Μια ερωτική επιστολή

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές τι είναι αυτό που μας κάνει να αγαπάμε τους ανθρώπους, την ποιότητα των συναισθημάτων, το αν και κατά πόσον αυτά θα ωριμάσουν με το χρόνο ή θα χαθούν στον αρχικό ενθουσιασμό. Να πω την αλήθεια, τέτοιου είδους σκέψεις έκανα κι όταν γεννήθηκε ο γιος μου, η μητρική αγάπη δεν άνοιξε σαν μια κάνουλα ασυγκράτητη, ήμουν με το μικρό μου μωρό σοβαρή και συνεσταλμένη. Στον ποιοτικό έλεγχο το αίσθημα μου έβγαινε ερωτικό, με όλη την αρχική ένταση, την απόλυτη αφοσίωση, την ανάγκη να είσαι κοντά σε αυτόν που είσαι ερωτευμένη μαζί του συνέχεια, να του μιλάς και να τον αγκαλιάζεις. Τρία χρόνια μετά έχω να δηλώσω πως η αγάπη των γονιών προς τα παιδιά έχει την εξής διαφορά από τη συντροφική: δε χάνει τη φόρα της.

Σαν σήμερα τρία χρόνια πριν έπαψα να είμαι εγώ το μωρό του σπιτιού, προβιβάστηκα σε ενήλικα, βούτηξα στα βαθιά μιας κατάστασης που δεν τη φανταζόμουν, ούτε μπορούσα μες στο μυαλό μου να τη χωρέσω. Κι αυτή η αδιανόητη δυσκολία- μαζί με την απίστευτη χαρά- με ακολουθεί πιστά ακόμα και τώρα. Όχι, το να είσαι γονιός δεν είναι το ευκολότερο πράγμα του κόσμου, αλλάζει όλα όσα είχες δεδομένα στη ζωή σου, σε υποβιβάζει στη δεύτερη κατηγορία προτεραιότητας, σου γαμάει εκείνα τα σχέδια για τα οποία γέλαγε ο θεός. Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει μπρος στην αιωνιότητα.

Τα παιδιά είναι το στοίχημα με την αθανασία, κι αυτό ανοίγει μια άλλη σχέση με τον εγωισμό. Ο γονιός παραμελεί τις άμεσες ανάγκες του, όμως το παιδί είναι η απόδειξη πως υπάρχει μια συνέχεια ακατάλυτη. Και δε μιλώ μονάχα για το γενετικό υλικό (ναι, λιώνω που ο σκίουρος έχει τα λακκάκια μου, κι αυτό το βλέμμα που είναι το βλέμμα μου, με συγκινεί) αλλά για την αίσθηση πως ένας νέος άνθρωπος διαμορφώνεται εμπρός σου∙ από σένα, για σένα, για να φύγει από σένα και να εξελιχθεί σε κάτι άλλο, που θα είσαι εσύ, που ίσως είσαι εσύ και δεν το ξέρεις ή δε θα το δεις- κοντόφθαλμα ποτέ- πως ήσουν. Αγαπώ το παιδί μου με μια φόρα ακατάληπτη, όχι χωρίς ανταλλάγματα, ποτέ χωρίς προϋποθέσεις- ωραίο θα ήταν αυτό, αλλά δεν υπάρχει- αλλά με μια ένταση δυσεξήγητη.

Στα χρόνια που θα έρθουν, αν όλα πάνε καλά, υποψιάζομαι πως η φόρα δε θα κοπεί. Ο έρωτας του γονιού – η αγάπη του παιδιού είναι διαφορετικό πράγμα, σε έκταση, σε ρυθμό-  είναι εκρηκτικός. Υποψιάζομαι όμως πως θα βαθαίνει ο δεσμός έτσι που όλα αυτά τα ωραία που έχω στο μυαλό μου πως ο γιος μας δε θα πάψει να είναι μια διαφορετική οντότητα από μένα, πως θα το αφήσω ελεύθερο να γίνει αυτό που αγαπά, θα τα ξεχάσω. Και θα τον καταπιέσω αφόρητα, όπως οφείλει κάθε ελληνίδα μάνα που σέβεται τον εαυτό της.

Υ.Γ. Το σκιουράκι μου γεννήθηκε σα σήμερα πριν τρία χρόνια κι ακόμα με συγκλονίζει η ιδέα πως βγήκε από τα σπλάχνα μου, πως αναγκάστηκαν να κόψουν το νήμα που μας έδενε για να έρθει κοντά μας.