7/8/12

O Jony πήρε το όπλο του



Δεν περνάει μέρα τον τελευταίο καιρό που να μην σκέφτομαι το κοριτσάκι στην Πάρο, το κορμάκι της αβοήθητο στα βράχια, τη μάνα και τον πατέρα της που ζούνε τον χειρότερο μου εφιάλτη σε συσκευασία δώρου, τα μηχανήματα, τις διασωληνώσεις, τα δεν ξέρω τι. Εάν δεν είσαι γονιός, δεν μπορείς να διανοηθείς τον πόνο. Αν είσαι, και μόνο που το ακούς αρχίζει αυτό το μούδιασμα στη ραχοκοκαλιά, λες και για λίγο είναι το δικό σου παιδί εκεί στην εντατική.
Κι όταν βρέθηκε ο δράστης, δεν ξέρω τι ένιωσα, στην αρχή ανακούφιση, έπειτα τί ανακούφιση, τί σημασία έχει για τη Μυρτώ που βρέθηκε, θα έχει μόνο άμα γίνει καλά. Κι έπειτα διάβασα τα post του Jony κι άρχισα να γίνομαι έξαλλη. Που ζω σε αυτή τη γαμοχώρα που αναγκάζει καλούς ανθρώπους να θέλουν να αυτοδικήσουν. Που σκέφτονται, αν με αδίκησε εμένα το δικαστικό σύστημα για ένα απλό τροχαίο, σκέψου τί θα κάνει για τον φονιά (φυσικά μια παρόμοια «δικαστική εμπειρία» με την «άμεμπτη» δικαιοσύνη έχω να σας πω κι εγώ, όπως σχεδόν όλοι). Που μπάζει μέσα αθώους, που βγάζει εγκληματίες, που μετατρέπει τον κλέφτη σε επαγγελματία δολοφόνο, που σωφρονίζει δίνοντας πενθήμερες άδειες, που βγάζει έξω τον Φρατζή. Ναι, ναι, τον καταλαβαίνω τον Jony, γιατί ακούγοντας για τον ξυλοδαρμό του δράστη του εγκλήματος στην Πάρο στο κρατητήριο ένα μέρος μου χάρηκε, ένιωσε δικαιωμένο. Αλλά ποιος θα την αποδώσει αυτή τη δικαιοσύνη, ο ντελιβεράς;
Λοιπόν αν πάρει ο Τζόνυ το όπλο του κι αρχίζει και θερίζει αδίκους, αν επανέλθει η θανατική ποινή, αν ο κάθε πατέρας και η κάθε μητέρα σκοτώσουν το φονιά του παιδιού τους, τότε πολύ απλά σε λίγο θα έχουμε πολλούς πατέρες και μητέρες φονιάδες και πολλά παιδιά σκοτωμένα, αλυσιδωτά. Σα βεντέτα στην Κρήτη στην καλύτερη περίπτωση, σαν ανθρωποφάγοι στην επόμενη εκδοχή.  
Δε γουστάρω να ζω σε αυτή τη γαμοχώρα που δικαίωσε τον μοτοσικλετιστή που έπεσε από πίσω μου, χωρίς δίπλωμα, και με ικέτευε να μην φωνάξω την τροχαία κι όταν την φώναξα, μου είπε «να δεις τι θα σου κάνω εγώ». Δεν γουστάρω που τα «έπιασε» κάποιος και τον δικαίωσε. Φυσικά και δεν το γουστάρω. Όμως δεν θα πάρω το όπλο μου, δεν θα με νικήσουν αυτοί, θα τους νικήσω εγώ, τους παλιοπούστηδες, για να μη σκέφτομαι συνέχεια το παιδί μου στα βράχια, εκεί με τη μικρή Μυρτώ. 
Αν αγωνιστώ για κάτι θα είναι αυτό, ο γιος μου σε είκοσι χρόνια να έχει μια καλύτερη ιστορία να διηγηθεί για την ελληνική δικαιοσύνη.

13 σχόλια:

  1. Ανώνυμος7/8/12, 11:46 π.μ.

    Το θέμα της δικαιοσύνης, των ποινών, της αυτοδικίας κτλ είναι τεράστιο. Το μεγαλύτερο ποσοστό των εγκληματιών είναι προιόντα της κοινωνίας μας, η οποία ουσιαστικά το μόνο που κάνει είναι αργότερα να εκδικείται τα δημιουργήματά της. Και φυσικά όλοι εμείς οι "καλοί" άνθρωποι που ποτέ δεν κοιτάξαμε πέρα από τον εαυτό μας και την οικογένειά μας, άντε και τους φίλους μας, γουστάρουμε σκληρές ποινές και τσεκούρι ακόμα και όταν το έγκλημα δεν έχει καν διαπραχθεί εις βάρος μας.
    Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν κάποιος έκανε κακό σ'εμένα και την οικογένειά μου αλλά όταν διαβάζω για τέτοια εγκλήματα, πολλές φορές σκέφτομαι ότι αν δεν μεγάλωνα στην οικογένεια και το περιβάλλον που μεγάλωσα, ίσως ο δράστης να ήμουν εγώ.
    Ε.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεγάλη κουβέντα αυτό το "ίσως ο δράστης να ήμουν εγώ", που πρέπει συνεχώς να την έχουμε στο μυαλό μας. Δεν πιστεύω πως είναι μόνον δημιουργήματα της κοινωνίας οι εγκληματίες, αλλά όταν γεννιέσαι σε μια δεδομένη κατάσταση, που έχει δημιουργηθεί από το πως είναι δομημένη η κοινωνία και έχεις ίσως και μια πιο άγρια ιδιοσυγκρασία, σε συνδυασμό με την έλλειψη των πάντων- του φαγητού, της παιδείας, του σεβασμού- τότε τα πράγματα μπορεί να ξεφύγουν.

