Το γιατί δε διάβασα τον «Άρχοντα
των μυγών» νωρίτερα δε μπορώ με ακρίβεια να το προσδιορίσω. Δεν ήταν φυσικά πως
δεν είχα ακούσει τον συγγραφέα ή τον τίτλο, απλά έτυχε. Όταν φιγουράρισε στις
προσφορές, το τσίμπησα, όμως και πάλι μεταφέρθηκε στον πάτο της λίστας με τα
αδιάβαστα και έκανα κοντά ένα τρίμηνο να το θυμηθώ.
«Ο Άρχοντας των μυγών» είναι ένα
εκπληκτικό μυθιστόρημα, ευκολοδιάβαστο, με πλοκή, ιστορία, ήρωες ολοκληρωμένους.
Αλλά κυρίως είναι μια χαρτογράφηση της ανθρώπινης ψυχής στους πιο «αγνούς» της εκπροσώπους,
τα παιδιά, και στην πιο άγρια μορφή της, μακριά από το λούστρο του πολιτισμού.
Ένα αεροπλάνο συντρίβεται σε ένα
νησί και επιζώντες είναι μόνο παιδιά. Ο Ραλφ, ξανθός, δυνατός στο κορμί και καλός
στο κολύμπι και ο Πίγκυ, ένας χοντρούλης γυαλάκιας που πάσχει από άσθμα είναι οι
πρώτοι δυο που βρίσκονται. Εντοπίζουν ένα κοχύλι που κάνει για βούκινο και καθώς
ο Ραλφ το φυσά μαζεύονται σιγά σιγά κι υπόλοιποι, πιτσιρίκια κοντά στα έξι, λίγα
μεγάλα παιδιά ακόμα και η χορωδία, ντυμένη με τις μαύρες τηβέννους της, σε πλήρη
παράταξη και επικεφαλής τον Τζακ. Τα παιδιά συμφωνούν πως πρέπει να εκλέξουν
αρχηγό – και διαλέγουν με συνοπτικές διαδικασίες τον Ραλφ γιατί κρατά το βούκινο-
να οργανώσουν ομάδες κυνηγιού, να ανάψουν μια μεγάλη φωτιά για να φαίνεται ο
καπνός από μακριά, μπας και τους βρουν και να φτιάξουν καταλύματα.
Όλα φαίνονται ειδυλλιακά, αλλά
εκεί, μες στο σχετικά φιλόξενο νησί που τους δίνει τους καρπούς του αφειδώς, έχει
γουρούνια για κυνήγι και νερό άφθονο για να μην διψάσουν, αρχίζουν σιγά σιγά τα
ανθρώπινα ένστικτα να εμφανίζονται. Για αρχή, τα μικρά τεμπελιάζουν, δε βοηθούν
στο χτίσιμο των καταλυμάτων, παίζουν και τρώνε φρούτα. Μετά ο Τζακ ανακαλύπτει
τη χαρά του να σκοτώνεις ένα γουρούνι και τη δύναμή του. Τα πάντα μοιάζουν
παιχνίδι εξουσίας, η φωνή της λογικής του Πίγκυ χάνεται μέσα σε χάχανα για το βάρος
και το άζ-μα του, ο Ράλφ στην αρχή συμμαχεί με τον Τζακ αλλά μετά βλέποντας την
κατάσταση να ξεφεύγει αλλάζει ρότα.
Ακόμα και στη σημερινή κοινωνία οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα παιχνίδι εξουσίας και επιβολής. Τα αγόρια στον Άρχοντα
των μυγών δίνουν ανάγλυφα αυτή την αίσθηση, χωρίς καν να το καταλάβουμε, δίχως να χρειαστεί να αναρωτηθούμε γιατί. Αρκεί ένας καυγάς
για τη δύναμη, κι έπειτα η συσπείρωση στρατοπέδων και ο πόλεμος δεν αργεί. Στο
νησί ναυαγοί ήταν μονάχα αγόρια, αν στην εξίσωση βάζαμε και κανένα κοριτσάκι, τότε
η πλοκή του «Άρχοντα των μυγών» θα έμοιαζε πολύ με την αρχή του πολιτισμού μας.
Υ.Γ. Κι όταν λέω προσφορά, το εννοώ, 1,78€....
Επί ένα εξάμηνο το 1993 στο British Council το αναλύαμε σελίδα τη σελίδα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα πως πως μου ακούγεται καλό; Ό,τι διαβάζεις αναγκαστικά και αναλύεις σελίδα σελίδα τελικά αποδομείται τόσο που αποδυναμώνεται....
ΔιαγραφήΚαλησπέρα Κατερίνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια από τα ίδια και γω! Συνεχώς έλεγα να το αγοράσω, δε το πήρα όταν κυκλοφόρησε η σειρά γιατί παραδόξως εκείνη ακριβώς την περίοδο θεώρησα μάλλον ότι εν τέλει δε θέλω να το διαβάσω(!) και τώρα επέστρεψε ξανά στο προσκήνιο.
Το πρόβλημα είναι ότι έχω πάρα πολλά λογοτεχνικά βιβλία γύρω μου που πιέζουν το μυαλό μου από όλες τις μπάντες. Πήγα πριν λίγο στο βιβλιοπωλείο και έφυγα χωρίς βιβλίο(!) -- το πιστεύεις; Με γλυκοκοίταξε λίγο η Κυρία Νταλαγούει αλλά δεν υπέκυψα γιατί θα την αγνοούσα για καιρό και δεν είναι ωραίο φέρσιμο αυτό σε μια κυρία! Ωστόσο παρήγγειλα με χαρά το Hitch 22 του Κρίστοφερ Χίτσενς.
Ανέκαθεν, τα δοκίμια (ή αλληλογραφίες, ημερολόγια, σπανιότερα βιογραφίες) ήταν για μένα η βαλβίδα αποσυμπίεσης από την λογοτεχνία. Τα έβαζα σφήνες έτσι ώστε να μην καταλήξω να παρασυρθώ από ένα άλλο λογοτεχνικό βιβλίο την στιγμή που διάβαζα ήδη ένα. Δεν το καταφέρνω πάντα αλλά ενίοτε διαπιστώνω θετικά αποτελέσματα.
Από την άλλη, όλες σου οι προτάσεις είναι αμιγώς λογοτεχνικές και αυτό καθυστερεί την απεξάρτηση -- ή έστω την ομαλή εξάρτηση! -- από την λογοτεχνία. Γι' αυτό θα χαρώ αν δω στο μπλογκ σου και κανένα δοκίμιο.
Χαιρετώ!
Υ.Γ. Επίτηδες ανέφερα το Hitch 22 μπας και δημιουργήσω αναβρασμό στα λογοτεχνικά σου ένστικτα!
Εγώ πάλι απατάω τη λογοτεχνία με τη λογοτεχνία, τις γκουμούτσες με διηγήματα και ποιήματα. Δεν το έχω με τα δοκίμια, τις βιογραφίες, ούτε καν με την ιστορία. Ίσως βέβαια μεγαλώνοντας μου προκύψουν.
ΔιαγραφήΠάρε την κυρία Ντάλογουει να την έχεις πρόχειρη, κάποια στιγμή θα σου κλείσει το μάτι.
Αρνούμαι πάντως να πάρω πάνω μου την ευθύνη για την εξάρτησή σου, Μαραμπού. Εδώ καλά καλά δεν αναγνωρίζω τη δική μου :P (Είμαι η Κατερίνα και η είμαι βιβλιομανής)
Υ.Γ. Το Hitch22 κάτι μου κάνει, είναι η αλήθεια!
Δυνατό βιβλίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ δυνατό όπως και τα ένστικτα.
Καλό απόγευμα Κατερίνα - βιβλιομανή
Θα μου βγει το όνομα....
Διαγραφήγεια,θα ηθελα να σε ρωτησω κατι ασχετο,εισαι φιλολογος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα. Όχι, δεν είμαι φιλόλογος...
ΔιαγραφήΚι εγώ το αγόρασα στην ίδια προσφορά μαζί με το Βουή και η Μανία, και κάποιους ακόμα τίτλους. Είναι ήδη πάνω από μήνας, και,ντροπή μου, αλλά τα έχω ακόμα με τα σελοφάν. Ήθελα πράγματι από χρόνια να το διαβάσω, αλλά για άγνωστο κι εγώ λόγο δεν έχω αξιωθεί! τώρα όμως που θα πάει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να φταίει και το σελοφάν, με τόσα αδιάβαστα, μοιάζει κόπος να ξεφυλλίσεις ακριβώς αυτό το βιβλίο που στο κάνει δύσκολο. Πλάκα κάνω φυσικά, θα έρθει η ώρα του.
ΔιαγραφήΕίναι ένα πολύ καλό βιβλίο - σπουδή στην ανθρώπινη φύση. Τη φύση αυτή που οδηγεί μια μικρή κοινωνία που δημιουργείται από την αρχή στην κατάληξη της γνωστής μας κοινωνίας των ανθρώπων.
ΑπάντησηΔιαγραφή