5/3/14

"Θεωρία Καλβίνο", του Μαραμπού


  • Τι έχουμε μετά;
  • Θεωρία Καλβίνο.
  • Πάμε κυλικείο για καφέ;
  • Αμ δε! Αυτό το μάθημα δεν το χάνω με τίποτα.

Αν είχα την ευκαιρία να εκπληρώσω ένα ματαιωμένο όνειρο, αυτό θα ήταν να παρακολουθήσω τις διαλέξεις αγαπημένων συγγραφέων μου, του Ίταλο Καλβίνο, του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, ίσως ακόμα και του Όσκαρ Ουάιλντ για την μόδα και τον σωστό συνδυασμό των ρούχων! Θα καθόμουν στην τελευταία σειρά των καθισμάτων, φαινομενικά αδιάφορος για όσα επρόκειτο να ακούσω, αλλά με μια εσωτερική έξαψη να παφλάζει στα βραχώδη όρη του εγκεφάλου μου.

Ο Καλβίνο θα στεκόταν στο πλάι της έδρας, προσηνής και ήρεμος, κρατώντας ένα χειρόγραφο προσχέδιο της διάλεξης, που θα έμοιαζε σαν τον χάρτη ενός κρυμμένου θησαυρού, για την αναζήτηση του οποίου θα χρειαζόταν την αμέριστη βοήθεια των ακροατών του. Κάντε ησυχία σας παρακαλώ, θα μουρμούριζα από μέσα μου και θα προσηλωνόμουν σαν το βλέμμα της γάτας πάνω στο παιχνίδι της.

Αυτή η τελετουργία όμως χρειάστηκε πολλή δουλειά και εσωτερική πάλη για να εδραιωθεί, τυποποιηθεί και ίσως κληρονομηθεί σε μελλοντικούς χρόνους. Θυμάμαι, στο πρόσφατο παρελθόν, το μάθημα της σχολής που είχε καταντήσει βραχνάς για τους φοιτητές ήταν η λογοτεχνία. Είχε πάντα αθρόα προσέλευση γιατί η καθηγήτρια φρόντιζε να μας απειλεί για το δυσάρεστο αποτέλεσμα που θα είχε στην βαθμολογία μας, η απουσία μας από τις θεωρίες. Πρώτο κίνητρο για να αγαπήσει κάποιος την λογοτεχνία!

Το μάθημα μοιραζόταν σε τέσσερα εξάμηνα. Μία ελληνική, δύο παγκόσμιες και μια για παιδιά. Η λογοτεχνία για παιδιά, λόγω της ιδιαιτερότητάς της θεωρούνταν η πιο δύσκολη και αρκούσε η αναφορά της και μόνο, για να μας κάνει να γουρλώνουμε τρομαγμένοι τα μάτια σαν εξάχρονα! Η καθηγήτρια ήταν συνεχώς μουτρωμένη και αυτό με ξένιζε κάπως, γιατί  ήξερα ή έστω υποψιαζόμουν ότι, οι άνθρωποι που διαβάζουν βιβλία είναι περισσότερο ανεκτικοί, ήρεμοι και πρόσχαροι. Έλεγε συνεχώς πόσο αγαπούσε την λογοτεχνία, όμως στο πρόσωπό της, δεν αποτυπώθηκε ούτε μια φορά αυτή η δήλωση. Αντιθέτως, πάνω στο πρόσωπό της διέκρινες εκφράσεις όπως, “Τι να μου πείτε και σεις για λογοτεχνία!”, “Εμένα που με βλέπετε, έχω σπουδάσει γαλλική φιλολογία στην Σορβόνη”, “Γνώρισα τον Καμύ από κοντά!”

