1/7/12

Το τυρί





Η γενιά σάντουιτς, είναι αυτή που έχει κάνει ήδη τα παιδιά της, αλλά δεν έχουν πεθάνει οι δικοί της γονείς. Έτσι, στην αρχή του «σάντουιτς» πάντα έχει έναν μεγάλο από πάνω της να της λέει τι να κάνει και έναν μικρό από κάτω της να τσιρίζει. Όσο μεγαλώνει η γενιά, ισορροπούν κάπως τα πράγματα. Προς το τέλος ξαναγίνονται οικτρά, οι παππούδες έχουν πάθει άνοια και γίνονται σκληρά και αποτρόπαια μωρά και τα παιδιά έχουν γίνει έφηβοι-ενήλικες ξερόλες. Μέχρι κι αυτά με τη σειρά τους να σαντουτσοποιηθούν. Φυσικά δεν το παθαίνουν όλοι οι άνθρωποι κάθε γενιάς αυτό, ούτε το νιώθουν με την ίδια ένταση και τρόπο. Αν με ρωτήσετε εμένα, είμαι το τυρί.
            Στην δουλειά μου δεν με εκτιμάει κανείς κι ας έχω εννιά χρόνια ένσημα, γιατί πάντα θα είμαι η κόρη κάποιας. Στο σπίτι μου όλο και κάποιος έχει λόγο -αν και ευτυχώς μάνα και πεθερά με φοβούνται, πάντα κάτι θα έχουνε να πουν όσο τις παίρνει. Το παιδί μου το μεγαλώνει ο πατέρας του και μπορεί να με αγαπάει σαν τρελό, αλλά με βλέπει περισσότερο σαν παιχνίδι, παρά σαν βασική φροντίδα∙ τα βράδια φωνάζει «μπαμπάάάά». Γιατί ξέχασα να σας πω ένα από τα χαρακτηριστικά τούτου του τυριού, δουλεύει δεκάωρα, αλλά κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με το πόσο. Φέρνει τα βασικά λεφτά στο σπίτι, όμως όλοι το θεωρούν δεδομένο. Μαγειρεύει, πλένει μαζεύει, αλλά κι αυτό είναι δεδομένο.  Παίρνει τις βασικές αποφάσεις από την ανατροφή του παιδιού μέχρι το πότε θα κατεβάσουμε τις κουρτίνες, κι εκ των υστέρων όλο και κάποιος «θα το έκανε καλύτερα». Α, ταυτοχρόνως πρέπει να σας πω πως είναι ακόμα σχετικά ωραία γκόμενα, για τα 34 του ( το… τυρί).
            Με δεδομένη λοιπόν την πλήρη μιλνεροποίηση μου (τα χαμηλά λιπαρά είναι απαραίτητα για να μείνει κανείς ωραία γκόμενα), βλέπω 3 προοπτικές. Η πρώτη – να τα κάνω πουτάνα όλα- ώρες ώρες φαντάζει δελεαστική, να τους τα βροντήξω, να παρατήσω τη δουλειά που έτσι κι αλλιώς μου καπελώσανε, να βλέπω το παιδί μου όσο και τώρα, περίπου δυο ώρες τη μέρα και να δω πως θα επιβιώσουν. Εγώ θα τελειώσω τις διορθώσεις στο ένα μου μυθιστόρημα και θα ολοκληρώσω και το άλλο και μετά θα έχω τέσσερα μυθιστορήματα να κάθονται στα ντουλάπια μου ανέκδοτα, να κάνουν συντροφιά το ένα με τ’ άλλο.
            Η δεύτερη να παραμείνω στην οικογένεια, αλλά να θέσω βέτο, εγώ λεφτά δεν φέρνω και θα γίνω συγγραφεύς. Ομοιάζει με την πρώτη αλλά θα κάνω ακόμα τις δουλειές του σπιτιού, οπότε θα είναι πιο light. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, 4 μυθιστορήματα να κάνουνε παρέα.
            Η τρίτη είναι επιτέλους να το πάρω απόφαση. Αγαπώ τον άντρα μου, το παιδί μου, ακόμα και τη μάνα μου. Να πάρω απόφαση πως θα γίνω εγώ αυτό που θέλουν εκείνοι, να συνεχίσω να φτάνω στο τέλος του δεκαπεντάωρου να μη βλέπω μπροστά μου από τη νύστα, να λαμβάνω τις βασικές αποφάσεις για όλους τους, αλλά όλοι να έχουν παράπονο, να αποδεχτώ πώς το να είσαι μάνα έχει τα κακά του, να ενταχθώ. Ψυχανεμίζομαι πως έτσι τα τελειωμένα μυθιστορήματα θα μείνουν μόνο δυο στο ντουλάπι μου, αυτά που τόσα χρόνια κάνουνε ήδη καλή παρέα μεταξύ του. Pas mal.


