Απολογισμός σε απλά μαθηματικά

Υπάρχουν δυο τρία πράγματα που δεν μπορούν να μετρηθούν με απλά μαθηματικά, να τα βάλεις κάτω, να τα υπολογίσεις με νηφαλιότητα και να βρεις αυτό που σου ταιριάζει καλύτερα. Κυρίως δεν μπορείς να ανακαλύψεις με μαθηματικό τύπο το πώς θα ζήσεις την ζωή σου, να ξέρεις με σιγουριά αν το επέλεξες ή όχι αυτό που βιώνεις. Μιλώ για όλα αυτά, τα ξαφνικά και αναπάντεχα, που δεν μπορείς να τα ελέγξεις. Πέρα από τα βασικά, η ζωή και ο θάνατος, είναι κι άλλα. Όπως ο έρωτας. Που δεν εξηγείται. Είναι μια κίνηση, μια αίσθηση, το να θέλεις να είσαι εκεί και να μην είσαι εδώ. Ο έρωτας στην αρχική του μορφή με λίγα λόγια, πριν του βάλεις τον μανδύα της σχέσης, τον ντύσεις νύφη και του κάνεις και δυο παιδιά.

Στα μέσα της τέταρτης δεκαετίας της ζωής μου (ναι, έτσι πικρά λένε μαθηματικά τα 35) έχω κάνει περίπου αυτά που θα ονειρευόταν η μέση μάνα για την κόρη της. Έχω πτυχίο και μεταπτυχιακό, παντρεύτηκα ένα καλό παιδί κι έχω και δυο παιδιά, έχω δουλέψει μια δεκαετία σε μια δουλειά που μπορεί ακόμα και με θρέφει. Παράλληλα βέβαια μου συνέβαιναν και πράγματα που δεν ονειρεύεται μια μάνα για την κόρη της. Έχω αλητέψει κι έχω ερωτευτεί- τον σωστό και τον λάθος και τον πολύ λάθος άνθρωπο-, έχω στήσει φιλίες που τις έχασα, κι άλλες που δεν τις προσπάθησα και τις έχω ακόμα, έχω βγάλει σε τούτο εδώ το blog επωνύμως τα σώψυχά μου σε κοινή θέα προς μεγάλη ευχαρίστηση του σογιού μου∙ έχω εκδώσει ένα βιβλίο κι έχω ανοίξει κι ένα βιβλιοπωλείο. Έχω χάσει και τον πατέρα μου.    

Από όλα αυτά- τις συμβατικές μου υποχρεώσεις ως κοινωνικό ζώο και τις άλλες τις μη συμβατικές- πήρα εξίσου χαρά και λύπη. Κι από τα καθιερωμένα και τα απλά, και από τα όχι και τόσο. Τα παιδιά, ο γάμος, η δουλειά, που μοιάζουν τετριμμένα, σχεδόν ανυπόφορα μπανάλ και κλισέ, δεν με απογοήτευσαν όσο θα περίμενα στην εφηβεία μου. Τότε που ήμουν σίγουρη πως εγώ δεν θα κάνω όλα αυτά που κάνουν όλοι οι άλλοι. Αλλά και τα άλλα, δεν με άφησαν με την αίσθηση του ανικανοποίητου, δεν με γέμισαν ενοχές και άγχη, δεν με πέταξαν στον βόρβορο της αμαρτίας. Πριν είκοσι χρόνια έβλεπα δυο δρόμους – το καλό παιδί, το κακό παιδί. Έπρεπε τότε να διαλέξω κι αποφάσισα τη σύμβαση από δειλία. Έτσι πίστευα.

Και τώρα την σύμβαση διαλέγω. Όμως αλλάζουν οι όροι της, μπορούν πια να συμπεριλάβουν αυτό που είμαι. Κι αυτή η διαδικασία- από το κορίτσι με την μαύρη ιδιοσυγκρασία που οι δικοί του πάντα φοβόντουσαν πως θα δώσει μια και θα τα κάνει όλα λίμπα, στη γυναίκα που έχει συναίσθηση πως ακόμα κατέχει αυτή τη δύναμη αλλά δεν επιθυμεί πια να την χρησιμοποιήσει- λέγεται ωρίμανση. Και δεν μετριέται με μαθηματικά, δεν ζυγίζεται στα υπέρ και τα κατά, δεν μπορεί να εξηγηθεί. Ακόμα θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Όμως τώρα πια είμαι διατεθειμένη να αλλάξω κι εγώ μαζί του.

Υ.Γ. 42 Αυτό που δεν θα αλλάξει μάλλον είναι η κυκλοθυμία μου. Την κακομοίρα την ανάρτηση για τον "Συλλέκτη" είναι η τρίτη φορά που την αναβάλλω.