Ωστόσο, αυτήν την “αγάπη”της για την λογοτεχνία προσπάθησε να την μεταδώσει και σε μας. Συχνά, μας έλεγε ότι, στόχος της είναι όλοι οι μαθητές να αγαπήσουν την λογοτεχνία και να συνεχίσουν να διαβάζουν και μετά το τέλος της σχολής. Ο τρόπος για να το πετύχει αυτό, ήταν να μας προτείνει τέσσερα βιβλία από τα οποία θα έπρεπε να διαβάσουμε τα δύο και στην εξεταστική να απαντήσουμε σε δυο ερωτήσεις που ήταν έτσι διατυπωμένες ώστε να αποδεικνύουν ότι όντως τα διαβάσαμε και δεν βρήκαμε απαντήσεις από το διαδίκτυο ή ρωτώντας άλλους που τα είχαν διαβάσει. Επιπλέον, έπρεπε να διαβάσουμε και ένα τρίτο, για το οποίο θα γράφαμε εργασία σχετικά με το θέμα του, το ύφος γραφής και τις εντυπώσεις που μας άφησε.

Η κατοπινή ένστασή μου έγκειται στο γεγονός ότι δεν μπορείς να αναγκάζεις ανθρώπους που η συντριπτική πλειοψηφία τους, δεν είναι καθόλου εξοικειωμένη με την ανάγνωση, να διαβάζουν τρία βιβλία σε τόσο λίγο χρόνο. Και αν υποθέσουμε ότι τρία βιβλία στη διάρκεια ενός εξαμήνου δεν είναι κάτι φοβερό (σε ανώτατη σχολή φοιτούσαμε, τέλος πάντων!), η επιλογή αυτών υπήρξε μαρτύριο από τα λίγα. Η καθηγήτρια-“τα έχω διαβάσει όλα”, είχε φτιάξει μια λίστα με τα περισσότερα αριστουργήματα της Ευρωπαϊκής και Αμερικάνικης λογοτεχνίας και άφηνε εμάς τους άσχετους, να φάμε από το δέντρο της γνώσης χωρίς να μας προειδοποιεί για τις ολέθριες συνέπειες. Κάπου κάπου πεταγόταν κάποιος και ρωτούσε “είναι πολύ δύσκολο το βιβλίο που διάλεξα, κυρία;” και εκείνη απαντούσε, “Δε θα έλεγα ότι είναι πολύ δύσκολο, απλώς είναι κάπως απαιτητικό”. Οι συστηματικοί αναγνώστες γνωρίζουν πολύ καλά, τι διαβαθμίσεις έχει η λέξη “απαιτητικό” για κάποιον που διαβάζει χρόνια και για κάποιον που διαβάζει πρώτη φορά.

Η επιλογή των βιβλίων που προορίζονταν για εργασία, γινόταν εντελώς στην τύχη. Το μόνο κριτήριο επιλογής που διέθετες ήταν οι τίτλοι των βιβλίων  (και δευτερευόντως, τα ονόματα των συγγραφέων) και τώρα μου φαίνεται κάπως αστείο καθώς αναλογίζομαι πόσο λίγη σημασία δίνω πια στους τίτλους των βιβλίων. Τότε, περιεργαζόμουν την λίστα που είχα μπροστά μου και αγνοούσα επιμελώς τους τίτλους που έμοιαζαν βαρετοί και άνοστοι – Άδερφοί Καραμαζόφ, Μαντάμ Μποβαρύ, Το κόκκινο και το μαύρο, Η παναγία των Παρισίων, Το μαγικό βουνό, Πόλεμος και ειρήνη, Ο Βυσσινόκηπος. Στην ελληνική λογοτεχνία είχα επιλέξει το Λάθος του Αντώνη Σαμαράκη (το είχα διαβάσει μια φορά και χαιρόμουν που είχα την ευκαιρία να το ξαναδιαβάσω και να γράψω γι' αυτό), στην παγκόσμια λογοτεχνία ένα, επέλεξα τον Φάουστ του Γκαίτε (κάτι μου έκανε αυτό το βιβλίο, κυρίως γιατί ήταν του Γκαίτε που θεωρούνταν ένας σοφός σχεδόν μυθικών διαστάσεων. Εδώ, θέλω να επισημάνω μια παρανόηση που γινόταν με τον Φάουστ – ήταν τόσο σιαμαίος ο τίτλος του βιβλίου με τον συγγραφέα του, που πολλοί νόμιζαν, ανάμεσά τους και εγώ, ότι ο Φάουστ του Γκαίτε είναι ο τίτλος! Το ίδιο συνέβαινε, ίσως και περισσότερο, με τον Δάντη και την Κόλασή του. Μπορώ άνετα να φανταστώ έναν υποθετικό διάλογο: “Πρέπει να διαβάσεις την Κόλαση του Δάντη, πρόκειται για σπουδαίο βιβλίο!” “Ποιος το έχει γράψει;;” “Δε θυμάμαι τον συγγραφέα, γνωρίζω μόνο τον τίτλο! Ρώτα σε κάποιο βιβλιοπωλείο και θα σου πουν, όλοι το ξέρουν!”), στην παγκόσμια λογοτεχνία δύο, η επιλογή μου ήταν η Πανούκλα του Αλμπέρ Καμύ, αυτός ο τίτλος ήταν πολύ υποβλητικός για να τον προσπεράσω (όπως και το ίδιο το βιβλίο), ενώ τέλος, στην λογοτεχνία για παιδιά, καθώς είχαν περάσει μερικά εξάμηνα και ήμουν περισσότερο ενήμερος για τα θέματα της λογοτεχνίας, είχα διαλέξει τον Μικρό Πρίγκιπα.