25 σχόλια:

  1. Δεν είναι κακό να είσαι το τυρί, σάντουιτς χωρίς τυρί δεν γίνεται...

    Αυτά που περιγράφεις μου φαίνονται αρκετά γνωστά, κάποια στιγμή αν βρεθούμε από κοντά κάποτε θα τα συζητήσουμε με λεπτομέρειες... Η ουσία είναι να αποφασίσεις εσύ τι θέλεις να κάνεις και να το διεκδικήσεις, λέγοντάς το πρώτα από όλα στους άλλους... Μερικές φορές μπαίνουμε σε μια ένα τριπ "άντε γαμήσου εσύ κι ο γρύλλος σου" και μεγαλοποιούμε τα πράγματα ενώ τελικά είναι πιο απλά...Από προσωπική εμπειρία κάποιες αποφάσεις που πήρα και περίμενα να προκαλέσουν σεισμό πέρασαν αναίμακτα αφήνοντάς με παγωτό...

    Είναι εύκολο να μεταβιβάζουμε την ευθύνη για την ζωή μας στους άλλους και ειδικά στου γονείς μας (ξέρω σου λέω) απλά στην ηλικία που είμαστε δεν δικαιούμαστε πια να το ισχυριζόμαστε, ότι λάθος κάνανε το κάνανε , τώρα τις αποφάσεις τις παίρνουμε εμείς...

    Πάρε εσύ τις αποφάσεις σου και ανακοίνωσέ τες στους γύρω σου... Αν συναντήσεις αντιδράσεις θα δεις πώς θα τις αντιμετωπίσεις, ένα βήμα την φορά, το σημαντικό είναι να είσαι σίγουρη γι' αυτό που θες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είδες, κράτησα για τον εαυτό μου το πιο σημαντικό ρόλο στην αναλογία. Δεν έχεις άδικο έτσι όπως τα λες, είναι εύκολη η μιζέρια και η μετάθεση ευθυνών. Από την άλλη είναι δύσκολο και να αλλάξεις, βολευόμαστε σε μια κατάσταση κι έπειτα γκρινιάζουμε. Γκρίνιαξα αρκετά πια....

      Υ.Γ. Νομίζω πως αυτή την συνάντηση δεν θα την αποφύγουμε...

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος1/7/12, 11:13 π.μ.

    Μου θυμίζετε τη διελκυνστίδα, το παιχνίδι εκείνο όπου μας τραβάνε: Οι γονείς προς το παρελθόν, τα παιδιά μας προς το μέλλον. Και στη μέση εμείς...

    Snowball, επικεντρώνεστε προς την κατεύθυνση που και για μένα έχει σημασία...

    Οι ευθύνες των άλλων μπορεί να υπάρχουν, αλλά ας κοιτάξει ο καθένας μας πώς θα παλέψει τα δικά του.
    Διότι η ζωή είναι μία και η απόφαση πώς θα ζήσουμε είναι δική μας.
    Όσο κι αν θέλουν να επεμβαίνουν, εμείς βάζουμε τα όρια.
    Και τότε, μ' ένα μαγικό τρόπο τακτοποιούνται πολλά. Γιατί οι άλλοι συνειδητοποιούν ότι "δεν τους παίρνει".
    Το να αναλάβει κανείς τις ευθύνες του, αυτό εντέλει δεν είναι η ωριμότητα;

    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αλήθεια είναι πως στους τομείς που ήμουν κάθετη (στην ανατροφή του παιδιού μου, ας πούμε) δούλεψε. Πρέπει να συμμαζέψω το μυαλό μου και να διαχειριστώ την κατάσταση. Γιατί η διελκυνστίδα δεν θα πάψει να υπάρχει, μπορεί όμως κανείς να επηρεάσει την ισορροπία της, μόνο με καθαρή δύναμη.

      Διαγραφή
  3. Κατερίνα μου μοιάζεις ηρωίδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ηρωίδα όχι, για την Μαίρη την Παναγιωταρά κάτι γίνεται....

      Διαγραφή
  4. Κατερίνα, you want to be a writer? Go be a writer! Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες που διεκπεραιώνονται, έτσι κι αλλιώς διεκπεραιώνονται και χωρίς να έχεις γίνει συγγραφέας. Οι δουλείες λέω. Οχι η αγάπη σου για τους οικείους...
    Ευχές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άμα διεκδικήσω και λίγο χρόνο για αυτό, καλά θα είναι

      Διαγραφή
  5. Ανώνυμος1/7/12, 5:43 μ.μ.

    Ήθελα να 'μαι ποντικός και να σουνα γραβιέρα
    σαφή ψιλοδαγκαματιές θελά σαι κάθε μέρα.

    σαφή=συνεχώς
    θελά=επρόκειτο να...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συμφωνώ απόλυτα με τη Snowball. Πρέπει να θέσεις όρια. Δύσκολο, αλλά εφικτό. Και άμα σε παραζορίσουν, πάρε ήρεμα τη τσαντούλα σου και πήγαινε βόλτα, λέγοντας "βγαίνω, για να μην κάνω φόνο".
    Όταν επιστρέψεις, θα διαπιστώσεις πως, είτε θα έχουν πλακωθεί όλοι μεταξύ τους είτε θα έχουν ηρεμήσει. (από προσωπική πείρα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το μόνο θέμα με αυτό το σενάριο είναι πως δεν πλακωνόμαστε ποτέ, όλα μες στο κεφάλι μου είμαι. Γι' αυτό έχει δίκιο ο Snowball, θα καταλήξω σαν το γνωστό ανέκδοτο με το γρύλο.

      Διαγραφή
    2. Έλα καλέ που θίχτηκες, με το ψευδώνυμο που να ξέρει ο άνθρωπος το φύλο;

      Διαγραφή
    3. Ξέρεις τι λένε, καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα...

      Διαγραφή
    4. Χίλια συγγνώμη! Με παρέσυρε η ελληνική σημασία του ψευδωνύμου!

      Διαγραφή
    5. Καλά δεν έγινε και κανένα έγκλημα... :)

      Διαγραφή
  7. Κανονικά εγώ,που δεν έχω ιδέα από γονεϊκές ευθύνες(ούτε θα αποκτήσω ποτέ), δεν πρέπει να μιλήσω,αλλά θα το πω,γιατί θα σκάσω: σε παρακαλώ,ΜΗ γίνεις σαν τη μαμά μου που μια φορά τη βδομάδα μας απειλεί ότι θα μας εγκαταλείψει στο έλεος του θεού και θα βγάλουμε αράχνες,θα πιάσουμε μούχλα,θα τρεκλίζουμε από ασιτία κι έτσι θα καταλάβουμε επιτέλους την αξία της! Το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να γίνεις γραφική και να προσθέσεις την απελπισία σου στο οικογενειακό μενού υπό μορφή ανέκδοτου (το λογύδριο της μαμάς). Οπότε,ή συμβιβάζεσαι με κάποια πράγματα και αλλάζεις κάποια άλλα ή τα βροντάς όλα ένα πρωινό και τους παρατάς στη μοίρα τους,όπως έκανε η Τζούλιαν Μουρ στη χολιγουντιανή ταινία "Οι ώρες",οπότε θα πιάσεις μια δουλειά σε βιβλιοθήκη του Καναδά,ο άντρας σου θα μαραζώσει απ'τον καημό του και ο γιος θα γίνει ομοφυλόφιλος συγγραφέας και θα γράφει ένα βαρετό πολυσέλιδο μυθιστόρημα όπου η ηρωίδα(που είσαι εσύ) στο τέλος αυτοκτονεί.

    Κι επειδή κάτι ανέφερες για Μαίρη Παναγιωταρά,σου έχω έτερο άσμα,εξίσου αστείο,αλλά πολύ πιο ποιητικό:

    http://youtu.be/lgbPxBKGzp0

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το "ούτε θα αποκτήσω ποτέ" είναι επιλογή; Αν είναι, πάω πάσο. Μπα, δεν κάνω καυγάδες, ούτε γκρινιάζω, τουλάχιστον ακόμα. Να καταλήξω Βιρτζίνια Γούλφ, δεν παίζει, ε; Το άσμα θα το ακούσω το απόγευμα, όταν γυρίσω....