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος7/8/12, 2:31 μ.μ.

    Συμφωνω με το παραπανω σχολιο. Θα προσθεσω τα εξης:
    Τι εθνικοτητας ειναι αυτος που σχεδον σκοτωσε δυο παιδακια και τραυματισε την μητερα τους και τους εγκατελειψε στον δρομο πριν λιγες μερες?
    Τι εθνικοτητας ηταν οι δυο νεαροι που σκοτωθηκαν προσπαθωντας να σωσουν ηλικωμενο ζευγαρι που το αυτοκινητο του ειχε αναποδογυρισει πανω στις γραμμες του τραινου πριν περιπου πριν 2 εβδομαδες?
    Δυο παραδειγματα αναμεσα σε αμετρητα αλλα, που θα επρεπε να μας κανουν να κρινουμε τον εγκληματια ως τετοιον και οχι βασει της εθνικοτητας του... νομιζω...
    Και μακρια απ ολους μας η αποδοση συλλογικης ευθυνης. Θα θυμαστε ισως απο την προσφατη ιστορια που οδηγει: απο τα στρατοπεδα θανατου των χιτλερικων μεχρι τη σφαγη των Τουτσι απο τους Χουτου στο Κονγκο.

    Κυριακή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κυριακή, στο θέμα της εθνικότητας δεν θέλω να μπω καν, το ίδιο θα ένιωθα αν ήταν Έλληνας, Βούλγαρος , Ρουμάνος, ξέρω γω τί. Όχι, αυτό δεν θα το δεχτώ καν, αυτό γυρίζει τον πολιτισμό μας εκατό χρόνια πίσω, και οδηγεί στο Χίτλερ. Συμφωνούμε απόλυτα.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος8/8/12, 12:30 μ.μ.

      Κατερίνα, φυσικά και δεν εστίασες εσυ στο θέμα της εθνικότητας. Είχα διαβάσει προηγουμένως το κείμενο του JonnyG και διάφορα σχόλια που εστίαζαν στην εθνικότητα του δράστη και σχολίασα στο κειμενό σου επηρεασμένη απ' αυτά.
      Καλή σου μέρα

      Κυριακή

      Διαγραφή
  3. Και θα πω και εδώ, όπως σχολίασα και στον αυθόρμητο (θέλω να πιστεύω) JonyG, και θα συμφωνήσω πως η λύση είναι να φτιάξουμε τη δικαιοσύνη και όχι να την πάρουμε στα χέρια μας...και όταν γίνονται πράγματα γι' αυτό (πορείες, διαμαρτυρίες, συστάσεις, προσφυγές κλπ.) να μην είμαστε απόντες, λες και το πιο σημαντικό πράγμα σε τούτη τη χώρα είναι να διαμαρτύρεσαι μόνο όταν θίγεται η τσέπη σου...Γιατί αυτή είναι η νοοτροπία δυστυχώς: να έχουμε να τρώμε, να σκάσουμε από το φαί, να κάνουμε εξοχικά και 5 αμάξια και όταν έρχεται η ώρα να λυντσάρουμε δουρήδες, πακιστανούς και όποιους και να λέμε ότι είμαστε και δίκαιοι! Δε μπορείς να φανταστείς πόσο αηδιάζω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η μόνη λύση είναι να φτιάξουμε την δικαιοσύνη, γιατί να φτιάξουμε εντελώς τις παθογένειες της κοινωνίας μας που οδηγούν σε τέτοια δράματα είναι δυσκολότερο ίσως και ουτοπικό. Και όχι στον βωμό του να μην χαρακτηριστώ politically correct δεν θα υποστηρίξω τον φονιά του φονιά. Ας είμαι όσο politically correct γουστάρουν.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος7/8/12, 5:45 μ.μ.

      Και αν το να φτιάξουμε τη δικαιοσύνη δεν είναι ουτοπικό, τότε γιατί σε καμία χώρα δεν λειτουργεί σωστά;
      Και άντε και λειτουργεί σωστά, είναι δυνατόν ποτέ ν'αποτρέψει έστω και ένα έγκλημα από αυτά που συγκλονίζουν με την αγριότητά τους;
      Ε.Γ.

