Της τηλεοράσεως το ανάγνωσμα

Είναι στιγμές που η καθημερινότητα είναι εξοντωτική, τότε, δεν θέλω, είναι η αλήθεια, να διαβάζω, κάθομαι σα χαζή μπροστά από το χαζοκούτι και αποχαυνώνομαι σε μια κιτρινίλα ολόιδια με τη χθεσινή και την αυριανή, πιθανότατα και αυτή που θα κυριαρχεί σε 20 χρόνια. Όλος αυτός ο οχετός αδειάζει πάνω μου, παραμορφώνεται από καθρέφτες, μεγενθύνεται από την κούρασή μου, αλλά ποτέ δε μοιάζει σημαντικός. Δεν αποτελεί θέμα συζήτησης, δεν στριφογυρίζει στο μυαλό μου τα βράδια, δεν με καίει. Αντίθετα, βλέπω τους γύρω μου που βλέπουν πολύ τηλεόραση -κυρίως τα συμπαθή παππούδια του φαρμακείου- να αναλώνονται σε αυτόν τον κίτρινο βυθό, να καταρρακώνονται, να γίνονται σκόνη από τον τρόμο για ένα αύριο που αν έμοιαζε με αυτό που εξαγγέλει η τηλεόραση θα ταυτιζόταν με την προφητεία των Μάγιας.

            Τα βράδια όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ, ποτέ δε φτιάχνω σενάρια τρόμου για το «τί θα συμβεί στα παιδιά μας», όμως πολλές φορές ξεκινώ ιστορίες που δεν τις θυμάμαι το πρωί για πρόσωπα φανταστικά ίσως ανακατεμένα και με πραγματικά. Αυτό, πέρα από την ανακούφιση του άμεσου προβλήματος (της αϋπνίας), με βοηθά να κρατιέμαι σχετικά ψυχικά υγιής. Υποψιάζομαι όμως πως τα εν λόγω παππούδια δεν κάνουν το ίδιο, αντίθετα κλωθογυρνούν τα χιλιοειπωμένα της τηλεόρασης, τα αναπαράγουν χωρίς να τα καταλαβαίνουν πλήρως, πέφτουν στα λεξοτανίλ. Αρχίζω λοιπόν να αλλάζω γνώμη για το αν και κατά πόσον είναι πραγματικά ακίνδυνη η τηλεόραση, η συνεχής έκθεση στην εικόνα της κατευνάζει τη φαντασία. Η ολίγη έκθεση μερικές φορές την εξάπτει. Αλλά, όπως και στο ίντερνετ, ποιός μπορεί να δει μόνον λίγο. Κι εγώ τις μέρες που την ανοίγω βλέπω αηδίες με τις ώρες.