Εσχάτως

Εσχάτως άρχισα να γράφω ξανά. Παρατημένα περίπου ένα χρόνο τα κείμενά μου, τα διάβαζα που και που στην τυπωμένη τους εκδοχή για να μην ξεχάσω την πλοκή. Ταυτοχρόνως επανήλθα στη δουλειά. Πια πηγαίνω στο βιβλιοπωλείο με συγκεκριμένο ωράριο. Ευλογία.

Εσχάτως ξεκίνησα ξανά να ξυπνάω λίγο πιο νωρίς για να προσθέσω 200 λέξεις σε ένα μυθιστόρημα που άρχισε ως ιδέα το 2011. Ναι, τόσο μακρινά. Και που δεν αριθμεί πάνω από 25.000 ακόμα. Αλλά στο τέλος ελπίζω να τις εκατοστήσει. Γράφω δύσκολα, σβήνω εύκολα, ξαναγράφω από την αρχή δύσκολα, ξανακόβω με μεγάλη ευκολία. Δεν ρέουν οι λέξεις στο πληκτρολόγιο, δεν έχω πάντοτε τη δυνατότητα ρυθμού. Ίσως γιατί δεν με συντροφεύουν μουσικές. Γράφω στη σιωπή.

Αυτή η σιωπή με οδηγεί στη γραφή. Η αδυναμία να εκφράσω αυτό που νιώθω λεκτικά. Η ανικανότητα να πω μια ιστορία προσωπική που με αφορά. Είμαι κατά κανόνα καλός ακροατής. Δυσκολεύομαι να ρίξω τα τείχη. Να μιλήσω κι εγώ.

Εσχάτως ξεκίνησα να δουλεύω τα πρωινά. Κοιμάμαι λιγότερο, οδηγώ τον εαυτό μου στη ρήξη και στην φθορά. Αναγεννιέμαι. Η έλλειψη ρυθμού, η απόλυτη ταύτιση με την καθημερινότητα με εξοντώνει. Απιστώ.

Η γραφή είναι η μεγαλύτερη απιστία. Με όρους ερωτικούς και σεξουαλικούς και κοινωνικούς και πολιτικούς, το γράψιμο είναι ανένταχτο σε οποιαδήποτε μορφή μονογαμίας. Το διάβασμα είναι εντός του συστήματος, έστω και στις παρυφές του, η συγγραφή εκτός.

Είμαι καλή ακροάτρια των ιστοριών των άλλων. Ένας φίλος μου είπε πως είναι ίδιον εκείνων που διαβάζουν από μικροί. Θα έπρεπε να είναι η βασική ιδιότητα των συγγραφέων. Οι ιστορίες των άλλων έχουν πάντοτε μια ελπίδα να γίνουν και δικές μου.