29/3/2009
Η δημιουργία ενός ιστολογίου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ελπίζω να μείνω πιστή στην απόφασή μου για συχνή ανανέωση και να μην χρησιμοποιήσω το blog σαν ψυχαναλυτή, μιας κι αυτό δε θα ήταν δίκαιο στην κεντρική του ιδέα. Αυτό που ήθελα από την αρχή να μοιραστώ είναι η αγάπη μου για τα βιβλία, ανάκατα, έτσι όπως τα διαβάζω, χωρίς την σειρά ή την ανάγκη μιας λογοτεχνικής μελέτης.Διαβάζω πολύ και ήδη εμπιστεύομαι κάποια από τα ελληνικά blog για το βιβλίο, όταν η ντάνα με τα αδιάβαστα μικραίνει επικίνδυνα. Αν αγαπάτε τα βιβλία μείνετε, θα περάσουμε όμορφα. Κατά καιρούς είμαι σίγουρη πως θα υποκύπτω και σε άλλους πειρασμούς, θα σας παιδεύω με κάποιο δικό μου κείμενο, αλλά αυτός δεν είναι ο πρωταρχικός σκοπός.
Το Διαβάζοντας ξεκίνησε δειλά, με ένα ποστ για το «Ο Πανταλέων και οι επισκέπτριες» του Μάριο Βάργκας Λιόσα. Δεν έχω ακόμα ξεκαθαρίσει γιατί και πώς πήρα την απόφαση. Άλλοτε λέω πως ζήλεψα τα τότε υπάρχοντα και ακμάζοντα blogs, άλλες φορές ισχυρίζομαι πως το έκανα για να μετριάσω την αναγνωστική μου μοναξιά. Το σίγουρο είναι πως έκτοτε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, 8 χρόνια δεν είναι λίγα. Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Υπήρξαν χρονιές πολύ παραγωγικές αναγνωστικά, κι άλλες- κυρίως όσο ήμουν έγκυος- λιγότερο. Υπήρξαν χρονιές που το blog κατέλαβε όλη την ζωή μου, κι άλλες, που τα ποστ του ήταν πραγματικά αραιά. Όλα αυτά τα χρόνια όμως δεν έπαψα να αναρτώ εδώ. Γιατί το γράψιμο είναι το αποκούμπι μου, και το διάβασμα το βασικό μου χόμπι.
Τα blogs για το βιβλίο εκείνη την εποχή συνέβαλαν σε κάτι θεαματικό. Κατάφεραν να σπάσουν έναν περίκλειστο κύκλο ανθρώπων που πρότειναν – συχνά σε διατεταγμένη και πληρωμένη υπηρεσία- βιβλία στα έντυπα και δεν άφηναν να φανούν σημαντικότατες εκδόσεις που χάνονταν χωρίς κανείς να τις πάρει χαμπάρι. Τα κείμενα στα blogs- που δεν έχουν και δεν θα έπρεπε να έχουν- χαρακτήρα επίσημης κριτικής έδωσαν ώθηση στην εκδοτική παραγωγή, και άνοιξαν τον δρόμο για αυτό που συμβαίνει σήμερα, ένα διαδικτυακό «από στόμα σε στόμα» που εκνευρίζει αυτούς που άλλοτε ήλεγχαν την παραγωγή και δίνει σε μας εξαιρετικά βιβλία.
Με τα χρόνια ο τρόπος που λειτουργούν τα blogs άλλαξε. Ήρθαν άλλα social media, πιο ισχυρά και δημοφιλή, και απογύμνωσαν τις αναρτήσεις από ένα σημαντικότατο εργαλείο τους, τα σχόλια. Τώρα όλη η κουβέντα για τα βιβλία γίνεται στο facebook. Αν θέλετε ενημέρωση και συζήτηση θα πρέπει να μπείτε στο αδελφάκι group Διαβάζοντας. Όμως οι bloggers του βιβλίου παραμένουν ενεργοί, κι όλο προστίθενται καινούργιοι. Το blogging πέθανε, ζήτω το bookblogging. Κι αυτό γιατί τα blogs μας πια χρησιμεύουν ως αρχείο, τα μεγάλα σχετικά κείμενα που γράφουμε για τα βιβλία διατηρούνται εδώ, ενώ στα υπόλοιπα social media ζουν το πολύ για δύο μέρες.
Με τα χρόνια δεν γράφω πια ευλαβικά για όλα τα βιβλία που διάβασα. Κάποια ξεχνιούνται και χάνονται, για άλλα δεν βρίσκω ποτέ τον χρόνο να γράψω. Σπανίως έχω όρεξη να γράψω για non-fiction ή ποίηση, ενώ όσο μεγαλώνω το ποσοστό τους μεγαλώνει. Τα ποστς αραιώνουν όσο τα βιβλία γίνονται περισσότερα.
Και τα βιβλία γίνονται περισσότερα γιατί τα βιβλία έγιναν με έναν τρόπο ύπουλο, η ζωή μου. Και το χρωστάω στο Διαβάζοντας αυτό. Μέσα από το Διαβάζοντας γνώρισα τον Librofilo και προέκυψε το Booktalks. Μέσα από το Διαβάζοντας προέκυψε η ραδιοφωνική εκπομπή στον www.amagi.gr κάθε Κυριακή 6-8μ.μ. που διανύει ήδη τον τρίτο χρόνο της. Τα δύο βιβλία μου, το «Κανείς δεν θέλει να πεθάνει» και «Το Σχέδιο» γράφτηκαν και εκδόθηκαν όσο έχω το blog.
Χρωστάω πολλά στο blogging, στο διαδίκτυο εν γένει. Ήμουν ένα κορίτσι που πάντα έγραφε κείμενα αλλά δεν τα έδειχνε σε κανέναν. Τώρα συνεχίζω να είμαι ντροπαλή και κλειστή, κάνω πολύ δύσκολα φιλίες, δυσκολεύομαι να κρατήσω επαφές. Συνεχίζω να χάνομαι. Όμως χάρη στο blogging βρέθηκε ένας τρόπος να διοχετεύονται τα γραπτά μου σε λίγο περισσότερο κόσμο. Κι η τρέλα μου με την ανάγνωση να φτάνει και σε άλλους τρελούς. Και να γινόμαστε περισσότεροι. Κι όσο γινόμαστε περισσότεροι, τόσο περισσότερα βιβλία θα βγαίνουν, κι ο φαύλος αυτός κύκλος θα συνεχίζει, ως το τέλος, οπότε και θα αναφωνήσουμε πως ποτέ δεν προλάβαμε να διαβάσουμε όλα εκείνα τα βιβλία που θα θέλαμε.
Κοινώς οι ελπίδες να με ξεφορτωθείτε είναι μηδαμινές. Για αυτό γιορτάστε τα 8 χρόνια του Διαβάζοντας μαζί μου.
