Η διστακτικότητα των αποφάσεων

Τον τελευταίο καιρό είχα κάπως κουμαντάρει τη στάκα με τα αδιάβαστα, αριθμούσε καμιά δεκαπενταριά βιβλία, οι βιβλιοθήκες μου που από καιρό έχουν γεμίσει φαίνονταν κάπως πιο συμμαζεμένες κι είχα μια σαφή ιδέα τι θέλω να διαβάσω έπειτα. Μετά ήρθαν η προσφορές δυο μεγάλων οίκων (που θα ήταν κρίμα να μην τις εκμεταλλευτώ) καθώς και το παζάρι που τόσο ελεεινολογώ αλλά φέτος μου βγήκε καλά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα συσσώρευση βιβλίων που θέλω να διαβάσω∙ κάποτε και όχι κατ’ ανάγκη τώρα.

Στέκομαι μπροστά στην εντελώς πια ατακτοποίητη βιβλιοθήκη μου (το αγαπημένο χόμπι του σκίουρου ήταν για καιρό να «εκκενώνει» όσα ράφια έφτανε) και δεν έχω ιδέα ποιο βιβλίο θα ακολουθήσει. Μου αρέσει το ένα, με γλυκοκοιτάει το δεύτερο, ενώ στην πραγματικότητα θα ήθελα να κάνω μια παραγγελία γιατί νομίζω πως θα ήθελα να διαβάσω ένα τρίτο. Συγκρατούμαι και αρκούμαι απλά να σημειώνω ονόματα βιβλίων και συγγραφέων στην περιβόητη «λίστα των επιθυμητών» κι ακόμα δεν αποφασίζω τι θα κάνω- το ότι ο μήνας μόλις άρχισε κι έχω ακόμα λεφτά στα χέρια μου δε βοηθάει. Κι έτσι καταλήγω μια άπιστη μοιχαλίς. Εκεί που διαβάζω ένα μυθιστόρημα μες στη μέρα, το βράδυ μόλις κάτσω στον καναπέ με καλεί ένα διήγημα, ένα ποίημα, κάτι μικρό και κομψό, παρατάω το μεγάλο μυθιστόρημα – που άλλοτε μου φαινόταν η μόνη παρηγοριά στη θλίψη- κι αρχίζω κάτι άλλο.

Η κατάσταση μού δημιουργεί εκνευρισμό, απηχεί σε μεγάλο βαθμό το τι γίνεται αυτόν τον καιρό μες στο κεφάλι μου- μεγάλες ανακατατάξεις, φουρτούνες κατά φαντασίαν, ολόκληρα σχέδια για το πώς θα μπορούσε να αλλάξει η ζωή μου. Κι έπειτα αναποφασιστικότητα, μήπως θα ήταν καλύτερα να κάτσω στα αυγά μου, στα γνωστά και οικεία, που κι αυτά τα καλά τους τα έχουν και με έθρεψαν τόσα χρόνια -μήπως τελικά είμαι άνθρωπος μόνο των μεγάλων μυθιστορημάτων;

Υ.Γ. Η φωτό είναι χαρακτηριστικό δείγμα του χάους....