Το να επιλέξει κανείς να στηρίξει ένα βιβλίο στον πρωτοπρόσωπο αυτιστικό αφηγητή του δεν είναι σίγουρα μια εύκολη απόφαση. Κρύβει παγίδες, από το να καταντήσει κουραστικό και γραφικό το μυθιστόρημα, μέχρι να καταλήξει ο ήρωας του ένας άλλος, πιο έξυπνος ή πιο χαζός, πάντως μια φιγούρα που δεν ταιριάζει με το προφίλ του αυτιστικού παιδιού με το εξαιρετικό μυαλό για μαθηματικά. Ο Mark Haddon στο «The curious incident of the dog in the night-time» καταφέρνει να περάσει τους περισσότερους από αυτούς τους σκοπέλους, να μας χώσει στο γεμάτο πρόγραμμα, σχέδια, "απαγορεύεται" και "επιτρέπεται" μυαλό ενός ιδιαίτερου εφήβου. Και ταυτόχρονα, ενώ σέβεται το θέμα του, να κάνει και πλάκα.
Ο Christofer Boone λοιπόν μας αφηγείται την ιστορία του- για την ακρίβεια γράφει το βιβλίο- για το πώς βρήκε το σκυλί της γειτόνισσάς του καρφωμένο με μια πηρούνα για το μάζεμα των φύλλων και αποφάσισε να βρει το δολοφόνο. Για έναν αυτιστικό που δεν αντέχει να μιλά σε ξένους, που δεν θέλει να τον ακουμπά κανείς, που μετρά στο μυαλό του για να κοιμηθεί, που στηρίζεται στο μέτρημα κόκκινων ή κίτρινων αυτοκινήτων για το αν θα φάει και θα κοιμηθεί και που μισεί τα χρώματα κίτρινο και καφέ, μια τέτοια δουλειά ντετέκτιβ μπορεί να είναι ολόκληρη περιπέτεια, που θα τον οδηγήσει σε πολύ σημαντικότερες ανακαλύψεις.
Το βιβλίο είναι εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο, θα το απολάμβαναν εξίσου γυναίκες που διαβάζουν «γυναικεία λογοτεχνία» λόγω του ευαίσθητου θέματος και άλλοι πιο ψαγμένοι αναγνώστες για το ενδιαφέρον του αυτιστικού αφηγητή και πιστεύω πως η παγκόσμια επιτυχία του είναι δικαιολογημένη.
«The curious incident of the dog in the night-time”, Mark Haddon, Vintage 2004, pg.271
Υ.Γ. Από τα μαθηματικά κατάλαβα ελάχιστα, εννοείται…..
Νομίζω ότι είναι το βιβλίο που θα μπορούσα να διαβάζω μια φορά το χρόνο. Το έχω διαβάσει ήδη τρεις φορές και κάθε φορά μου αρέσει και περισσότερο. Φαντάσου ότι την πρώτη φορά που το διάβασα επειδή ήμουν μικρός δεν κατάλαβα ότι ο Κρίστοφερ ήταν αυτιστικός. Όπως και να 'χει το αγαπώ αυτό το βιβλίο και το συστήνω όπως κι εσύ ανεπιφύλακτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν θα το ξαναδιάβαζα, νομίζω πως το έχω όλο στο μυαλό μου ήδη, αλλά σε κάποια χρόνια, ποτέ δεν ξέρεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒαρετό και διεστραμμένο. Ποιός ξέρει τί σκέφτεται ένας αυτιστικός;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανείς δεν ξέρει, αλλά όπως όλα στη λογοτεχνία αυτή είναι μια καλή προσέγγιση. Διεστραμμένο, όμως, γιατί;
Διαγραφήκαλά έπαθα πλάκα τώρα! το έχω διαβάσει και ποτέ δεν περίμενα να το δω εδώ...μπράβο!!! εκπληκτικές ατάκες, εκπληκτικός ο μικρός...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣα να μου φαίνεται πως με πέρασες για πολύ κουλτούρα :-Ρ Αλήθεια τώρα, γιατί δεν περίμενες να το δεις εδώ, είναι όντως εκπληκτικό βιβλίο.....
Διαγραφήόχι Παναγία μου...δεν εννοούσα κάτι περί "κουλτούρας"...απλά, ξέρεις, το είχα αγοράσει μια μέρα στο πόδι, είμαι λάτρης των μικρών penguin look εκδόσεων στα αγγλικά, και όταν το διάβαζα λέω κοίτα τί καμμένα γράφουν και θεωρούσα απίθανο να το έχει διαβάσει κάποιος άλλος...
ΔιαγραφήΠάντως είναι πολύ γνωστό βιβλίο, φίλε μου. Εγώ το είχα καιρό στο μυαλό μου, απλά δεν μου είχε κάτσει ως τώρα να το πάρω. Ε, λοιπόν κι εμένα μου αρέσουν αυτά τα paperback της vintage που μοιάζουν με τα pengiun. Αλλά αυτό μάλλον μαρτυρά το πόση science fiction έχουμε διαβάσει στην εφηβεία μας και τίποτα άλλο.....
ΔιαγραφήΑ! Το έχεις διαβάσει στο πρωτότυπο, ε; Δεν το είχα προσέξει κι απορούσα "πώς γίνεται σου ξέφυγε αυτό το (θαυμάσιο) βιβλίο;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΣύμφνωνα με το βιογραφικό του, ο Χάντον "εργάστηκε για έξι χρόνια με ανθρώπους με ειδικές και σωματικές και πνευματικές ανάγκες", για αυτό και καταφέρνει να μην πέφτει στου σκοπέλους που όντως συνοδεύουν αυτό το λεπτό θέμα.
Το βιβλίο είναι όντως εκπληκτικά ευκολοδιάβαστο, αλλά φοβάμαι ότι ίσως αυτό και να είναι παγίδα -πιθανώς να δημιουργείται η αίσθηση ότι είναι "απλώς διασκεδαστικό" και "χιουμοριστικό", ενώ δεν είναι καθόλου έτσι.
Ελπίζω όχι. Αν και δεν βλάπτει που είναι διασκεδαστικό γιατί έτσι γνώρισε μεγαλύτερη αναγνώριση. Νομίζω πως κοντεύει να γίνει κλασικό στο εξωτερικό.
Διαγραφή