Ένα βιβλίο για την απώλεια είναι το «Άρωμα
πάγου» της Γιόκο Ογκάουα. Για τη συνειδητοποίηση πως οι άνθρωποι που αγαπάμε δεν
είναι κατ’ ανάγκη αυτοί που ξέρουμε με τον πιο διεξοδικό τρόπο, για το πένθος στις
πολλές μορφές του, για το ίδιο το συναίσθημα της αγάπης που είναι προσωπικό και
αφορά κυρίως αυτόν που το νιώθει.
Η Ρυόκο είναι μια νεαρή γυναίκα που μαθαίνει ξαφνικά πως ο σύντροφός
της, ο αρωματοποιός Χιρογιούκι, αυτοκτόνησε. Μέσα στο πένθος και γνωρίζοντας
την οικογένεια του καλού της που δεν είχε δει ως τότε, καταλαβαίνει πως ήξερε
πολύ λίγα πράγματα για τον άνθρωπο με τον οποίο συζούσε. Εκείνη τον αγαπούσε
για την τακτικότητα, τις ευαισθησίες του, την ικανότητα να φτιάχνει αρώματα και
να συγκρατεί ένα σωρό λεπτομέρειες για αυτά. Ανακαλύπτει όμως πως υπήρξε στα
μαθητικά του χρόνια μια μαθηματική ιδιοφυΐα, πως ήταν άσος στο πατινάζ ενώ σε
κείνη έλεγε πως δεν αθλούνταν γιατί μικρός είχε βγάλει το γοφό του, πως ο αδελφός
του που τόσο του μοιάζει εμφανισιακά και στη μυρωδιά, δεν είναι αυτός.
Η κοπέλα ψάχνοντας να βρει απαντήσεις θα φτάσει ως την Πράγα,
αλλά κυρίως θα κοιτάξει μέσα της, σε μια σπηλιά από κείνη που κρύβει τα
πραγματικά συναισθήματα για να κατορθώσει να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της και
τη σχέση της με την απώλεια, όχι να ξεχάσει αλλά να αποδεχθεί. Το μυθιστόρημα είναι
ευκολοδιάβαστο, διολισθαίνει ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό με έναν
τρόπο ρέοντα και ταυτόχρονα σαφή, μαγεύει με τον τρόπο που χειρίζεται ένα
ζήτημα πολύ ευαίσθητο, σχεδόν ακραία λογοτεχνικό∙ η αφορμή είναι ο θάνατος, αλλά
το πραγματικό θέμα είναι η μνήμη.
Με κάποιον υπόγειο τρόπο, παρ’ όλο που είναι ένα μοντέρνο
βιβλίο, κουβαλά μέσα του την αίσθηση της Ανατολής. Ξεχνάς και δεν ξεχνάς πως το
γράφει Γιαπωνέζα, περίπου όπως φαντάζομαι είναι η αληθινή Ιαπωνία του σήμερα. Μιλάμε
για γραφή γυναικεία, όπως θα έπρεπε να είναι, που ξέρει όμως τις σιωπές και δίνει
στον πόνο μια νέα διάσταση, κοντινή μας αλλά ταυτόχρονα αποστασιοποιημένη και
μακρινή από την ελληνική φύση που τουλάχιστον σε ένα πρώτο επίπεδο θα ξεσπούσε
σε κλάματα και οδυρμούς. Είναι μια καλή πραγματεία στη λύπη.
«Άρωμα πάγου», Γιόκο Ογκάουα, μετ. Παναγιώτης Ευαγγελίδης,
εκδ. Άγρα, 2007, σελ. 321
Υπέροχο! Είναι απίθανο πως οι προτάσεις σου ταιριάζουν στα αναγνωστικά γούστα μου! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ, χαίρομαι τόσο πολύ :)
ΔιαγραφήΔεν μπορώ να είμαι αντικειμενική στα βιβλία της Ogawa, τα αγαπώ πάρα πολύ όλα!Και όπως συμβαίνει πάντα, είχα διαβάσει το πρώτο τυχαία ένα καλοκαίρι χωρίς να ξέρω τίποτα για τη συγγραφέα ή τα βιβλία της!Περίμενα να δω τη γνώμη σου από τότε που είδα ότι το είχες αγοράσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Νομίζω τώρα τελευταία διαβάζεις σε απίστευτους ρυθμούς και ζηλεύω πολύ :)
Ελίζα
Κι εγώ ως τώρα δεν είχα διαβάσει κανένα. Ήξερα το Ξενοδοχείο Ίρις, αλλά επέλεξα να μην αρχίσω από το πιο γνωστό. Σίγουρα θα ακολουθήσει κι άλλο. Είμαι γοητευμένη.
ΔιαγραφήΕίναι το είδος του βιβλίου που μου αρέσει πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βρήκα πολύ ενδιαφέρον παρά την υποδόρια μελαγχολία, που διατρέχει τις λέξεις του απ' άκρη σ' άκρη.
Το θεωρώ πολύ ιδιαίτερο βιβλίο, ασύγκριτα καλύτερο από το "Ξενοδοχείο Ίρις", που μου φάνηκε αρκετά διαστροφικό για τα γούστα μου.
Παρεμπιπτόντως, ωραία η παρουσίασή σας.
κ.κ.
Χαίρομαι που σας άρεσε η παρουσίαση κ.κ.
ΔιαγραφήΔιαστροφικό ακούω, μήπως τελικά το Ξενοδοχείο Ίρις ταιριάξει στα δικά μου γούστα;
Το "Ξενοδοχείο Ίρις" έχει αυτά τα χαρακτηριστικά,την μελαγχολία,τις σιωπές ,την ροή κτλ αλλά δεν ταιριάξαμε, εγώ κι αυτό,να πω την αλήθεια αν και δηλώνω λάτρης της γιαπωνέζικης λογοτεχνίας γενικότερα.Το "Άρωμα Πάγου" σαν να μου πάει περισσότερο,αν κρίνω απ ΄αυτά που λες και λέει κι η αγαπητή κ.κ.με την οποία συχνά συμφωνούμε στην όλη ματιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιότι αν δεν μου πάει ένα βιβλίο,με το τσαντάκι,με το πέδιλο,με το φουλάρι κτλ κτλ κτλ,ξέρετε,δυσκολεύομαι.Να΄ναι και λίγο αξεσουάρ,βρε παιδί μου,τόσα λεφτά δώσαμε.
Χαχαχα, έχω την αίσθηση πω αυτό θα σου πηγαίνει με όλα τα ντεσού.
Διαγραφή