Ξεκίνησα να διαβάζω το «Ένας έρωτας», γιατί είναι ένα βιβλίο γραμμένο από τον συγγραφέα της Ερήμου των Ταρτάρων, τον Ντίνο Μπουτζάτι. Και στην αρχή, η σύγκριση με το αριστούργημα του πασίγνωστου Ιταλού συγγραφέα ήταν τόσο συντριπτική που φαινόταν σχεδόν μάταιο να το συνεχίσει κανείς. Όμως επέμεινα. Και τελικά αγάπησα αυτό το ερωτικό μυθιστόρημα, ίσως και πιο πολύ από την Έρημο.
Πρωταγωνιστής είναι ο Αντόνιο Ντορίγκο, ένας πενηντάρης διάσημος σκηνογράφος και αρχιτέκτονας, εργένης, που νιώθει πάντα κάπως αμήχανα γύρω από τις γυναίκες, για αυτό επιλέγει ένα καλό «σπίτι» για να ικανοποιεί τις σεξουαλικές του ανάγκες. Ώσπου κάποια στιγμή τον «εξυπηρετεί» μια νεαρή χορευτριούλα της Σκάλας. Στην αρχή η κοπέλα δεν φαίνεται να έχει κάτι το ιδιαίτερο, δεν είναι καν πολύ όμορφη, όμως ο Ντορίγκο παθαίνει εμμονή μαζί της, αρχίζει να παθιάζεται, ζητά να την «αγοράσει» με αντίτιμο μερικές βραδιές. Η Λάιντε, ένα λαϊκό εικοσάχρονο κορίτσι, παίζει τον «γέρο που την πληρώνει» στα δάχτυλα. Του κάνει μούτρα, τον βάζει να έρχεται να την πάρει από ταξίδια, ενώ είναι με τον εραστή της, του τραβάει λεφτά, τον απομακρύνει, του λέει ψέματα ενώ πάντα απαιτεί. Ο Αντόνιο, αν και αντιλαμβάνεται την κατάντια του, την αρρωστημένη ζήλια που τον οδηγεί σε γελοιότητες, δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τη Λάιντε. Οι ανασφάλειες του στο ερωτικό κομμάτι, η τεράστια διαφορά ηλικίας, αλλά και η απειρία του, τον εγκλωβίζουν σε ένα καταστροφικό πάθος.
Αν και η ιστορία μοιάζει τετριμμένη- ο ίδιος ο Μπουτζάτι μέσα στο κείμενο αναφέρει την Νανά και τον κόμη Μιφά- ο συγγραφέας κατορθώνει με την επανειλημμένη χρήση του εσωτερικού μονόλογου να απογειώσει το μυθιστόρημα, να περάσει μια αίσθηση μελαγχολίας, στροφής προς τα έσω, συνεχούς αναζήτησης του εαυτού μέσα από τις αμφιβολίες, που χαρακτηρίζει όλα του τα έργα. Ταυτόχρονα μιλάει για ένα θέμα ταμπού, αυτό της πορνείας πολυτελείας, που κάνει μικρά κορίτσια ήδη στα είκοσί τους να είναι ξεσκολισμένες πόρνες.
Το «Ένας έρωτας», που λέγεται πως έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, είναι ένα μυθιστόρημα που ζήλεψα. Ένας συγγραφέας σίγουρος για τον εαυτό του, γράφει για ένα θέμα σχεδόν μπανάλ, και καταφέρνει να το μετουσιώσει σε τέχνη. Χωρίς αναστολές, χωρίς περιορισμούς και κυρίως χωρίς κόμπλεξ.
Κατερίνα Μαλακατέ
Καλησπέρα !!! Τελειο ...υπέροχο !!!! Μόλις το διαβασα ...αλλα δεν κατάλαβα το τελος ...ο Αντόνιο πέθανε;
ΑπάντησηΔιαγραφή