Υποψιάζομαι
πως η σχέση μου με τους Γερμανούς συγγραφείς δε θα φτιάξει ποτέ.* Όλα ξεκίνησαν
όταν στην μετεφηβεία μου παράτησα το «Ευρύ πεδίο» του Γκύντερ Γκρας τουλάχιστον
δέκα φορές στις δέκα πρώτες σελίδες. Αστειεύομαι. Ή μάλλον τώρα που το ξανασκέφτομαι....Στο
μυαλό μου είχα πως ήμουν άδικη για τον Ντάνιελ Κέλμαν και τη «Φήμη» στην κριτική
μου, πως τα διηγήματά του μου είχαν τελικά αρέσει- κάποια- κι αυτό δεν άφησα
τον εαυτό μου να το παραδεχτεί. Έτσι διάβασα σχετικά γρήγορα για τις πρακτικές
μου, βιβλίο του ίδιου συγγραφέα.
«Το εγώ και ο Καμίνσκι»
είναι ένα μικρό μυθιστόρημα. Ήρωας ο Σεμπάστιαν Τσέλνερ, ένας επηρμένος
φτωχοδιάβολος κριτικός τέχνης σε μικρά έντυπα
που αποφασίζει να βιογραφήσει τον Καμίνσκι, ένα ζωγράφο που είχε κάποτε μια κάποια
φήμη- διετέλεσε προστατευόμενος του Ματίς- αλλά αργότερα έπεσε στη λήθη. Πείθει
έναν εκδότη πως ένα μόνο λείπει για να ξανάρθει στην επικαιρότητα ο ξεχασμένος
καλλιτέχνης, το να πεθάνει. Αν η βιογραφία βγει τότε, πριν να κοπάσει ο σχετικός
ντόρος, θα πιάσουν την καλή. Γνωρίζεται
με τον δύστροπο γέρο κι ακολουθεί το νήμα μιας ερωτικής του περιπέτειας χωρίς
φυσικά να συμπαθεί ή να ξέρει πολύ το πρόσωπο που βιογραφεί και δίχως κανένα
πραγματικό ενδιαφέρον για την τέχνη του.
Η ιδέα ενός αντιπαθητικού,
αριβίστα και υπερόπτη ήρωα είναι συμπαθητική. Η ροή της αφήγησης είναι σχετικά
βατή, το ίδιο και η γραφή (οι νεότεροι μεταφραστές φαίνεται πως κάνουν καλή
δουλειά πια με τα Γερμανικά). Το τέλος όμως είναι αποκαρδιωτικά προβλέψιμο, η
κορύφωση δεν έρχεται ποτέ, ο ρυθμός χάσκει από παντού. Κι η τελευταία γεύση, ίδια με αυτή της «Φήμης»,
σα να σπρώχτηκε το βιβλίο να τελειώσει, σαν κάτι να μη λειτουργεί. Μετριότητες.
Κρίμα.
* Ο Μπέρνχαρντ είναι Αυστριακός,
δεν μετράει….
"Εγώ και ο Καμίνσκι", Ντάνιελ Κέλμαν,μετ.Κώστας Κοσμάς, εκδ. Καστανιώτη, 2008, σελ.178
Υ.Γ.1 Επιτέλους ένα βιβλίο του Καστανιώτη με άσπρο εξώφυλλο. (Το μαύρο είναι το αγαπημένο μου χρώμα, αλλά ως ένα σημείο με τα ολόμαυρα και εν πολλοίς όμοια εξώφυλλα. Νισάφι)
Υ.Γ.2 Το όνομα του μεταφραστή μήπως πρέπει να μπαίνει στο εξώφυλλο; Ε, ε; Λέω εγώ τώρα....
Πες τα... Το είχα διαβάσει "παρασυρόμενος" από εξυμνητική κριτική του Κούρτοβικ. Εσύ τα είπες πολύ σωστότερα και με πέντε λέξεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρέσει να συμφωνώ με ανθρώπους για βιβλία. Καλά, και να διαφωνώ μου αρέσει....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βιβλίο είναι αριστούργημα, νομίζω οτι το αδικείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρειάστηκε να ξαναδιαβάσω την κριτική μου για να θυμηθώ έστω και λίγα από το βιβλίο. Για κάποιο λόγο δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση....
ΔιαγραφήΟταν το παρήγγειλα στην Πολιτεία είχα ήδη διαβάσει κριτικές που είτε το εκθείαζαν είτε το θεωρούσαν ένα μάλλον μέτριο βιβλίο. Το αγόρασα λόγω πολύ χαμηλής τιμής και λίγων σελίδων. Σήμερα, αφού έχω περίπου μία εβδομάδα που το ξεκίνησα, η αλήθεια είναι οτι μάλλον το βαριέμαι γιατί κάτω απο άλλες συνθήκες θα το είχα "ρουφήξει".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά αρνιέμαι να το αφήσω στην στίβα με τα αδιάβαστα ή μισοδιαβασμένα για να μην με στοιχειώνει.
Α, εγώ δεν έχω τέτοιες αναστολές. Αν κάτι δεν μου πάει, το παρατάω ασύστολα.
ΔιαγραφήΔεν έχω διαβάσει τον συγκεκριμένο συγγραφέα αν και θέλω να διαβάσω την "Μέτρηση του Κόσμου". Απλά θέλω να πω ότι Γερμανός είναι ο κορυφαίος Χέρμαν Έσσε και οι πολύ καλοί Γκύντερ Γκρας και Τόμας Μαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστό. Με τον Μαν είχα πάντοτε εξαιρετική σχέση, με τον Γκρας την έφτιαξα τώρα τελευταία που διάβασα το τενεκέδενιο ταμπούρλο. Αλλά με τον Έσσε πάντα σχέση αγάπης-μίσους κι ας τον έχω διαβάσει όλον στα μικράτα μου.
Διαγραφή