"Το τέλος μιας τέλειας μέρας", Δημήτρης Τερζής

Δεν μου συμβαίνει συχνά να νιώθω τόση συγγένεια με νέο έλληνα συγγραφέα όπως αυτή που αισθάνθηκα διαβάζοντας τα διηγήματά του Δημήτρη Τερζή στη συλλογή "Το τέλος μιας τέλειας μέρας". Κάθε μια από τις μικρές ιστορίες θα μπορούσα να την έχω γράψει εγώ, με αφορούσε άμεσα. Μάλιστα μου μπήκε ήδη στο μυαλό να αντιστρέψω μια και δεν ντρέπομαι να πω πως θα το προσπαθήσω.

Στο προκείμενο λοιπόν, ο Δημήτρης Τερζής έχει ικανότητα στην μικρή φόρμα, ξέρει να γράφει σφιχτοδεμένα, να δίνει ένα στιγμιότυπο, μια μπουκιά από την ιστορία, άλλοτε εκεί ακριβώς πάνω στην κορύφωση που φέρνει την κάθαρση κι άλλες φορές σα να σταματά απλά ένα καρέ στην κάμερα. Οι ήρωες του έχουν ζωντάνια και πλαστικότητα, και τα προβλήματά τους- άλλα υπαρκτά, τα περισσότερα μέσα στο κεφάλι τους- σε κάνουν να ταυτιστείς. Ίσως γιατί προτιμά κατά κανόνα τις γυναίκες ηρωίδες.

Έντονα σεξουαλικά τα περισσότερα, μιλούν για κείνες τις σχέσεις και τις ζωές που ματαιώθηκαν, για την κρίση, την ανεργία, την οικογένεια, την μονογαμία, την αρρώστια, τα ψυχοφάρμακα, τον θάνατο. Τελειώνοντας την κάθε μια ανάγνωση σκεφτόμουν πώς μπορεί κάποιος να πιάσει με τόση ενάργεια τον σφυγμό των πραγμάτων που με απασχολούν τα τελευταία χρόνια. Πιθανώς γιατί είμαστε κοντά στην ηλικία. Μπορεί πάλι με αυτήν την φράση απλά να αδικώ τον συγγραφέα.

Ξεχώρισα 2-3 ιστορίες, αν και στην πραγματικότητα θα μπορούσα να μιλήσω και για τις 33.

Στην "Ελευθερία", μια κοπέλα κάπως αλαφροίσκιωτη και μάλλον επιληπτική, την παντρεύουν με προξενιό με έναν τύπο που δεν έχει φράγκο. Τρία παιδιά αργότερα και με τις κοινωνικές υπηρεσίες να κοιτούν την βρωμιά από το τζάμι, η Ελευθερία θα διαλέξει τη λύση.

Στην "Ανάσα" ένα ζευγάρι πίνει και κάνει ατελείωτο σεξ ως το πρωί. Μια φορά το χρόνο μόνο.

Στο "La vie en rose" η Έρση βυθίζεται στη σεξουαλική φαντασίωση. Γιατί τα 112 κιλά της δεν επιτρέπουν την πραγματικότητα.

Και στο "Η τελευταία μέρα", μια κοπέλα παίρνει ραδιενέργο ιώδιο και πρέπει για 3 μέρες να μείνει στην απομόνωση. Αυτή και η σκέψη του καρκίνου.

Η γραφή του Δημήτρη Τερζή είναι λιτή, χωρίς περικοκλάδες, φτάνει συχνά στην ωμότητα. Όμως εκεί κρύβεται η δύναμή της, η αίσθηση παρηγοριάς που αφήνει, η μικρή ελπίδα που γεννιέται μέσα από την απώλεια. Κι όπως συνηθίζω να γράφω εδώ, αν αυτό είναι το πρωτόλειο, τότε περιμένω ακόμα περισσότερα στο μέλλον. 

"Το τέλος μιας τέλειας μέρας", Δημήτρης Τερζής, εκδ. Ιβίσκος, 2013, σελ. 183