Τις προηγούμενες μέρες πέρασα μια χαρούμενη ίωση, με υψηλό πυρετό που με κράτησε στο κρεβάτι κοντά ένα εικοσιτετράωρο και μετά με ξέχασε. Ε, εκείνες τις ώρες δεν μπορούσα να δω τηλεόραση (είναι έτσι κι αλλιώς εμετική), παράτησα το βιβλίο που διάβαζα και ξεκίνησα Φίλιπ Ντικ.
9+1 κλασικές νουβέλες και διηγήματα
περιέχονται στη συλλογή "The Minority report",
όλα το ένα καλύτερο από το άλλο. Για αρχή το ομώνυμο, που με ξένισε πολύ γιατί έχω
δει τόσες φορές την ταινία που έχουν εντυπωθεί οι λεπτομέρειες μέσα μου και δε μπορούσα να τις αντικαταστήσω. Οπότε εδώ αναγνωστική απόλαυση σχεδόν μηδαμινή,
χωρίς να φταίει βέβαια ο Ντικ που το έγραφε το 1956- που να φανταστεί πως κάποιος
το 2002 θα έπαιρνε την κεντρική του ιδέα και θα την έκανε τόσο καλύτερη.
Από τις υπόλοιπες ιστορίες ξεχώρισα
τα :
«Πολεμικό παιχνίδι», όπου σε μια
εγκατάσταση σαν τελωνείο ελέγχονται τα παιχνίδια που προέρχονται από το Γανυμήδη.
Το πιο παιχνίδι περνά τελικά τον έλεγχο είναι η έκπληξη και η συντριβή μαζί.
«Ο, να ήμουν Μπλόμπελ», όπου ένας
γήινος που έκανε τον κατάσκοπο στα Μπλόμπελ (αμοιβαδοειδή, μονοκυττάρια, αλλά
μεγάλα και έξυπνα πλάσματα) και καταλήγει με μια μόνιμη παρενέργεια για κάποιες
ώρες να μεταμορφώνεται σε Μπλόμπελ, παντρεύεται μια Μπλόμπελ που έχει πάθει το
αντίστοιχο, για κάποιες ώρες μες στη μέρα γίνεται γήινη. Είναι μια πολύ έξυπνη
παραβολή για τις σχέσεις αντρών και γυναικών, ντυμένη τον μανδύα της επιστημονικής
φαντασίας.
"Θυμόμαστε εμείς για σας", στο οποίο στηρίχτηκε το "Total recall" του Verhoeven και μιλά για έναν άντρα που έχει βαρεθεί να είναι ένας υπαλληλάκος και αποφασίζει να εμφυτέψει τη μνήμη μιας περιπέτειας. Μόνο που εκεί στην εταιρεία εμφύτευσης αναμνήσεων, όσο είναι ναρκωμένος, τους περιμένει όλους μιας έκπληξη.
«Ηλεκτρικό μυρμήγκι». Ένας άνθρωπος
ανακαλύπτει πως είναι ανθρωποειδές ρομπότ και «παίζει» με την ταινία που του δίνει
την αίσθηση της πραγματικότητας ως τα όρια.
Και τελευταίο το:
"Άνθρωπος είναι", όπου μια γυναίκα με έναν σατράπη σύζυγο αντιλαμβάνεται πως όταν γυρίζει από ένα ταξίδι του στον πλανήτη Ρέξορ4 το κορμί του έχει καταλάβει ένας ευγενικός κι αγαπησιάρης εξωγήινος. Τι θα διαλέξει;
Κλασική επιστημονική
φαντασία, ευκολοδιάβαστη και ταυτόχρονα βαθιά όπως πάντα, δεν έχει ανάγκη συστάσεων.
Σε τέτοιου είδους λογοτεχνία ή σου αρέσει και την απολαμβάνεις- εδώ μιλάμε εξάλλου
για έναν από τους 3 Grand Masters
του είδους- ή την προσπερνάς αδιάφορα και δεν την διαβάζεις καν. Μέση λύση δεν έχει.
«The minority report”, Φίλιπ Ντικ, μετ. Γιώργος Γούλας,Φωτεινή Μουρκούση, Ανθίππη Φιαμού, Γιάννης Ανδρέου, Θανάσης Ιορδανίδης, Λιλή Ιωαννίδου, Γιώργος Μάντης, εκδ. Μέδουσα, 2002, σελ.315
Εξαιρετικό θα συμφωνήσω, αν και εμένα μου άρεσε ιδιαίτερα το ομώνυμο όπως και η ταινία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒΚ.
Η ταινία μου άρεσε πολύ περισσότερο. Να φταίει ο Τομ Κρουζ; :P
ΔιαγραφήΜονάχα δέος και σεβασμό μπροστά σ'έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όλων των εποχών!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατάφερε να παντρέψει σ'έναν ανυπέρβλητο συνδυασμό την επ.φαντασία με τον σκεπτικισμό, την φιλοσοφία, την θρησκεία, τον αγνωστικισμό, την αμφισβήτηση κάθε μορφής εξουσίας!
Καταπληκτικός!
Γιάννης Μαργέτης.
Υ.Γ.: Διάβασε το Ubik, Κατερίνα. Εκεί να δεις μεγαλοφυία!
Σιγά σιγά, έχω πήξει στον Ντικ εδώ γύρω (3 ακόμα αδιάβαστα και το Ubik δεν περιλαμβάνεται σε αυτά). Όσο στην εφηβεία μου διάβαζα με μανία Ασίμωφ και δεν ήθελα να ακούσω για άλλον scifi συγγραφέα, τόσο τώρα έχω πωρωθεί με τον Ντικ...
ΔιαγραφήΚαλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιπα να ρίξω χρήμα στην αγορά και ακολούθησα την προτροπή σου Κατερίνα αγοράζοντας τον 'Αρχοντα των μυγών'.Αν και δαπανηρή πολύ καλή επένδυση!!
Πάντως αυτή η σειρά με τους Νομπελίστες στη τιμή που έχει αξίζει πολύ το κόπο.
Νίκος Θεσσ.
Μιλάμε τώρα για ποσά δυσθεώρητα. Για να μη λένε πως τα blog δε βοηθάνε τους εκδοτικούς να κάνουν τζίρο....
Διαγραφή