Το θλιβερό στις παρουσιάσεις στην τάξη ήταν ότι η καθηγήτρια προσπαθούσε μετά μανίας να ανακαλύψει εκείνα τα παιδιά που δεν είχαν διαβάσει το βιβλίο που τους είχε ανατεθεί. Ο πληθυντικός που συνεχώς χρησιμοποιούσε, τόνιζε την πικρόχολη στάση της: “Νομίζω, δεσποινίς μου ότι, προσπαθήσατε να μας κοροϊδέψετε, δεν διαβάσατε το βιβλίο, είμαι σίγουρη γι' αυτό!” Φυσικά, υπήρχαν κραυγαλέες περιπτώσεις που το αποδείκνυαν αυτό, όμως υπήρχαν και παιδιά που πράγματι είχαν διαβάσει το βιβλίο και προσπαθούσαν, εν μέσω σουρεαλιστικών διαλόγων, να υπερασπιστούν το κόπο τους με πολύ κόπο, ενώ η καθηγήτρια ωρυόταν ότι έλεγαν ψέματα!

Το μόνο θετικό που αναγνωρίζω στην παλιά μου καθηγήτρια είναι το γεγονός ότι είχε την προνοητικότητα να αφαιρέσει από την ύλη του μαθήματος τον  τεράστιο Τζέημς Τζόυς! Ήταν μια κάκιστη καθηγήτρια που δεν αγαπούσε την λογοτεχνία περισσότερο από την εικόνα της, και η μετέπειτα ενασχόλησή μου με την λογοτεχνία, έφερε στην επιφάνεια πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Αν ασχολήθηκα τόσο συστηματικά με την λογοτεχνία, έγινε εξαιτίας τού πόσο κακή καθηγήτρια υπήρξε. Και αυτό ήταν ένα καλό μάθημα για μένα.

Ακούω την γλυκιά φωνή του Καλβίνο από την έδρα και σπάζω την ονειροφαντασία μου σαν σαπουνόφουσκα. Μιλάει για έννοιες που είναι συνυφασμένες με άλλα πράγματα που είναι έξω από τον κόσμο των βιβλίων... μιλάει για την ελαφρότητα (που μου θυμίζει πούπουλα), μιλάει για την ταχύτητα (που μου θυμίζει αυτοκίνητο), μιλάει για την ακρίβεια (που μου θυμίζει ρολόι χειρός), μιλάει για την οπτικότητα (που μου θυμίζει τηλεσκόπιο), μιλάει για την πολλαπλότητα (που μου θυμίζει μαθηματικά), μιλάει ακόμα για την αρχή και το τέλος (που μου θυμίζουν ζωή). Όλα είναι λογοτεχνία, λέει. Τον πιστεύω.


                                                                                                      Μαραμπού 


"Τα αμερικάνικα μαθήματα", Ίταλο Καλβίνο, μετ. Μαρία Σπυριδοπούλου, εκδ. Καστανιώτη, 2013, σελ. 192

25 σχόλια:

  1. Ανώνυμος5/3/14, 4:40 μ.μ.

    Πολύ ωραίο το κείμενό σου αγαπητέ Μαραμπού! Κάκιστη η καθηγήτρια αλλά η αλήθεια είναι ότι είναι αδύνατον να κάνεις κάποιον ν'αγαπήσει τη λογοτεχνία. Μπορείς να του δείξεις την αξία της λογοτεχνίας αλλά η αγάπη είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και σίγουρα δεν μπορεί να προκύψει από την υποχρεωτική ανάγνωση βιβλίων.
    Ε.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ, δεν μπορεί να διδαχθεί η αγάπη για την λογοτεχνία, όπως δεν μπορεί να διδαχθεί ούτε για τα μαθηματικά, τη χημεία, τη μουσική ή το σκάκι. Παραμένει αδιευκρίνιστο πότε ακριβώς γίνεται η μετάβαση από το απλό ενδιαφέρον σε κάτι βαθύτερο. Θέλει προσωπική επιμονή και σίγουρα, τύχη!

    Η καθηγήτρια αποδείχθηκε κακή αλλά όχι αδιάφορη. Είναι η μόνη που μνημονεύω από τους καθηγητές της σχολής. Εμένα με βοήθησε να κάνω την μετάβαση, αν και δε θέλω να την ξαναδώ ποτέ μπροστά μου!!!

    Ευχαριστώ :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λες τελικά να μην ήταν ούτε καν κακή; Να ήταν όλο αυτό μια περσόνα για να σε πεισμώσει; :P
      Καλά, εντάξει σε πειράζω...

      Διαγραφή
  3. Η αγάπη αναπτύσσεται όταν κανείς αντιληφθεί ότι υπάρχει κίνητρο σ' αυτήν την ενασχόληση.
    Όταν κάποιος του δείξει ότι αγαπώ τη λογοτεχνία σημαίνει ότι περιμένω πώς και πώς να ανοίξω το επόμενο (ή το προηγούμενο) βιβλίο-μου.
    Τελικά, ο πιο διαδομένος τρόπος για να μισήσει κανείς τη λογοτεχνία είναι η διδασκαλία, όπως αυτή γίνεται από πολλούς καθηγητές.
    Μαραμπού,
    το κείμενό-σου ήταν εξαιρετικό!
    Πατριάρχης Φώτιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πατριάρχα μου,
      Έχω την αίσθηση πως αν δεν το ανακαλύψει κανείς μόνος του αυτό το αναζωογονητικό κίνητρο της προσμονής δεν μπορεί να του το δείξει κανείς. Μόνον ίσως οι γονείς- με το παράδειγμα κι όχι τα λόγια- στα παιδιά τους.

      Διαγραφή
    2. Θα συμφωνήσω με την Κατερίνα! Εικόνες ανθρώπων που διαβάζουν δημόσια αδιαφορώντας για ό,τι συμβαίνει γύρω τους, ίσως ακόμα και ενάντια στον χλευασμό πολλών βλεμμάτων που τους περικυκλώνουν, επενεργούν πολύ πιο δραστικά από δέκα ώρες διδασκαλίας!
      Χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενό μου! Τα σέβη μου.

      Διαγραφή
    3. Μα το "δείξει" που χρησιμοποίησα δεν είναι κατ' ανάγκη "σκόπιμο".
      Μπορεί να είναι το παράδειγμα ενός ανθρώπου που διαβάζει,
      μπορεί να είναι μια μεγάλη βιβλιοθήκη στο σπίτι,
      μπορεί να είναι όμως και ένας φωτισμένος δάσκαλος που γέννησε μια τέτοια αγάπη.
      Μην υποτιμούμε το παράδειγμα, αλλά και να μην υποτιμούμε τη σωστή παιδαγωγική,
      την οποία απλώς δεν έχουμε συναντήσει.
      Καλές αναγνώσεις

      Διαγραφή
  4. Υπέροχο κείμενο Μαραμπού!
    Συγκινήθηκα λιγάκι... Με γύρισες στα φοιτητικά μου χρόνια.
    Πάντως, ούτε εγώ πολυδιάβαζα λογοτεχνία τότε . Κυρίως τα επιβαλλόμενα από τους καθηγητές που ελαχίστων εξαιρέσεων, ακόμα και σήμερα, δεν τα αγαπώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι ένα ζήτημα αυτό με τους φιλολόγους. Ίσως μπουχτίζετε από τα "πρέπει" κατά τη διάρκεια της σχολής.

      Διαγραφή
    2. Αυτή είναι η ένστασή μου. Πρότεινε βιβλία πολύ υψηλών αξιώσεων και αυτό πέρα ελαχίστων εξαιρέσεων, λειτούργησε ανασταλτικά. Και εγώ, αν μου έλεγε κάποιος να τον μυήσω στην λογοτεχνία, θα του πρότεινα όλα εκείνα τα αριστουργήματα που διάβασα και αγάπησα, αλλά, το πιθανότερο θα ήταν να τον αποτρέψω να συνεχίσει το διάβασμα. Ένας καθηγητής δεν πρέπει να κάνει άσκοπη επίδειξη γνώσεων. Είναι αυτονόητο ότι ξέρει περισσότερα από τους φοιτητές του.

      Σ' ευχαριστώ που βρήκες το κείμενό μου καλό. Συγγνώμη για την συγκίνηση που σου προκάλεσε :Ρ

      Διαγραφή
  5. Μαραμπού, πάρα πολύ ωραίο το κείμενό σου!
    Με αυτά που περιγράφεις, πολύ θα ήθελα να ήμουν από μια γωνιά στο μάθημα και να παρακολουθώ τις αγωνιώδεις προσπάθειες της καθηγήτριας να σας πιάσει αδιάβαστους (και την απογοήτευσή της που δεν μπορούσε να το καταφέρει !!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θαλή, δεν της καιγόταν καρφί! Ο λόγος της ήταν θέσφατο, αν έλεγε ότι δεν το διαβάσαμε, πάει και τελείωσε, δεν το διαβάσαμε!!! Η Κατερίνα έπεσε διάνα στην υποψία της. Εκείνος όμως που το είχε διαβάσει, είχε μια κρυφή ικανοποίηση μέσα του που, εκδηλωνόταν ελεύθερη όταν η καθηγήτρια έφευγε από την σχολή, είτε με βρισιές εναντίον της είτε με κεράσματα στο κυλικείο!!
      Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

      Διαγραφή
  6. Μπα, Θαλή, υποψιάζομαι πως οι προσπάθειες της δεν ήταν και πολύ αγωνιώδεις και πως τα κατάφερνε συχνά. Αλλά εκείνες τις λιγοστές φορές που κάποιος διαβασμένος της την έφερνε θα πρέπει να ήταν όντως απολαυστικές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος6/3/14, 3:11 μ.μ.

    Οι σκέψεις σας, αγαπητέ Μαραμπού, με έβαλαν στη διαδικασία του να προσπαθήσω να θυμηθώ, τι ήταν εκείνο που με έσπρωξε στην αγάπη των βιβλίων και της ανάγνωσης από τα πολύ παιδικάτα μου.

    Θυμάμαι τον εαυτό μου να διαβάζει με πάθος παραμύθια και ό,τι άλλο έπεφτε στα χέρια μου. Ο εφημεριδοπώλης φίλος του πατέρα μου, μια μέρα γύρω στα 10-11 μου, μου είπε: "Μεγάλωσες πια. Πρέπει να διαβάσεις πιο σοβαρά βιβλία." Και μου έδωσε "Τα άγουρα χρόνια" του Κρόνιν.

    Στη συνέχεια, διάβασα κρυφά την "Ανάσταση" του Τολστόι μέσα στα σκεπάσματα με φακό, μετά τις "Μεγάλες Προσδοκίες" (με σκισμένο εξώφυλλο) και τον "Κόμη Μοντεχρήστο".
    Μια φίλη μου στα γυμνασιακά χρόνια, ευχαρίστως μου δάνεισε όλη την κλασική λογοτεχνία της βιβλιοθήκης του δάσκαλου-πατέρα της. Όλο αυτό ήρθε κι έδεσε με ένα περιοδικό της εποχής, το Φαντάζιο, που ήταν το μαγικό μου παράθυρο σε άλλους κόσμους.

    Για να καταλάβετε για ποιο πράγμα μιλάω:
    http://archive.is/MLeSN

    Τα άλλα ήρθαν μόνα τους.
    Έκτοτε, πάσχω από την αθεράπευτη τρέλα της ανάγνωσης.
    Το "Γιατί διαβάζω" είναι θέμα άλλης ανάρτησης.


    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι πρώιμες επαφές μου με την λογοτεχνία ήταν περιστασιακές και διόλου δεσμευτικές. Εκεί πού έχασα το μυαλό μου μαζί της ήταν στα φοιτητικά χρόνια. Από κει και πέρα, με σώας τας φρένας μου, δηλώνω ότι διατελώ σχιζοφρενής και ευτυχισμένος (αναδιατύπωσα λίγο άχαρα την σκέψη σας, συγχωρέστε με)!
      Παρόλα αυτά, η ανάγνωση που έχει εμβληματική θέση στα παιδικά μου χρόνια, είναι με διαφορά το "Μυστηριώδες νησί" του Ιουλίου Βερν, ορόσημο και προπύργιο, σε όσα ακολούθησαν.

      Να' στε καλά κ.κ., πολύ ωραίο το άρθρο που κοινοποιήσατε. Ευχαριστώ. Αλήθεια, γιατί διαβάζετε;; Γράψτε εσείς την ανάρτηση και μετά χαράς να έρθω να πάρω μέρος στην συζήτηση.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος6/3/14, 7:27 μ.μ.

      Απ' ό,τι φαίνεται, με δελεάζει περισσότερο να σχολιάζω επιμελώς ατημέλητα κι όχι να κάνω αναρτήσεις, .
      Όταν ξεκίνησα τις διαδικτυακές βόλτες μου, είχα στο νου μου να δημιουργήσω προσωπικό μπλογκ. Σύντομα ξενέρωσα και αποφάσισα ότι δεν με ενδιαφέρει πια. Η τέχνη του σχολιάζειν όμως ναι, καλύπτει κάπως την ανάγκη μου για εξωστρέφεια. Με εξιτάρει.

      κ.κ.

      Διαγραφή
    3. Καθώς έγραφα την προηγούμενη απάντηση, αναρωτιόμουν ποιο μπορεί να είναι το μπλογκ σας! Εγώ ουδέποτε είχα στο νου μου να δημιουργήσω προσωπικό μπλογκ, παρά τις πιέσεις και τις παροτρύνσεις που δεχόμουν κατά καιρούς. Βέβαια, στην επίμονη άρνησή μου, με εγκατέλειψαν και οι τελευταίοι υποστηρικτές! Τουλάχιστον, δέχονται να με φιλοξενήσουν κάπου κάπου, με όλες τις παραξενιές που κουβαλά στις αποσκευές του ο επισκέπτης!

      Διαγραφή
    4. Εγώ πιστεύω και για τους δυο σας πως θα έπρεπε να είχατε και τον δικό σας χώρο. Βέβαια η άρνησή σας με συμφέρει. Έχω δυο πολύ ενδιαφέροντες σχολιαστές.

      Διαγραφή
    5. Έρχομαι αβασάνιστα στο χώρο σας!! :Ρ

      Διαγραφή
  8. Μήπως τίποτα δεν είναι άσπρο-μαύρο;Ο πατέρας μου διάβαζε,η μάνα μου πεισματικά όχι.Είχα άθλιους φιλολόγους σε γυμνάσιο και λύκειο αλλά μια,μια φιλόλογος (στο λύκειο) ήταν αρκετή να με κάνει-όχι μόνον εμένα- να αγαπήσω το θέατρο και μια άλλη,λίγο νωρίτερα ,στο γυμνάσιο, να βεβαιωθώ ότι ο πατέρας μου ήταν εκείνος που πορευόταν σε ομορφότερο μονοπάτι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αργά η γρήγορα, θα το βρεις το μονοπάτι, αρκεί να βρεθεί κάποιος να σου πει ότι ο δρόμος "βγαίνει" και από κει! Οι γονείς μου δεν διάβαζαν, ο αδερφός όμως ναι και αυτό με βοήθησε πολύ.

      Χάρη στο παραλληλισμό σου με την λογοτεχνία-μονοπάτι, τώρα μόλις σκέφτηκα ότι, τα βιβλία που το σχήμα τους θυμίζει πολύ πινακίδες, αν τα διαβάσεις προσεκτικά και οδηγήσεις υπεύθυνα, δε θα φθάσεις με ασφάλεια στα πιο όμορφα μέρη;;

      Διαγραφή
  9. Ένα ακόμα απολαυστικό άρθρο σου αγαπητέ Μαραμπού.

    Μια μικρή παρατήρηση μόνο για τον Όσκαρ που νομίζω τον αδικείς αφού όχι μόνο μεγαλώνοντας αναθεώρησε και είπε το «βρίσκω όλο και πιο δύσκολο να εκφράζομαι από το χρώμα της γραβάτας μου» [το λέω από μνήμης μα εγγυώμαι ότι ξέρω τον Όσκαρ μου] αλλά και γιατί μίλησε εκτενώς για το φεμινισμό και την 'Ψυχή του ανθρώπου στο Σοσιαλισμό' .
    Η ενασχόλησή του και της γυναίκας του με τη μόδα είχε πολιτική χροιά διότι αγωνίστηκαν κατά του περιοριστικού κρινολίνου και υπέρ της απελευθέρωσης του γυναικείου σώματος από τα δεσμά.





    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Δάφνη και σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη σου προς το κείμενό μου, ακόμα και ύστερα από δύο χρόνια (εννοώ, την εμπιστοσύνη σου προς το κείμενό μου, η απάντησή μου ήρθε αρκετά πιο γρήγορα θαρρώ, αν και τίποτα δεν μας κάνει να αμφιβάλλουμε ότι θα μπορούσε και αυτή να καθυστερήσει δυο χρόνια!!).

      Είδα την ανάρτηση να ανεβαίνει στις δημοφιλείς της εβδομάδας και απόρησα. Και γι' αυτό μπήκα! Κατά καιρούς κοιτάω μερικές μήπως άφησε κανένας άνθρωπος σχόλιο αλλά δεν μπορώ να τις παρακολουθώ συνέχεια. Προκαταβολικά συγγνώμη για την επόμενη φορά που θα αφήσεις σχόλιο και θα αργήσω να το δω!

      Στο θέμα μας τώρα. Δεν είχα καμιά πρόθεση να αδικήσω τον Όσκαρ. Όταν έγραφα την ανάρτηση, διάβαζα κομμάτια από την αλληλογραφία του Όσκαρ και ήμουν στο σημείο που έκανε περιοδεία στην Αμερική μιλώντας για την μόδα. Η αναφορά στην ανάρτηση ήθελε να πει ότι, ακόμα και αν έκανε διαλέξεις μόνο για την μοδα (κάτι που δε θα με ενδιέφερε υπό κανονικές συνθήκες) εγώ θα τον παρακολουθούσα! Λατρεύω τον Όσκαρ και θεωρώ ότι με έχει επηρεάσει πάρα πολύ τον τρόπο σκέψης μου, ήταν βαθιά επιρροή. Αν και δεν τρελαίνομαι να ξαναδιαβάσω τα λογοτεχνικά βιβλία του (εκτός, ίσως, αποσπασματικά), θεωρώ την σκέψη του πρωτότυπη και εξαιρετικά επιδραστική. "Η ψυχή του ανθρώπου στο σοσιαλισμό" είναι υπέροχο κείμενο!

      Ο Όσκαρ Ουάιλντ υπήρξε ο μάστορας του ευφυολογήματος (και αυτό δεν το λέω με υποτιμητική διάθεση, το αντίθετο). Συγκροτεί ένα σπουδαίο λογοτεχνικό μύθο, μόνο με τα ιδιαίτερα πρωτότυπης υφής, ευφυολογήματα του!

      Διαγραφή
    2. Κι εγώ με καθυστέρηση απαντώ.
      Κι εμένα με επηρέασαν τα παραμύθια και τα ευφυολογήματα των θεατρικών του αρχικά.
      Έχουμε και μαζί γενέθλια κι έβρισκα πολλές ομοιότητες (τότε που ασχολήθηκα με την Αστρολογία). Μετέφρασα και τα πεζά του ποιήματα, στα πρώτα-πρώτα νιάτα μου μου άρεσαν πολύ.
      Μα πέραν της Ψυχής του ανθρώπου στο Σοσιαλισμό και τα άθλια-άθλια ποζεράδικα ποιήματά του νομίζω ό,τι βαθιά ωραιότερο είναι το De Profundis. H αποκάλυψη της βαθιάς του καλοσύνης που μου φάνηκε ότι την έκρυβε πίσω από τη σκωπτικότητα.
      Κι ύστερα τα ξαναείδα και ανακάλυψα κάτι μοναδικό που έγινε οδηγός μου. Η καλοσύνη κι η ενσυναίσθηση είναι παρούσες και στα ευφυολογήματα όπου πέτυχε το ακατόρθωτο: να κάνει χιούμορ και σάτιρα, να κάνει 'πνεύμα΄ διχως ποτέ να είναι προσβλητικός. Τόσο εκλεπτυσμενος δηλαδή που για να γελάσει δεν του χρειάζεται μπουφώνικα να κρεμάει κουδούνια στους αδύναμους.
      ― Μα σταματώ. Για ένα γειά πέρασα μετά το Bolano σου και ο Οσκαρ μπορεί να με κρατήσει ώρες.

      Και κάτι άλλο: Κατάφερε η γουγκλ-πλας-κοινοποίησή μου να ανεβάσει το άρθρο στα δημοφιλή;
      Χαίρομαι και το επαναλαμβάνω με το Bolano. (Για να δούμε....)

      Διαγραφή
    3. Και το De profundis υπέροχο, αν και με κούρασαν μερικά αποσπάσματα που μιλούσε για τον Χριστό.

      Όπως τα λες είναι, ο Όσκαρ Ουάιλντ ήταν ένας άνθρωπος ευαίσθητος και γεμάτος καλοσύνη του οποίου το χιούμρο δεν είχε τίποτα αυθεντικά κακιασμένο παρότι κάποιες στιγμές εντόνως πικρόχολο. Απλώς υπήρξε ασυμβίβαστος και περήφανος (αρκεί να δεις πώς απαντούσε στο δικαστήριο, στις κατηγορίες εναντίον του, σχεδόν χωρίς να πιστεύει ότι τον κατηγορούν, έμοιαζε τόσο "έξω" από αυτόν) σε μια πολύ δύσκολη εποχή. Λατρεύω και τον σνομπισμό του, μια δηκτική στάση απέναντι στην συντηρικοποίηση της εποχής του. Εξαιρετικός! Και φυσικά, όποιος μπορεί να γελάσει με τον εαυτό του, δεν του χρειάζεται να γελά με τους άλλους - μεγάλο μάθημα αυτό για όποιον πασχίζει να καταλάβει τι είναι το χιούμορ. Ας το θυμόμαστε και αυτό.

      Ωωω ευχαριστώ πολύ για τις κοινοποιήσεις. Δε ξέρω τι γίνεται με τις μετρήσεις των αναρτήσεων στα μπλογκς, αλλά πιστεύω ότι μερικά κλικ αρκούν για να ανέβει μια ανάρτηση στις δημοφιλείς της εβδομάδας, οπότε η κοινοποιησή σου σίγουρα βοήθησε. Εμένα μου αρκεί να σε ευχαριστούν τα κείμενά μου, από κει και πέρα, εσύ κάνεις παιχνίδι!

      Ευχαριστώ για τα σχόλια :)

      Διαγραφή