"Το Χάδι", Αλέξανδρος Στεφανίδης

Γραμμένο με σχεδόν χειρουργική ακρίβεια, « Το Χάδι» του Αλέξανδρου Στεφανίδη, περιγράφει με λιτότητα και σαφήνεια την εμπειρία του ως παιδί στο Ορφανοτροφείο. Στις 62 σελίδες του περικλείονται 12 διηγήματα- στιγμιότυπα από τη ζωή του στο ίδρυμα- κι αυτό που τα κάνει σπαρακτικά είναι η παντελής έλλειψη συναισθήματος της αφηγηματικής φωνής.

«Πήραν το λεωφορείο πρωί πρωί. Έφτασαν έξω από τη μεταλλική καγκελόπορτα με την ευανάγνωστη μπρούτζινη πινακίδα. Μόνο που δεν έγραφε πουθενά την λέξη «σχολείο» παρά μόνον το όνομα του χώρου και από κάτω –με μεγαλύτερα γράμματα- «Ορφανοτροφείο Αρρένων». Δεν έδωσε σημασία. Κάποιο παιδί έσυρε την πόρτα και προχώρησαν. Η μάνα του τον κρατούσε σταθερά από το χέρι».

Είναι ένα βιβλίο λύτρωση για τον αναγνώστη- πιθανολογώ και για τον συγγραφέα του∙ μια αποστασιοποιημένη καταγραφή του πόνου. Γραμμένο στο τρίτο πρόσωπο κι ας μιλά για κάτι τόσο προσωπικό, δεν αφήνει πουθενά αδικαιολόγητες αιχμές, κυλά κινηματογραφικά, σχεδόν μπορείς να δεις την ιστορία καρέ καρέ. Κι όταν έρχεται κανείς με τέτοιο τρόπο κατάματα με την αλήθεια, δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί.

"Το Χάδι", Αλέξανδρος Στεφανίδης, εκδ. Άγρα, 2013, σελ.62