      Διαγραφή
    2. Αν το πας αλα Γουλφ,τότε πρέπει να αποκτήσεις και να διατηρήσεις με νύχια και με δόντια το αποκλειστικά δικό σου..."δωμάτιο".
      Με ποιον να κάνω οικογένεια εγώ βρε Κατερίνα,με τον Νόντα που καβαλάει τη honda; Είναι ΚΑΙ επιλογή πάντως,μια που είμαι σίγουρος πως θα γινόμουν άθλιος πατέρας.
      Να το ακούσεις και να μου πεις πώς σου φάνηκε.Εγώ λατρεύω ολόκληρο τον δίσκο "Πορνογραφία".

      Διαγραφή
    3. Γιατί τί έχει ο Νώντας, θα τρελαθούμε τώρα; Την επιλογή την καταλαβαίνω, αλλά το να καθορίζει αν θα γίνεις πατέρας ή όχι δεν το καταλαβαίνω, κι ας ζούμε στην Ελλάδα.

      Δεν είχα δει για τί πρόκειται, ήμουν στη δουλειά. Κι εγώ λατρεύω την "Πορνογραφία". Τον Χατζιδάκι εν γένει, δηλαδή, αλλά αυτόν τον δίσκο ειδικά....

      Διαγραφή
  8. Γιωτα Μαγγινα2/7/12, 8:18 π.μ.

    Το χειροτερο με τα ''δεδομενα'' που μας κανουν να μην μπορουμε να χαρουμε την ζωη μας ειναι πως εμεις τα δημιουργησαμε ως συνθηκες... Τα συντηρουμε γιατι καπου στο βαθος νοιωθουμε οτι ετσι πρεπει να κανουμε, ισως μερικες φορες νοιωθουμε πως δεν εχουμε αλλη επιλογη, αλλα μας ξεφευγει το πιο βασικο... οτι παντα εχουμε και αλλη επιλογη, την επιλογη της επιλογης μας. Νοιωθουμε πως αν κανουμε αυτο που θελουμε θα χαθει ο κοσμος, θα απογοητευσουμε τους γυρω μας, θα χαλασει η σειρα των πραγματων θα, θα, θα... Σφιγγουμε την γροθια μας και ισως και τα δοντια μας μαζι για να μην αρχισουμε να ουρλιαζουμε και ξεχναμε (η κανουμε πως ξεχναμε) πως παντα υπαρχει η δυνατοτητα της επιλογης να σηκωσουμε την γροθια μας και να χτυπησουμε ολα αυτα που γινονται δυναστης μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κλασική ιστορία... Και καθόλου πρωτότυπη, Γιώτα μου. Θα δείξει αν σε κάποια φάση θα το πάρω απόφαση.

      Διαγραφή
  9. Δημήτρης Αλεξίου3/7/12, 12:02 μ.μ.

    Τώρα αν σου πω Κατερίνα μου, πως ταυτίστηκα με αυτήν την ανάρτηση δε θα με καταλάβεις μάλλον γιατί δεν είμαι γυναίκα. Όμως να ξέρεις ότι οι πιέσεις οι μεγαλύτερες είναι πάντα εσωτερικές, είναι αυτό που εμείς νιώθουμε για τα πράγματα που κάνουμε. Τύψεις το λένε . Αλλά νομίζω ότι η ισορροπία μέσα μας βάζει τα πράγματα σε ισορροπία και γύρω μας πιο εύκολα. Κάνε αυτό που θέλεις αλλά χωρίς εμμονές. Απόλαυσε την κάθε σου ιδιότητα για τις στιγμές που την έχεις. Κράτα τις στιγμές που χαίρεσαι που είσαι κόρη, σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη,νοικοκυρά, συγγραφέας. Δεν είναι όλες αλλά υπάρχουν.
    (Και γιατί παρακαλώ να μένουν ενέκδοτα τα μυθιστορήματα; Είναι επιλογή ή ανάγκη;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι όμως καταλαβαίνω Δημήτρη μου, η ειδική δική μου περίπτωση αφορά γυναίκες, το θέμα του "σάντουιτς" αφορά πολύ κόσμο...

      Ανέκδοτα διότι απερρίφθησαν προ 8ετιάς το ένα, προ 5ετίας το άλλο, από καμιά 20αριά εκδοτικούς οίκους και δεν το προσπάθησα ξανά ποτέ να εκδοθούν. Ευελπιστώ με αυτό που τελειώνει τώρα να χειριστώ τα πράγματα καλύτερα....

      Διαγραφή