Μακράν το καλύτερο βιβλίο του Βασίλη Αλεξάκη που έχω διαβάσει, «Η μητρική
γλώσσα» είναι ένα ταξίδι μαθητείας για τον έρωτα, τη γλώσσα, την πατρίδα, το
θάνατο. Αντλώντας προφανώς από τις δικές του εμπειρίες, ο συγγραφέας- στο
δεύτερο βιβλίο που έγραψε απευθείας στα ελληνικά- δίνει με τρόπο σαφή τις
ανησυχίες του για ένα από τα βασικά ερωτήματα της ζωής∙ πού ανήκουμε και αν
ανήκουμε κάπου, γιατί.
Ήρωας ένας σκιτσογράφος που
γυρίζει μετά από πολλά χρόνια στο Παρίσι στην Αθήνα. Δεν ξέρει πόσο θα κάτσει,
αν θα φύγει σύντομα ή όχι, δεν του έχουν μείνει πολλοί φίλοι στην πατρίδα, με
τον πατέρα και τον αδελφό του είχε πάντα μια καλή αλλά κάπως απόμακρη σχέση.
Σιγά σιγά όμως θα συνάψει καινούργιους δεσμούς, θα γνωρίσει τους παλιούς συντρόφους
καλύτερα και θα μάθει καινούργιους, θα παθιαστεί με την Ελληνική γλώσσα και
συγκεκριμενα με το γράμμα Ε, θα γυρίσει, θα αλητέψει, θα συμφιλιωθεί με την
αίσθηση πως δεν ανήκει εδώ, αλλά ούτε κι εκεί, με το θάνατο της μάνας του, με
τις γυναίκες που περνούν από τη ζωή του. Δε θα ανακαλύψει τίποτα, παρά μόνον ίσως
το ποιο σημαντικό, πως είναι αυτός που είναι κι αυτό δεν αλλάζει, ούτε
εξηγείται.
Ο ήρωας- αφηγητής είναι
εξαιρετικά συμπαθής και εν πολλοίς ολοκληρωμένος χαρακτήρας. Οι άνθρωποι γύρω
του βέβαια παραμένουν αρκετά σκιώδεις και μερικές φορές χρειάστηκα κάποια
δευτερόλεπτα για να καταλάβω ποιος είναι ποιος και γιατί. Χρειαζόταν ίσως αυτή
η παρέλαση χαρακτήρων για να φανεί ανάγλυφα η τυχαιότητα της στιγμής και πως
αρκεί ο τόπος και ο χρόνος για να νιώσεις για λίγο κοντά με κάποιον που ίσως να
μην ξαναδείς. Το βιβλίο παρ’ όλα αυτά είναι ευκολοδιάβαστο, στο γνώριμο ύφος
του Αλεξάκη, και θα το σύστηνα σε όποιον ήθελε να γνωριστεί με το έργο του.
"Η μητρική γλώσσα", Βασίλης Αλεξάκης, εκδ. Εξάντας, 1995, σελ 343
Υ.Γ. Η εμπειρία του να διαβάζω δανεικό βιβλίο ήταν διαφορετική. Ένα σας λέω, παρ' όλο που το αντίτυπο είναι κακοπαθημένο, χρησιμοποίησα σελιδοδείκτη για να μην τσακίσω σελίδα.
Ναι, ναι, μαζί σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εμένα μου άρεσε ιδιαίτερα.
Έχω διαβάσει 5-6 βιβλία του Αλεξάκη, ξεκινώντας από το "Τάλγκο" που έγινε ωραιότατη ταινία, όπου άλλαξαν την εύηχη λέξη "Τάλγκο" κι έβαλαν τον τίτλο "Ξαφνικός έρωτας" -προφανώς για εμπορικούς λόγους.
Θα σας πρότεινα το επίσης εξαιρετικό βιβλίο του "Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα" με πρωταγωνιστή τη Μνήμη και τα συναισθήματα που μας προκαλεί.
κ.κ.
Κι εγώ νομίζω πια πως είμαι εκεί στα 4-5. Ξεκίνησα από μ.Χ., ανάποδα δηλαδή.... Ο πραγματικός Αλεξάκης όμως πιστεύω πως είναι σε αυτού του τύπου τα βιβλία, όπως αυτό και το Τάλγκο ( κι ας με κατηγόρησαν πέρυσι στην συνολική βαθμολογία των βιβλίων πως το ευνόησα...)
ΔιαγραφήΘα πάρω κάποια στιγμή και το "Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα". Δεν θα μου γλιτώσει.
Καλημέρα
Θυμάμαι ότι μου είχε αρέσει τότες. Απλώς με τα βιβλία του Αλεξάκη, συμβαίνει το εξής: ακόμα και όσα βρίσκω τυχόν συμπαθή και ευκολοδιάβαστα, φαίνεται πως τα ξεχνάω εντελώς μετά από μερικούς μήνες. Αν με ρωτήξεις σήμερα για το θέμα της Μητρικής Γλώσσας, απλώς αδυνατώ να ανακαλέσω το οτιδήποτε. Ή που έχει αρχίσει το αλτσχάιμερ να με καταβάλει ή που δεν υπάρχει βάθος και αφηγηματική δύναμη στα κείμενά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου και τα φιλιά μου!
Καλημέρα, καλημέρα,
ΔιαγραφήΕσύ πτηνό μου που συνήθως αναρτείς τόσο πρωινές ώρες όσο κι εγώ, τί κάνεις σε απογευματινή ανάρτηση; :)
Αυτό το παθαίνω κι εγώ με τον Αλεξάκη, μπερδεύω τις πλοκές του. Ας πούμε είμαι σίγουρη πως σε λίγο αυτό εδώ δεν θα μπορέσω να το διακρίνω από το "Τάλγκο" και τις "Ξένες λέξεις". Μοιάζουν πολύ οι πρωταγωνιστές του, για αυτό.
Φιλιά
Με μπέρδεψε στην αρχή, αναρωτιόμουν
ΑπάντησηΔιαγραφήμα το χάρηκα (κι εγώ δανεικό και από φίλο που δεν τσακίζει, φευ, ούτε τις ράχες..)
Καλά διαβάσματα Κατερίνα!
Εμένα μ' άρεσε από την αρχή... Εγώ από τέτοιους φίλους δεν δανείζομαι, φοβάμαι μην κάνω καμιά ζημιά κι έπειτα το 'χω τύψεις...
ΔιαγραφήΤο διάβασα μονορούφι με συνεπήρε .
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάλαφρο,ειρωνικο,αγχωτικό με τα ονειρα,καταπληκτικο το κεφάλαιο των Δελφών,έκλαψα με τον πατερα του...
Ειναι συγγραφέας γαμώτο !