Μια γαμημένη ζωή

Νιώθω πως, σε γενικές γραμμές αυτό που συμβαίνει γύρω μου με ξεπερνά. Φαντάζομαι πως το ίδιο αισθανόμαστε όλοι, πως αυτή η στημένη μορφή ζωής είναι μια φούσκα που δημιούργησε κάποιος άλλος κι εμείς χορεύουμε σε ένα ρυθμό που άλλοτε δεν αλλάζει για αιώνες κι άλλοτε γίνεται τόσο ξέφρενος που μας στροβιλίζει και πεθαίνουμε. Αυτός που τα καθορίζει όλα αυτά, δεν ξέρω ποιός είναι, αυτήν την παγιωμένη ηθική- που αλλάζει κάθε πόσα χρόνια(;)- αυτό «που γίνεται…», αυτό που «περιμένουν οι άλλοι από σένα». Ποιοί σκατά είναι αυτοί οι «άλλοι», είμαι εγώ ένας από αυτούς τους «άλλους» που καθορίζουν την δικιά σου ζωή;

Το να μην πιστεύω σε ένα ανώτερο ον σε κάτι τέτοιες στιγμές είναι ανακουφιστικό. Η απάντηση «ο Θεός», δηλαδή κάτι που δεν μπορείς να αγγίξεις και να αλλάξεις, θα με εξουθένωνε. Από την άλλη, οι έξυπνοι θρησκευόμενοι καταλαβαίνουν έτσι κι αλλιώς πως για τη δομή της εκάστοτε κοινωνίας δεν φταίει ο Θεός, μα ο Άνθρωπος. Η λύση δεν ξέρω ποιά είναι. Η διάβρωση του συστήματος εκ των έσω- «κάνω πως κάνουν αυτό που θέλουν, για να κάνω στην τελική αυτό που θέλω» είναι χαζομάρες, η δικαιολογία μας για να κρατηθούμε ζωντανοί. Η παντελής άρνηση; Ακόμα χειρότερα χάλια, σε βρίσκουν σε ένα χαντάκι μόνο και κουρελή.

Ο θυμός μου, που κάποιες φορές καταλαγιάζει, κι άλλοτε γιγαντώνεται αν και δεν εκτονώνεται, πιθανώς να με ξεβράσει στα βράχια. Ή ίσως να με «βγάλει» πικραμένη σε καμιά πενηνταριά χρόνια στο χείλος του θανάτου, να κοιτώ μια γαμημένη ζωή που δεν έζησα.