      Διαγραφή
    3. Όχι, φυσικά δεν είναι, γιατί η παθογένεια είναι άλλη. Όμως αυτό το χάλι είναι απερίγραπτο, υπάρχουν και καλύτερες καταστάσεις από αυτές που βρίσκεται η ελληνική δικαιοσύνη και οι ελληνικές φυλακές.

      Διαγραφή
  4. Θα συμφωνήσω με τους προηγούμενους. Μπορώ να κατανοήσω την αυτοδικία ως πράξη κατά περίπτωση,να αναλογιστώ τις αιτίες και τα συναισθήματα του ανθρώπου που προβαίνει σε αυτήν,να τον συμπονέσω(όχι όμως να τον ηρωοποιήσω,όπως συχνά συμβαίνει)αλλά δε δέχομαι επ'ουδενί την ηθική της νομιμοποίηση. Το ζητούμενο είναι,όπως γράφει και η filoteo,η εξυγίανση της δικαιοσύνης,όχι η αντικατάσταση της με το πολεμοχαρές χάος και η συνακόλουθη μετατροπή των πολιτών σε ρόμποκοπ! Επίσης,μια που αναφέρθηκαν θανατικές ποινές και Χίτλερ,έχω να πω ότι και για τον ίδιο τον Χίτλερ θα έβρισκα απαράδεκτη τη θανατική ποινή.Διότι η δαιμονοποίηση του ατόμου(οποιουδήποτε ατόμου) είναι πράξη αποπροσανατολιστική και,κυρίως,πράξη επικίνδυνα εγωιστική: καθιστώ ένοχο τον προφανή υπαίτιο του κακού,αρνούμενος να αναγνωρίσω το μερίδιο της δικής μου ευθύνης.Στο εν λόγω παράδειγμα,την μαζική υποστήριξη που βρήκε ο δικτάτορας στα στρώματα του λαού.Η θανατική ποινή,λοιπόν,δεν είναι παρά ο τρόπος της κοινωνίας να ξεπλένει τις αμαρτίες της.Η αποδοχή της θανατικής ποινής,είτε άμετρα είτε με...μέτρο(sic) και η εξύμνηση της αυτοδικίας ως ατομικής επανάστασης,τα πρώτα βήματα προς την προσωπική μας αποκτήνωση.Αλλά αυτά στην Ελλάδα όπου όλοι ζητούν κραυγάζοντας...κρεμάσματα,είναι ψιλά γράμματα.Και η συνήθης απάντηση: "ναι ρε φίλε,έξω απ'το χορό καλά τα λες,άμα σου σκότωναν όμως το παιδί,τότε..". Τότε,λοιπόν,μπορεί κι εγώ να όρμαγα να πνίξω με τα χέρια μου τον δολοφόνο(μπορεί και όχι).Δηλαδή,μπορεί ως πάσχον υποκείμενο,να χόρευα.Το θέμα είναι να μη μου επιτραπεί να χορέψω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς αυτό. Αν κι εγώ θα προτιμούσα ακόμα κι ως πάσχον υποκείμενο να έχω το σθένος για να μην χορέψω.

      Διαγραφή
  5. Ανώνυμος7/8/12, 8:31 μ.μ.

    Στις αίθουσες των δικαστηρίων δεν αποδίδεται δικαιοσύνη, εκεί μέσα απλά εφευρίσκεται ένας εύσχημος τρόπος να απαλλάσσεται η κάθε κοινωνία από τα κατώτερα (ή ανώτερα) παιδιά της.
    Η δικαιοσύνη φαντάζει, φευ, σαν μόνο μια ακόμα αφηρημένη έννοια. Από πίσω της ποστιάζουμε τα κοινωνικά, πολιτικά, φυλετικά (κλπ κλπ) κόμλπεξ.
    Οποιοσδήποτε από εμάς θα μπορούσε να πάρει μέσα σ' αυτή τη διαδικασία ολότελα διαφορετικούς ρόλους...ανάλογα με την στιγμή και την μεριά που "κάθεται".
    Η δίψα της ελληνικής κοινωνίας για αποδιοπομπαίους τράγους, θυμίζει πανηγύρι μεθυσμένων με μπόμπα ποτά.
    Παρασκευάς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Που "κάθεται" ή που γεννήθηκε.....

      Αλλά ας πούμε πως όλα αυτά δεν φτιάχνουν από τη μια μέρα στην άλλη, είναι πράγματα που αφορούν σε παγκόσμια κλίμακα την κοινωνία των ανθρώπων, την αφορούσαν χιλιετίες και ως τώρα λίγο άλλαξαν. Έστω σε αυτήν την επίφαση δικαιοσύνης, ας κρατάμε τα προσχήματα. Έστω αυτό.

      Η δίψα της ελληνικής κοινωνίας για αποδιοπομπαίους τράγους δεν είναι τόσο χαζοχαρούμενη όσο φαίνεται, κρύβει και θυμό.

      Διαγραφή