Κάπως αμήχανα ξεκινάει το μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Ντερπούλη «Κόστα Ρίκα». Η περιγραφή της σκηνής μοιάζει άτεχνη, στημένη. Όμως, μόλις ξεπεράσει κανείς τις πρώτες σελίδες, το βιβλίο αρχίζει να αποκτά ένταση και όγκο, πάθος και πόνο.
Η Ρόζυ ξυπνά ανάμεσα στις βαλίτσες της, όλο το σπίτι είναι πακεταρισμένο, ο υπολογιστής της ανοιχτός, έτοιμη ήταν να πατήσει το πλήκτρο και να κλείσει το εισιτήριο της για την Κόστα Ρίκα. Να τους αφήσει όλους πίσω, να ξεκινήσει από την αρχή σε μια χώρα όπου όλα θα πήγαιναν καλά.
Μόνο που τίποτα δεν πάει καλά, το γάντι της πιάνεται κάπου και σκίζεται, η στενή της φούστα την ενοχλεί, το τηλέφωνο κόβεται και μαζί το ίντερνετ. Δεν μπορεί να πατήσει το κουμπί. Δεν έχει πληρώσει τον λογαριασμό. Δεν έχει πληρώσει κανέναν λογαριασμό. Δεν υπάρχει καμία κάρτα της που να μην είναι στο κόκκινο. Δεν υπάρχει τίποτα στην ζωή της, τίποτα. Το τηλέφωνο χτυπάει. Είναι η τράπεζα για τα λεφτά που τους χρωστάει.
Με σπαρακτικό τρόπο η ζωή της Ρόζυ ξετυλίγεται σιγά σιγά για να φανεί η ρηχότητά της, η έλλειψη αγάπης, ο πόνος. Για να μείνει τελικά η πρωταγωνίστρια γυμνή μπροστά μας, χωρίς τα φτιασίδια και τα ακριβά της ρούχα, τις τσάντες και τα παπούτσια της. Γυμνή και συντετριμμένη. Γιατί που να πάει κανείς, και γιατί εκεί όλα να είναι καλύτερα;
Προερχόμενος από το θέατρο, ο Αλέξανδρος Ντρεπούλης φαίνεται να ξέρει καλά πώς να κλιμακώσει μια ιστορία και να φτιάξει έναν χαρακτήρα ολοκληρωμένο με τον οποίο ο αναγνώστης να μπορεί να ταυτιστεί. Μου φάνηκε πως στο βιβλίο έλειπε η λογοτεχνική τεχνική στις περιγραφές και η αίσθηση της δομής και της πολυπλοκότητας των ιστοριών που θα το μετέτρεπε από έναν εξαιρετικό υλικό για θεατρικό μονόλογο σε ένα πολύ καλό μυθιστόρημα.
«Κόστα Ρίκα», Αλέξανδρος Ντερπούλης, εκδ. Μίνωας, 2014, σελ. 170
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου