"Κυανοπώγων", Kurt Vonnegut

         Μπορεί ένας αναγνώστης να πει για έναν συγγραφέα πως είναι από τους πολύ αγαπημένους του έχοντας διαβάσει δυο μονάχα του βιβλία. Προφανώς μπορεί. Για να είμαι ειλικρινής και μόνον το "Σφαγείο νούμερο πέντε" θα αρκούσε. Αλλά τώρα πήγα και διάβασα και τον Κυανοπώγονα. Με σιγουριά ο Κερτ Βόνεγκατ μου πάει, κολακεύει τις αναγνωστικές εμμονές μου, αποκοιμίζει τα λάγνα ένστικτα μου για μια καλή ιστορία, γράφει όπως αγαπώ, απλά, ευκολοδιάβαστα, με νόημα καμένο από τον προσωπικό πόνο αλλά τελικά απογυμνωμένο από αυτόν. Ο Βόνεγκατ δεν είναι άλλος ένας επιζήσας, είναι λογοτέχνης.

         Ήρωας σε αυτό το μυθιστόρημα είναι ο Ράμπο Καραμπεκιάν, ένας εβδομηντάχρονος πρώην ζωγράφος που ζει σε ένα απέραντο σπίτι με θέα τον Ωκεανό με μόνη συντροφιά τη μαγείρισσα του και την κόρη της και τον φίλο του Πωλ Σλέιζινγκερ που είναι συγγραφέας. Είναι ένας βαθιά μοναχικός άνθρωπος ως την στιγμή που εισβάλλει στο σπίτι η Κίρκη Μπέρμαν, μια σαραντάρα χήρα που επιθυμεί να γράψει την βιογραφία του συζύγου της και με τις ψυχολογικές της μεταπτώσεις  θα αλλάξει τις ισορροπίες. Χάρη σε κείνη ο Καραμπεκιάν θα ξεκινήσει να γράφει την αυτοβιογραφία του, θα θυμηθεί την ιστορία των γονιών του που ήταν από τους ελάχιστους επιζήσαντες της γενοκτονίας των Αρμενίων και βρέθηκαν σε ένα Αμερικάνικο χωριό ξεχασμένο από το θεό γιατί τους ξεγέλασε ένας αετονύχης, τη δική του ιστορία, την εμπλοκή του στον πόλεμο, το πώς έχασε το ένα του μάτι, την οικογένειά του – οι γιοί του δεν τον θέλουν και έχουν αλλάξει μέχρι και το επίθετό τους- πως θεωρήθηκε κάποτε ένας από τους σημαντικούς ζωγράφους της παρέας του Πόλλοκ και του Κίτσεν και τελικά οι πίνακες του κατέληξαν ξεφτίδια, πως ξαναβρήκε τη γαλήνη με τη δεύτερη σύζυγο.

      Είναι ένα βιβλίο αυτογνωσίας, γραμμένο με απίστευτο χιούμορ και πίκρα και ικανότητα στην αποτύπωση της ανθρώπινης ψυχής. Μιλά για την τέχνη, τι είναι αυτό που σε κάνει ή δε σε κάνει ζωγράφο, αν αρκεί το ταλέντο και τέλως πάντων τι είναι αυτό, αλλά κυρίως μιλά για τη ζωή, για το πώς καταλήγουν τα πράγματα από τύχη ή καθαρή ατυχία να διαμορφώνουν το ποιοι είμαστε. Και καταλήγει σε ένα αξιοθαύμαστο συμπέρασμα, πως τελικά αυτό που είμαστε μπορεί να μην είναι και τόσο κακό.  


"Κυανοπώγων", Κερτ Βόνεγκατ, μετ. Χρύσα Τσαλικίδου, εκδ. Θύραθεν, 2010, σελ.293 

Υ.Γ. Στο δικό μου αντίτυπο δυο σελίδες ήταν αρκετά μουτζουρωμένες και μια κομμένη άσχημα, ενώ έλειπε κείμενο.