"Girl with curious hair", David Foster Wallace

Ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας έχει την σπάνια ικανότητα να μου δημιουργεί ασφυξία όποτε τον διαβάζω. Κάθε δέκα σελίδες θέλω να σταματήσω, να μην το αφήνω να με πνίγει πια, αλλά όλο σέρνομαι ξανά στα κείμενά του, σιδηροδέσμια μιας τέχνης εξωφρενικά δυνατής, που δεν μπορεί να σε αφήσει, σε τραβά με το ζόρι, σχεδόν από τα μαλλιά, πάλι στο βιβλίο. 

Το «Girl with curious hair» με βασάνισε κοντά ένα δεκαήμερο, με μπλοκάρισε αναγνωστικά, με έριξε σε κατάθλιψη σε κάποιες φάσεις. Δεν σκέφτηκα να το παρατήσω, αλλά σκέφτηκα να του απιστήσω. Και του απίστησα, αλλά ξαναγύρισα. Για να βυθιστώ σε αυτήν την παρανοϊκή αφήγηση που διαλέγει θαρρείς επίτηδες τον πιο δύσκολο δρόμο, τον λιγότερο ενδιαφέροντα αφηγητή, τελικά τον μόνο δρόμο για να μιλήσει κανείς για την ανθρώπινη φύση του καιρού μας. 

Η συλλογή είναι πρώιμη του Γουάλας, την έγραψε ανάμεσα στα είκοσι και τα τριάντα του, δημοσιεύτηκε το 1987. Ενσωματώνει με τόσο μεγάλη μαεστρία όλες τις αρχές του μεταμοντερνισμού όμως φαίνεται να τον ξεπερνά. Εδώ έχουμε και αποδόμηση ειδών και κραυγαλέες αναφορές στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο, ιστορικά πρόσωπα που μπλέκονται με φανταστικά, τριπ, άσιντ, κι lsd. Μια κουλτούρα ολόκληρη παρουσιάζεται με γενναίες δόσεις χιούμορ και πικρίλας, η ανθρώπινη φύση μας δείχνει τα γυμνά της δόντια.

Προσωπικές μου αγαπημένες 3 ιστορίες:

Η ομώνυμη όπου ένας γιάπης βιτσιόζος δικηγόρος την βρίσκει να κάνει παρέα με φρικιά.

Gimlet dreamed that if she did not see a concert last night she would become a type of liquid, therefore my friends Mr. Wonderful, Big, Gimlet and I went to see Keith Jarrett play a piano concert at the Irvine Concert Hall in Irvine last night. It was such a good concert! Keith Jarrett is a Negro that plays the piano. I very much enjoy seeing Negroes perform in all areas of the performing arts.

Δεύτερη αυτή που αναβιώνει ο συγχωρεμένος ο Λύντον Τζόνσον και η κυρά του η Μπερντ και μπλέκονται με έναν εντελώς φανταστικό ομοφυλόφιλο χαρακτήρα που τον λατρεύει.

Και τρίτη αυτή που μια ηθοποιός βγαίνει στο σόου του Ντείβιντ Λέτερμαν, δεχόμενη συνεχή καθοδήγηση από τον φρικαρισμένο σκηνοθέτη άντρα της. 

Οι ήρωες του Γουάλας έχουν μια μανία με τα Xanax- γιατί άραγε;- και είναι άνθρωποι με όλη την παράνοια και την πίεση των καιρών μας. Η γραφή του μαγεύει για την τεχνική της αλλά και το συναισθηματικό της φορτίο, σπάνια συγγραφέας τα καταφέρνει καλά και στα δυο. Κι αν και δεν έχω διαβάσει το Infinite Jest η τελευταία νουβέλα στο βιβλίο αυτό, που λέγεται πως είναι ο προάγγελός του, μου άνοιξε την όρεξη. Αναμένω με λαχτάρα την μετάφραση, γιατί νομίζω πως αυτό το βιβλίο δεν θα το τολμούσα στο πρωτότυπο. 

"Girl with curious hair", David Foster Wallace, Abacus, 1997, pg. 373

Υ.Γ. 42 Το βιβλίο κυκλοφορεί και στα Ελληνικά σε μετάφραση Μαργαρίτας Κουλεντιανού από τις εκδόσεις Τραυλός.