και θερίζει αδίκους, αν επανέλθει η θανατική ποινή, αν ο κάθε πατέρας και η κάθε μητέρα σκοτώσουν το φονιά του παιδιού τους, τότε πολύ απλά σε λίγο θα έχουμε πολλούς πατέρες και μητέρες φονιάδες και πολλά παιδιά σκοτωμένα, αλυσιδωτά. Σα βεντέτα στην Κρήτη στην καλύτερη περίπτωση, σαν ανθρωποφάγοι στην επόμενη εκδοχή.  

Δε γουστάρω να ζω σε αυτή τη γαμοχώρα που δικαίωσε τον μοτοσικλετιστή που έπεσε από πίσω μου, χωρίς δίπλωμα, και με ικέτευε να μην φωνάξω την τροχαία κι όταν την φώναξα, μου είπε «να δεις τι θα σου κάνω εγώ». Δεν γουστάρω που τα «έπιασε» κάποιος και τον δικαίωσε. Φυσικά και δεν το γουστάρω. Όμως δεν θα πάρω το όπλο μου, δεν θα με νικήσουν αυτοί, θα τους νικήσω εγώ, τους παλιοπούστηδες, για να μη σκέφτομαι συνέχεια το παιδί μου στα βράχια, εκεί με τη μικρή Μυρτώ. 

Αν αγωνιστώ για κάτι θα είναι αυτό, ο γιος μου σε είκοσι χρόνια να έχει μια καλύτερη ιστορία να διηγηθεί για την ελληνική δικαιοσύνη.