«Ο χορός της νίκης», Antonio Skármeta

Ανακάλυψα τον Αντόνιο Σκαρμέτα με τον εξής τρόπο: Ανεβάζοντας μια φωτογραφία στον facebook για το βιβλίο του Αντρές Νέουμαν «Κατά μόνας» πάνω σε ένα ράφι με Λατινοαμερικάνους συγγραφείς, οι φίλοι μου άρχισαν να μετρούν τους Χιλιανούς συγγραφείς που είχα διαβάσει. [οκ, ο Νέουμαν δεν είναι Χιλιανός αλλά τι σημασία έχει, έτσι μας ήρθε]. Βγήκα μείον, Μπολάνιο, Σεπούλδεβα, Αλιέντε, Νερούδα και τίποτα άλλο. Μου πρότειναν Σκαρμέτα. Για κείνον ήξερα μόνον πως στο βιβλίο του «Ο Ταχυδρόμος του Νερούδα» βασίστηκε το «Il postino”. Οι συστάσεις ήταν αρκετές. 

«Ο χορός της νίκης» είναι ένα βιβλίο εξαιρετικά καλογραμμένο, με ρυθμό, πλοκή καταιγιστική αλλά κυρίως καλοδουλεμένους χαρακτήρες· από τους τρεις κεντρικούς ήρωες ως όλους τους δευτερεύοντες. Η ιστορία έχεις ως εξής:

Την μέρα του Αγίου Αντωνίου της Πάδοβας, στις 13 Ιουνίου, ο πρόεδρος έδωσε αμνηστία σε όλους τους κοινούς κρατούμενους. Ανάμεσα σε αυτούς που αποφυλακιστήκαν είναι ο νεαρός Άνχελ Σαντιάγο, ένα πανέμορφο αγόρι που στην φυλακή υπέφερε τα πάνδεινα και το φώναζαν Χερουβείμ. Βγαίνοντας υπόσχεται να σκοτώσει τον διευθυντή της φυλακής που μια νύχτα τον έριξε γυμνό στο κλουβί με τους πιο βαρβάτους κρατούμενους. Μαζί του αποφυλακίζεται και ο θρυλικός Βεργάρα Γκρέι, ένας εξηντάρης πια, δεξιοτέχνης κλέφτης. Ο διευθυντής στέλνει στο κατόπι του Άνχελ έναν μανιακό φονιά, υποσχόμενός του έναν μήνα ελευθερίας, αν καθαρίσει τον νεαρό. 

Ο Άνχελ γνωρίζει την Βικτόρια, μια νεαρή χορεύτρια που έχασε τον πατέρα της στην Δικτατορία με τραγικό τρόπο, την πρώτη νύχτα του έξω από την φυλακή. Οι δυο νέοι ερωτεύονται κι αυτός ο έρωτας, μαζί με τον διωγμό της Βικτόρια από το σχολείο, τον χορό που αγαπά όσο τίποτε άλλο κι ένα μυθικό κόλπο που σχεδιάζει ο Άνχελ με τον Βεργάρα Γκρέι θα είναι οι βασικοί άξονες της πλοκής. 

Η Βικτόρια, το κορίτσι που μπορεί να χορέψει μια θλίψη, αλλά δεν μπορεί να μιλήσει για αυτή, είναι  ένας χαρακτήρας πολύ αισθαντικός και παιδικός, μια γυναικεία φιγούρα στο μεταίχμιο ανάμεσα στην παιδικότητα και την ενηλικίωση που σπάνια βρίσκουμε στην λογοτεχνία. 

Αλλά και οι υπόλοιποι ήρωες έχουν τραγικότητα και κωμικότητα μαζί. Το χιούμορ του Σκαρμέτα διαπερνά το βιβλίο χωρίς αυτό να αφαιρεί κάτι από την σπουδαιότητά του. Τολμά να μιλήσει για τα πολιτικά της Χιλής, για την διαφθορά, για τον πόνο, για την ανάγκη να στηθεί ένα πλάνο ζωής που θα νικήσει αυτό που μας επιβλήθηκε. Στο τέλος η νίκη έρχεται· πικρή, όπως της πρέπει.

Με λίγα λόγια, μήπως έχετε κανέναν άλλο Χιλιανό να προτείνετε, τώρα που είμαι ζεστή;

«Ο χορός της νίκης», Αντόνιο Σκαρμέτα, μετ. Ελεάννα Τσόκα, 2008, σελ.365