14/5/12

Διατί γράφομεν





Διαβάζω τον τελευταίο καιρό σκόρπια από δω κι από κει τί είναι ο καλός συγγραφέας, πώς γράφει, που γράφει, με ποιόν γράφει. Λοιπόν εγώ θα σας πω γιατί γράφει, γράφει γιατί είναι μαζόχας και πιθανώς κακός ηθοποιός. Πάντως σίγουρα γιατί θέλει να γίνει σκηνοθέτης. Γράφει γιατί  εκείνη τη στιγμή που πεθαίνει το παιδί του δε θα τη ζήσει ποτέ -για μένα η στιγμή του απόλυτου σκοταδιού και φόβου- κι όμως κάπου ενδόμυχα θέλει να τη ζήσει, τη ζει κομμάτι κομμάτι, διαβάζοντας για αυτή και γράφοντας για αυτή. Τη σκέφτεται τη γαμημένη.
Αυτός ο τύπος ή αυτή η τύπισσα, που έγραφε από μικρός ή του ξύπνησε ξαφνικά, που γράφει με φουλ μουσική και τσιγάρα ή κλείνεται στην τουαλέτα για μοναξιά, έχει κάποιο  εγγενές στοιχείο που τον οδηγεί να γίνει η «βασίλισσα του δράματος», drama queen. Θέλει να ζήσει τον απόλυτο τρόμο ή ακόμα καλύτερα ζει ήδη τον απόλυτο τρόμο, την απόλυτη αγάπη, την απόλυτη δυστυχία τόσες φορές μέσα στο μυαλό του που πρέπει να το εξωτερικεύσει.
Σε τελική ανάλυση δεν έχουν σημασία η τεχνική, τα γλωσσικά μέσα, ο τρόπος, αυτά μπορεί να βρεθούν, μπορεί και να μη βρεθούν, έχει σημασία να πρωταγωνιστήσεις στον δικό σου πόνο, τη δική σου περιπέτεια, τη δική σου ταινία μελό. Κι αυτό κάνει αυτούς που τα έχουν καταφέρει κάπως εγωιστές και αλαζονικούς και τους υπόλοιπους λίγο πιο μαζόχες. 

13 σχόλια:

  1. ουαάααου, τί θέμα...
    καλά αυτό που έγραψες για το παιδί, πάγωσα...
    εγωιστής και αλλαζών είναι ο συγγραφέας...??? χμμμ...δεν συμφωνώ, αλλά μπορώ να καταλάβω τί εννοείς...
    πάντως σκηνοθέτης σίγουρα ναί...
    ο έκο έχει γράψει άπειρα για το θέμα, στο Περί Λογοτεχνίας...
    πάντως αφού είναι τόσα οι συγγραφείς, φαντάσου πόσα είναι τα κακέκτυπά τους, ημείς οι bloggers δηλαδή χαχαχα
    την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτή η φρικτή εικόνα με το παιδί, που κι εμένα με παγώνει, αλλά που ολοένα έρχεται στο μυαλό μου και δε θα φύγει από το σύστημά μου αν δεν την γράψω ολοκληρωμένα ήταν η αφορμή για αυτό το ποστ. 'Ασε, οι blogger δεν έχουμε σωτηρία....

      Διαγραφή
  2. Νομίζω γράφει κανείς γιατί θέλει να γίνει Θεός. Να φτιάξει τους ήρωές του και να εξουσιάζει τη μοίρα τους. Είναι τρομερά δελεαστικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπα, εμένα ποτέ δεν μου έχει συμβεί αυτό. το αντίθετο, οι ήρωες μου κατά κανόνα με εξουσιάζουν, ζουν αυτά που δε ζω, αλλά τους κουβαλάω πάντα στην πλάτη μου. Και μερικές φορές είναι μεγάλος μπελάς και βάρος.

      Διαγραφή
  3. Μιχάλης Αλμπάτης14/5/12, 12:14 μ.μ.

    .....για κάθε ελεύθερο πνεύμα και για κάθε φαντασία πηγαία, ο κόσμος που μας περιβάλει δεν αποτελεί παρά μια ψευδαίσθηση, μια αντανάκλαση των διανοητικών και θυμικών λειτουργιών του εγκεφάλου προορισμένη να μεταλλάσσεται σύμφωνα με τις ορέξεις μας στην αέναη υπηρεσία των ηδονών μας. Μονάχα με την απειλή της γκιλοτίνας, του κάτεργου και του φρενοκομείου, αποδεχόμαστε, ο ένας μετά τον άλλο, να προσαρμόσουμε επώδυνα και φρικτά τις επιθυμίες μας στην πραγματικότητα, συμβιβασμός που μπορεί να εκραγεί ανά πάσα στιγμή σε μια κλαγγή κατακρεουργηματικού ντελίριου ή να σιγοτρώει σαν υπομονετική γάγγραινα το εσωτερικό μας για το υπόλοιπο μιας ζωής χρωματισμένης από ντροπή. Για ποιο λόγο όμως να περιχαράκωνε και την δημιουργική μαρμαρυγή του μέσα στα όρια αυτής της καθολικά επιβεβλημένης αναπηρίας όταν η τέχνη απέμενε το τελευταίο οχυρό όπου η καταδιωκόμενη προσωπικότητα μπορούσε να εξαντλήσει το θαύμα της; Από το ύψος αυτής της μικρής ετοιμόρροπης φωλιάς στα γκρεμνά του διανοητικού ιλίγγου, από το απόρθητο αυτό Αλαμούτ της φαντασίας, κάθε πραγματικός καλλιτέχνης επιτίθονταν ενάντια σ’ ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο πασχίζοντας να τον εκτρέψει απ’ την τροχιά του, να μεταθέσει τον άξονα του πλανήτη κάνοντάς τον να εκτιναχθεί στο διάστημα σε μια χαώδη και άναρχη περιστροφή ως την άγνωστη καρδιά του συμπαντικού σκότους.
    Αυτό ήταν η γραφή, μια απόπειρα επιβολής, κυριάρχησης και καταστροφής, μια χειρονομία απίστευτης βιαιότητας απέναντι στη συνομοταξία των όντων, μια αιματηρή δαγκωματιά στα κωλομέρια της Τάξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ μάλλον εδώ πρέπει να υποκλιθώ, υποψιάζομαι πως αυτό το σχόλιο έπρεπε να ήταν το ποστ

      Διαγραφή
    2. και εγώ υποκλίνομαι...
      Μιχάλη, respect...(σόρι, αλλά μήπως είσαι συγγραφέας;)

      Διαγραφή
    3. Μιχάλης Αλμπάτης15/5/12, 3:32 π.μ.

      Το κείμενο είναι απόσπασμα από ένα μυθιστόρημά μου με ήρωα έναν συγγραφέα, το οποίο μάλλον δεν πρόκειται να τελειώσω ποτέ, έχω γράψει άλλα δύο τα οποία επίσης δεν νομίζω ότι θα εκδοθούν ποτέ. Όσο για τις τρεις περιπτώσεις που αναφέρει ο Unknown σίγουρα ισχύουν για πολλούς συγγραφείς. Προσωπικά θα ήθελα να βγάλω κανένα φράγκο (είμαι 8 μήνες άνεργος βλέπεις) αλλά μάλλον δεν θα μπορέσω γιατί όλοι οι εκδότες στους οποίους έχω απευθυνθεί με απορρίπτουν πάντα σαν «αντιεμπορικό». Απ’ την άλλη δυσκοίλιος δεν υπήρξα ποτέ, ενώ τώρα τελευταία που έχω πράγματι έλλειψη σεξ δεν μπορώ να γράψω ούτε λέξη.

      Διαγραφή
  4. Κατερίνα, καρακίλερ!
    Μιχάλη, καρασούπερ!
    Απλά έχω αναρωτηθεί μήπως:
    1) Κάποιοι γράφουν λόγω προβλημάτων δυσκοιλιότητας (φαίνεται και στην φωτό);
    2) Κάποιοι γράφουν λόγω έλλειψης σεξ (κάτι που δεν αποκλείει τους αμέσως προγούμενους);
    3) Κάποιοι γράφουν για να βγάλουν κάνα φράγκο;
    Παρασκευάς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για να σκεφτώ, παίζει να ανήκω στις δυο πρώτες κατηγορίες. Για την τρίτη είμαι ανίκανη, γαμώτο!!!


      Υ.Γ. Για το 2, αστειεύομαι, μην ξεχνάμε πως το blog το διαβάζει κι ο άντρας μου....

      Διαγραφή
  5. Οι συγγραφείς, όπως κι όλοι οι υπόλοιποι δημιουργοί, γράφουν γιατί προσπαθούν να ισορροπήσουν τον εαυτό τους, να λύσουν τις υποσυνείδητες ενδοψυχικές συγκρούσεις τους... συγκρούσεις που πολλές φορές ούτε οι ίδιοι συνειδητοποιούν αλλά ωστόσο είναι ολοφάνερες στο έργο τους... τα κρυφά τους πάθη τα μεταθέτουν στους ήρωες τους, τις σκοτεινές τους πλευρές τις φωτίζουν μέσα από τη λογοτεχνική πράξη, αναζητούν την προσωπική τους κάθαρση μέσα από την αναγνώριση των αναγνωστών...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, μάλλον λέμε το ίδιο με πολύ διαφορετικά λόγια, βεβαίως....

      Διαγραφή
  6. Με την ίδια λογική θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε για την ποιότητα αυτών που διαβάζουν αγαπητή Κατερίνα. Η ζήτηση κάνει την προσφορά. Η ποιότητα των αναγνωστών ανταποκρίνεται στην ποιότητα των συγγραφέων, εκτός και αν ο συγγραφέας είναι τόσο καλός, που γίνεται "Ποιητής" ενός καινούργιου κόσμου. Και πάλι όμως η διάθεση των πονημάτων του, θα γίνει από κάποιους και θα απευθύνεται σε κάποιους.
    Η Ελλάδα βγάζει καλούς συγγραφείς και ελιές θρούμπες. Για την φέτα όμως έχει πιστοποίηση.
    Να προτιμάμε λοιπόν τη φέτα?
    Δε με νοιάζει γιατί γράφει ο καθένας. Με νοιάζει μόνο αν απολαμβάνω ένα συγγραφικό πόνημα. Θα το επιλέξω και χωρίς πιστοποίηση, ακόμα κι αν το έχει γράψει η κουτσή Μαρία. Πολλά κλασσικά έργα τα έχω "καταναλώσει", χωρίς να τα απολαμβάνω και δε με πήγαν πιο μακρυά από το να κάνω επίδειξη γνώσεων σε διανοουμενίστικη, συζήτηση.
    Με τους αλκοολικούς κάνεις παρέα πίνοντας, με τους διανοούμενους διαβάζοντας, με τους εικαστικούς/μουσικούς/θεατράλε φορώντας γυαλιά με κοκάλινους σκελετούς και ποικιλόχρωμα φουλάρια.Πόσοι από όλους αυτούς που έχουν άποψη για την τέχνη, μπορούν αλήθεια να την παράγουν και όχι να την οικειοποιηθούν για να ανήκουν κάπου? Όσο και να έψαξα δε βρήκα στην πραγματική ζωή κανέναν. Τώρα τελευταία βρίσκω κάποιους που μπλογκάρουν. Δε με νοιάζει γιατί. Με νοιάζει που τους βρίσκω.Είναι κι αυτό μια παρηγοριά.
    Ευχές πολλές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή