Με ένα βιβλίο έφυγα....

Συνειδητοποιώ πως όσο επηρμένο κι αν ακούγεται τα βιβλία με έχουν βοηθήσει να δω αυτά που συμβαίνουν γύρω μου με άλλο μάτι. Και δε μιλώ μονάχα πολιτικά- που δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη η συνεισφορά τους σε αυτό που είμαι σήμερα- αλλά και προσωπικά. Για αρχή θα πω το αυτονόητο, όταν κανείς έχει διαβάσει τόσες ιστορίες, έχει εμπλακεί σε τόσες ζωές, μερικές φορές εμμέσως αλλά άλλες φορές μέσω της ταύτισης εντελώς άμεσα, αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη στωικότητα τη δική του ιστορία.

Η μυθοπλασία είναι από τη ζωή βγαλμένη. Κι όσο περισσότερο μοιάζει με τέχνη κι όχι με πραγματικότητα, τόσο περιπλέκει την κατάσταση. Αυτό που μετουσιώνεται σε άυλη ρευστότητα από τον καλλιτέχνη, μεταμορφώνεται μέσα μας σε ψυχική δύναμη όταν έρθουν τα ζόρια. Κατανοώ πως η άμεση ταύτιση, όπως ας πούμε σε ένα δακρύβρεχτο μελό, προκαλεί το συναίσθημα. Όμως αυτή που προκύπτει από τη ζύμωση της τέχνης προκαλεί την έκρηξη του συναισθήματος. Είναι η διαφορά ανάμεσα στα δυο, δεν ορίζεται, δεν εξηγείται, μονάχα βιώνεται.

Στα διαβάσματά μου- που σπανίως περιέχουν φιλοσοφικά κείμενα, διαβάζω σχεδόν αμιγώς λογοτεχνία-  ζω μια δεύτερη ζωή, παράλληλη με την πρώτη. Αυτό ίσως να ήταν ο ορισμός της σχιζοφρένειας, αλλά για καλή μου τύχη ακόμα δεν ακούω φωνές. Αντίθετα, είναι ο σωσμός μου από την τρέλα της ανιαρής καθημερινότητας αλλά και των κομβικών σημείων, αυτών που μπορεί να σε φέρουν σε πανικό. Για καθένα υπάρχουν τέτοια, το πώς θα τα αντιμετωπίσει εξαρτάται από το ποιος είναι. Ώρες ώρες και μόνο για αυτή τη λεπτή διαφορά που δημιουργούν τα βιβλία μέσα μου- κρατούν την υστερία μακριά και δίνουν τη θέση της σε μια βασική γραμμή φευγιού και αναχώρησης- τα ευγνωμονώ.