"στεγνό στόμα", Νεφέλη Δημελή

Τα διηγήματα της Νεφέλης Δημελή στη συλλογή «Στεγνό στόμα» είναι αρτιότατα, χτίζουν με σύνεση την ιστορία κι έπειτα κάποτε την αποδομούν κι άλλοτε την οδηγούν στα άκρα. Το γράψιμο έχει ενδιαφέρον και το βιβλίο γίνεται πολύ ευκολοδιάβαστο χάρη στην ενότητα της θεματολογίας. Αν κάτι θα είχα να παρατηρήσω θα ήταν μια τάση προς το διδακτισμό∙ το τέλος μας δείχνει το καλό μέσα στην μαυρίλα ή τιμωρεί τον άδικο.

Τα αγαπημένα μου διηγήματα της συλλογής είναι το «Γεύσεις πολέμου», όπου μια ομάδα ανθρώπων είναι κλεισμένοι σε ένα υπόγειο για να γλιτώσουν από τον λιμό, και τρέφονται από τους συντρόφους τους που πεθαίνουν, το «Μαύρο νερό» που μας διηγείται την ιστορία της μικρής Έσπε, που μεγάλωσε σε ένα ορφανοτροφείο στο Μπουένος Άιρες κι έγινε μεγάλη και διάσημη χορεύτρια, και η «Νεράιδα του Σεπτέμβρη» όπου μια νεαρή δολοφόνος μας αφηγείται τη δική της πλευρά των γεγονότων.

Η συλλογή είναι βασισμένη στο φανταστικό, χωρίς να γίνεται τρόμου, η συγγραφέας αγαπά μάλλον πολύ το μεταφυσικό. Τα θέματά της θα μπορούσαν να είναι κοινότοπα, αλλά έχουν πάντα μια κρυφή πτυχή. Κι αν αυτό είναι το πρωτόλειό της, θα ήθελα να δω και τα επόμενα.  

«στεγνό στόμα», Νεφέλη Δημελή, εκδ. Χαραμάδα, 2012, σελ.98