Αρκετά διαφορετικό από το εξαιρετικό «Κορίτσι στο ψυγείο» που με είχε ενθουσιάσει είναι το «Επτά χρόνια ευτυχίας» του Έτγκαρ Κέρετ. Εδώ τα διηγήματα είναι στην ουσία τους κομμάτια από το ημερολόγιο του Κέρετ, από την ζωή του από τότε που έγινε πατέρας, περισσότερο memoir, παρά οτιδήποτε άλλο. Το χιούμορ του παραμένει εκθαμβωτικό [εξάλλου ασχολείται επαγγελματικά με τα comics], οι ανάσες που παίρνει το κείμενο είναι ίδιες, όμως λείπει εκείνο το twist στην πλοκή που θα το έκανε να απογειωθεί. Από την άλλη, οι ιστορίες πατάνε πιο γερά στα πόδια τους, είναι ανθρώπινες. Γιατί μιλάνε για κάτι που ξέρει κάθε γονιός, το παιδί του, και κάτι που ξέρει κάθε άνθρωπος, την καθημερινότητα.
Όμως ο Κέρετ ασχολείται, εντελώς φυσικά και ανθρώπινα, και για ένα άλλο θέμα. Για το πώς είναι να ζεις στο σημερινό Ισραήλ, να είσαι αντιμιλιταριστής, αλλά ταυτόχρονα μέσα στην εστία του πολέμου, να ξέρεις πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να παρατήσεις την τηλεόραση, το γιογιό και την κουζίνα σου και να βρεθείς με μια βαλίτσα πρόσφυγας πάλι στο δρόμο. Οι γονείς τους Κέρετ είναι επιζώντες του Ολοκαυτώματος. Αλλά ο Κέρετ δεν είναι Κέρτες. Ο Κέρετ είναι δεύτερη γενιά, ο Κέρετ μπορεί να αντέξει, αυτό που άλλοι δεν άντεξαν. Και να το διακωμωδήσει.
«Όταν ξεκίνησαν οι εχρθροπραξίες στην Γάζα πριν από έναν μήνα βρέθηκα με πολύ χρόνο για χάσιμο».
Ο Κέρετ μιλάει για την καθημερινότητα με τον γιο του, για την υπερ-θρησκευόμενη αδελφή του με τα 11 παιδιά, «Δεκαεννέα χρόνια έχουν περάσει από τότε που, σε μια μικρή αίθουσα γάμων στο Μπνέι Μπρακ, η μεγαλύτερη αδελφή μου πέθανε, και τώρα ζει στην πιο ορθόδοξη συνοικία του Ισραήλ», για την δυσκολία να αυτοπροσδιοριστείς ως Εβραίος όταν είσαι κατ’ ουσίαν άθεος, για τα Angry birds που μοιάζουν με ιπτάμενους τρομοκράτες, τα ταξίδια του στο εξωτερικό ως ανάσα και βάρος σε σχέση με την οικογενειακή ζωή, την παρουσία- απουσία του ως πατέρα, α, και το Πιλάτες.
Το βιβλίο είναι απολαυστικό, αυτό είναι σίγουρο. Και επίκαιρο. Αυτό ακόμα πιο σίγουρο. Όμως έχω την αίσθηση πως αν κανείς ξεκινούσε μόνο διαβάζοντάς το δεν θα καταλάβαινε πλήρως τους χαρακτηρισμούς που συνοδεύουν τον συγγραφέα του: «ο σημαντικότερος και πιο πολυδιαβασμένος συγγραφέας της νέας λογοτεχνικής γενιάς του Ισραήλ», «το άτακτο» παιδί των Ισραηλινών γραμμάτων, κτλ. Με λίγα λόγια ο Κέρετ εδώ γράφει πολύ περισσότερο ένα ευφυές ημερολόγιο παρά λογοτεχνία. Κι αν κάποιος θέλει πραγματικά να τον αγαπήσει νομίζω πως πρέπει να αναζητήσει τα άλλα του βιβλία. Έπειτα θα λατρέψει κι ετούτο.
«Επτά χρόνια ευτυχίας», Έτγκαρ Κέρετ, μετ. Μάγκυ Κοέν, εκδ. Καστανιώτη, 2015, σελ. 179
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου