«Τελευταία πόλη», Διονύσης Μαρίνος

            

       

         Η «Τελευταία πόλη» του Διονύση Μαρίνου είναι μια ατμοσφαιρική νουβέλα, ένα σκοτεινό βιβλίο βαθιά επηρεασμένο από τον «Δρόμο» του Μακάρθυ, όπου οι άνθρωποι, η ιστορία τους, το τι ήταν δεν έχει καμία σημασία πια, παρά μόνον η διαδρομή, η πείνα, η κακουχία, η έλλειψη της ελπίδας.

         Παρακολουθούμε μια οικογένεια, τον 33χρονο Νίκολα, τη γυναίκα του Κάλι και τον τρίχρονο γιο τους Ντράζεν καθώς αναγκάζονται να εγκαταλείψουν όπως όπως το σπίτι τους και φύγουν με ένα σακίδιο στην πλάτη, ξέροντας πως ό,τι άλλα υπάρχοντα είχαν θα περάσει ο εχθρικός στρατός και θα τα κατακάψει. Δεν μαθαίνουμε ποτέ τα πως και τα γιατί, το ποιος είναι σε ποια μεριά, αλλά ούτε και μας νοιάζει∙ απλά μαντεύουμε πως σε μια άλλη εποχή αυτοί οι άνθρωποι ήταν βολεμένοι και ευτυχισμένοι. Η ανθρώπινη ύπαρξη υποβιβάζεται από τη μια στιγμή στην άλλη στην πιο ζωώδη εκδοχή της.

«Στα τριάντα τρία μου αναγκάστηκα να φύγω από τον τόπο μου. Να γίνω πρόσφυγας. Έτσι μας είπαν οι άλλοι.

Μέχρι να τους διώξουν κι αυτοί από τις εστίες τους κάποιοι άλλοι.»

Η τελευταία τους ελπίδα είναι να βρουν τη θάλασσα, μια θάλασσα πανάθλια και βρωμισμένη, αλλά παρ’ όλα αυτά ο μόνος εφικτός σκοπός. Στη διαδρομή δε συναντούν παρά ελάχιστους, κανείς δεν τους πειράζει και κανείς δεν τους βοηθά, οι τρεις τους είναι μόνοι. Η μάνα βλέπει τον εαυτό της να συρρικνώνεται με το νήπιο αγκαλιά κι ο πατέρας δε μπορεί να κάνει τίποτα για να προστατέψει την οικογένειά του.

Το μικρό βιβλίο, ούτε 100 σελίδες, τα καταφέρνει καλά. Οι δυστοπίες είναι δύσκολο πράγμα, ειδικά στην ελληνική λογοτεχνία, αλλά εδώ ο συγγραφέας κατορθώνει να μη χαθεί στους δαιδάλους τους. Μας δίνει το μήνυμα χωρίς πολλές πολλές ανάσες, η γραφή είναι κόφτη, κάποτε σχεδόν τηλεγραφική και η φρίκη αποτυπώνεται στο μυαλό, δε φεύγει εύκολα. 

«Τελευταία πόλη», Διονύσης Μαρίνος, εκδ. Γαβριηλίδης, 2012, σελ.99