11 χρόνια Διαβάζοντας

Αυτό το ιστολόγιο δημιουργήθηκε πριν 11 χρόνια, στις 29/3/09. Όλα άρχισαν με τούτη την ανάρτηση για τον Μάριο Βάργκας Λιόσα –αμφιβάλλω πως ήξερα τότε πως στις 28/3 έχει τα γενέθλιά του. Ήταν μια ανάρτηση δηλωτική προθέσεων: είμαι αναγνώστρια, διαβάζω ό,τι μου αρέσει, θα σας λέω για αυτό. Ως εκεί. 

Στα χρόνια που ακολούθησαν τα μπλογκς, οι μπλόγκερς, το διαδίκτυο άρχισαν να δέχονται βολές. Και μόνο η ιδέα πως γράφεις κείμενα από χόμπι, είσαι δηλαδή ένας ερασιτέχνης χωρίς εξαρτήσεις, αλλά ούτε και την απαραίτητη σκευή για να κάνεις λογοτεχνική κριτική, ήταν ικανή για να δημιουργήσει εντάσεις. Αν κανείς δεν διάβαζε τα μπλογκς, τότε κανείς δεν θα νοιαζόταν. Αλλά τα διάβαζε. Οι αναγνώστες έχουν την τάση να διαβάζουν τα πάντα, πόσο μάλλον στο διαδίκτυο που τα κείμενα –καλά, κακά, άθλια— κυριαρχούν. Ποτέ μου δεν θέλησα να μπω σε αυτή τη διαμάχη, στο δικό μου μυαλό είναι ξεκάθαρο: γράφω για το κέφι μου, αν αυτό αρέσει σε κάποιον ακολουθεί, αν όχι, απλά δεν ξαναμπαίνει. Είναι μια σύμβαση μεταξύ αναγνωστών. 

Από την άλλη, παράλληλα, όχι εντελώς άσχετα με το blog, γιγαντωνόταν μέσα μου η ανάγκη να εκδώσω τα άλλα μου γραπτά. Υπήρχε ήδη ένα ανέκδοτο, τελειωμένο μυθιστόρημα στα συρτάρια μου, και πολλά διηγήματα και ποιήματα, πολύ πριν το 2009. Οι δυο δραστηριότητες αν και συνδέονται, δεν προϋποθέτουν η μία την άλλη. Ίσως είμαι τόσο χτυπημένη αναγνώστρια γιατί γράφω. Ίσως γράφω γιατί υπήρξα πάντα τόσο χτυπημένη αναγνώστρια. Το blog είναι ένας τρόπος να μιλήσω για την ανάγνωση γράφοντας. Το «Κανείς δεν θέλει να πεθάνει» εκδόθηκε το 2013, «Το Σχέδιο» το 2016. Αν δεν είχαν σταματήσει τα πάντα, το «Χωρίς πρόσωπο» θα εκδιδόταν τέλη Απρίλη από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. 

Είμαι ένας άνθρωπος που γράφει. Είμαι ένας άνθρωπος που διαβάζει. Το Διαβάζοντας τα κάνει αυτά ένα. Για αυτό ακόμα λειτουργεί, κι ας μου φαίνεται κάποιες φορές μάταιο το να γράφω για βιβλία εδώ. Άλλα μέσα κυριαρχούν, φαντάζομαι πως ακόμα κι αν έκλεινε το ιστολόγιο, εφόσον υπάρχει ακόμα το γκρουπ στο Facebook, δεν θα το έπαιρνε χαμπάρι κανείς. Αν είχα όρεξη να γράψω για ένα βιβλίο, όλο και κάποιο site θα μου έκανε τη χάρη να ανεβάσει το κείμενό μου. Όμως εδώ είναι η γωνιά μου, το αποκούμπι μου, η δικαίωση της μοναξιάς μου. Ναι, ναι, εδώ είναι, όχι στα μυθιστορήματα. Εκεί, στα βιβλία μου, είναι οι εμμονές μου. Και; Τι μέλλει γενέσθαι; Θα γράφεις για βιβλία για πάντα; Μα τι νόημα έχει; Έχει για μένα. Όσο γράφω για βιβλία, πλουταίνει το προσωπικό μου ημερολόγιο. Όσο γράφω κείμενα για την ανάγνωση, κατανοώ τον εαυτό μου. Κι όσο μοιράζομαι, είμαι λιγότερο μόνη. 

                                                            Κατερίνα Μαλακατέ