Το κεφάλαιο
των φόνων θα μπορούσε να έχει αποδειχτεί και βαρετό, περίπου ανά μια σελίδα
περιγράφεται και ένα διαφορετικό έγκλημα, η νεκρή, τα χαρακτηριστικά της, λίγα
λόγια για τη ζωή της, αν αναγνωριστεί κι έπειτα κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο
έγκλημα, ώσπου η περιγραφή καταντά κοινότυπη, συνηθίζεις στην ιδέα, δεν το σκέφτεσαι
καν πως στην επόμενη σελίδα θα διαβάσεις τις λεπτομέρειες για άλλο ένα πτώμα. Ο
ρυθμός σε υποβάλλει να πάθεις αυτό που έπαθαν και οι κάτοικοι της Σάντα Τερέσα,
στην αρχή αγνόησαν κι έπειτα συνήθισαν τους φόνους.
Αφηγηματικά το
«2666» είναι από τα πιο στιβαρά βιβλία που έχω διαβάσει, τολμά να αλλάζει ανά
κεφάλαιο κέντρο βάρους και σε αυτό το μέρος, τολμά επί 400 σελίδες να μας αφηγείται
απανωτές σκηνές ανακάλυψης πτωμάτων. Κι όλα αυτά χωρίς στιγμή να μπει στα
σκοτεινά μονοπάτια του μοντερνισμού, δηλαδή σε κάθε σελίδα καταλαβαίνεις απολύτως
ποιός μιλάει, τί λέει και γιατί.
Το πείραμα να
διαμορφώνω άποψη ανά κεφάλαιο έχει αρχίσει να μου αρέσει. Διαβάζοντας τις αναρτήσεις
μου για τα προηγούμενα μέρη διαπιστώνω πως σε πολλά δεν είχα καταλάβει τίποτα
κι όμως νόμιζα πως είχα καταλάβει τα πάντα. Στην πορεία της ανάγνωσης συχνά
ξεχνάς τί συνέβαινε στο μυαλό σου (και όχι στο βιβλίο) διακόσιες σελίδες πριν.
Αυτό είναι ένα βιβλίο που με τον όγκο του ενδείκνυται για τέτοιους πειραματισμούς,
μοιάζει λιγάκι με τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος, στην αρχή νομίζεις ό,τι τα ξέρεις
όλα αλλά δεν ξέρεις τίποτα κι όσο προχωρούν οι σελίδες ξέρεις πολλά και λες λιγότερα.
Κι είμαι σίγουρη πως η τελική μου άποψη θα διαφέρει σημαντικά από τις επιμέρους.
Υ.Γ. Εγώ εν
αντιθέσει με τις φωνές που λένε πως αν δεν στηριζόταν το βιβλίο σε αυτό του το
κομμάτι σε πραγματικά γεγονότα, δεν θα πίστευα πως μπορεί να υπάρξει τέτοιος
στρουθοκαμηλισμός, θα το πίστευα κι ας ήταν ατόφια μυθοπλασία. Στην Ελλάδα, και
στην λατινική Αμερική μάλλον, το αγαπημένο χόμπι των αρχών είναι να κρύβουν όλες
τις βρωμιές κάτω από το χαλί, όπως όπως. Και κανείς δεν νοιάζεται.
"2666" , Roberto Bolaño, μετ. Κρίτων Ηλιόπουλος, εκδ.Άγρα, 2011, σελ.1166
Μου αρέσει πολύ που μας ενημερώνεις σταδιακά και τμηματικά,είναι κάπως σαν λογοτεχνικό ρεπορτάζ! Σαν ήρωας του Μπολάνιο κι εσύ,αναζητάς αφηγηματικούς ιστούς και καταχωνιασμένα νοήματα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποθέτω ότι το κεφάλαιο με τους φόνους θα μου αρέσει,ακριβώς λόγω αυτής της αποδραματοποίησης που περιγράφεις.Η οποία περιέχει,θαρρώ,κάτι βαθύτατα δραματικό.
Αυτό είναι σίγουρο, γιατί ρίχνεις μια ματιά από την ιστορία της κάθε νεκρής, μόνο ένα μικρό κομμάτι, αλλά αντιλαμβάνεσαι πως το κάθε πτώμα ήταν μια ζωντανή γυναίκα κι ας μην ξέρεις τίποτα για αυτή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι κάπως σαν κλεψιά το "λογοτεχνικό ρεπορτάζ", αλλά μου αρέσει. Σα να βάζει σε τάξη τις σκέψεις μου.
Δυστυχώς έχει εξαντληθεί, όπως και τα περισσότερα του Μπολάνιο. Ελπίζω σε μια επανέκδοση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόστολος