16/6/13

Η δεύτερη φορά




    Λοιπόν οι άντρες αναγνώστες αυτού του ιστολογίου προειδοποιούνται πως θα ακολουθήσει άκρως γυναικεία και δη μαμαδίστικη ανάρτηση και από τούδε και στο εξής δεν φέρω καμία ευθύνη αν επιλέξουν να συνεχίσουν να διαβάζουν και σκυλοβαρεθούν.

    Θα μιλήσω για τη δεύτερη εγκυμοσύνη μου, εν ολίγοις. Είχαμε πάρει απόφαση πέρυσι τέτοια εποχή πως θέλουμε και δεύτερο παιδάκι- θα ξεκινούσαμε να προσπαθούμε από Σεπτέμβρη. 31 Αυγούστου πέθανε ο πατέρας μου∙ ένας θάνατος που με άφησε σμπαράλια, ξαφνικός και απροσδόκητος, όσο διαρκεί ένα καλοκαιρινό μπάνιο. Για ένα μήνα διαλύθηκα, δεν πάτησα στην δουλειά, σχεδόν δεν βγήκα από το σπίτι. Έπειτα η ζωή ξαναγύρισε με όλη της την αγριάδα να με κοιτάξει στη μούρη. Όχι, δεν έφταιγε που είχα άντρα και παιδί και ξεχάστηκα. Η αντίδρασή μου ήταν βίαιη και φιλοσοφική και αφορούσε τον πατέρα μου. Αυτά που μου έμαθε εκείνος, το ότι έχασα τον μόνο άνθρωπο που με αγαπούσε ανιδιοτελώς σε αυτή τη ζωή κι αυτή η αγάπη δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να αποκατασταθεί, και τέλος η ατέλειωτη δίψα του να ζήσει, να τα απολαύσει όλα ως την τελευταία σταγόνα. Όχι τα τελευταία χρόνια που ήταν άρρωστος, πάντα.

   Τέλη Οκτώβρη αποφάσισα πως ήταν ιεροσυλία να μπορώ να δημιουργήσω ζωή και να μην το κάνω. Άλλαξα τη διαβητική μου αγωγή σε ινσουλίνη για να μπορώ να μείνω έγκυος. Και τους πρώτους δυο μήνες αγχώθηκα τόσο που αυτό ήταν αδύνατο, φυσικά. Μόλις άρχισα να χαλαρώνω, να βγαίνω, να ασχολούμαι με το βιβλίο μου, να γνωρίζω κόσμο, σχεδόν να μη θέλω πια και να αναρωτιέμαι γιατί τρυπιέμαι 4 φορές τη μέρα σαν τη χαζή- αρχές Φλεβάρη- έμεινα έγκυος. Και μετά τι;

     Και μετά, άρχισε μια εγκυμοσύνη παιδική χαρά. Καμία σχέση με τον φόβο της προηγούμενης. Δεν είχα εμετούς, δεν το είπα σε κανένα παρά στους πιο κολλητούς μου φίλους, είχα αποκόλληση κι ούτε στιγμή δε σκέφτηκα πως δεν θα τα καταφέρουμε. Η δεύτερη εγκυμοσύνη δε μοιάζει με την πρώτη, μπορεί να είναι καλύτερη, μπορεί να είναι χειρότερη. Για κάποιον καιρό, όλο το πρώτο τετράμηνο χειρίστηκα την κατάσταση με τον εξής έξυπνο τρόπο, η κατάστασή μου δεν με εμπόδισε σε τίποτα, ήταν σα να μην υπήρχε. Τους πρώτους τρεις μήνες την πρώτη φορά είχα λαλήσει.

     Τώρα στον πέμπτο πια, έχω αρχίσει να φουσκώνω. Και να καταλαβαίνω πως είμαι έγκυος, αν και ακόμα να συνειδητοποιήσω τους περιορισμούς μου. Δεν ξέρω αν φταίει η εμπειρία, η ύπαρξη του μικρού σκίουρου που απλοποιεί τα πράγματα. Εγώ πιστεύω πως έχω απλά αλλάξει, η εγκυμοσύνη μου τούτη τη φορά δεν είναι πηγή ανεξάντλητου άγχους όπως η πρώτη, είναι η δύναμη για να σχεδιάσω όλο και περισσότερα πράγματα, να κερδίσω καινούργιους στόχους. Ναι, δεν έχω μιλήσει σε τούτο το μωρό μες στην κοιλιά σχεδόν καθόλου, δεν το έχω χαϊδέψει ακόμα όπως έπρεπε. Όμως όταν με κλωτσάει νιώθω την ίδια γλύκα και προσμονή. Στο προηγούμενο νόμιζα πως ο τοκετός είναι το τέλος της δοκιμασίας, δεν είχα καμία αίσθηση του μετά. Σε αυτό ξέρω πως η γέννα είναι πάντα η αρχή.



14 σχόλια:

  1. τι γλυκό!μ'έκανες να σκεφτώ για τέταρτο χαχαχα
    με το καλό το νέο μέλος της οικογένειά σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 4οοοοο;;;; Χαρά στο κουράγιο σου. Να τα χαίρεσαι Νάσια μου.

      Διαγραφή
  2. Κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική... κάθε παιδί είναι διαφορετικό... με το δικό του χαρακτήρα... τη δική του ζωή...
    Στο πρώτο, συνήθως λειτουργούμε εγωιστικά, νομίζουμε ότι μόνο εμείς μείναμε "έγκυες", μόνο εμείς θα γεννήσουμε...
    Το δεύτερο, ρίχνει πια το κάστρο του εγωισμού μας... αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι δεν υπάρχει το "εγώ" αλλά το "εμείς" και λειτουργούμε διαφορετικά... πιο χαλαρά... πιο ήρεμα... πιο ομαδικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με το καλό, Κατερίνα μου!
    Γιατί όμως μας προτείνει από κάτω το σύστημα να διαβάσουμε το Minority report; Σχετίζεται κάπως με τη εγκυμοσύνη σου; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα, Μπάμπη μου, δεν ξέρω.... Τώρα βγάζει τον Άγιο Ζιγκολό. Να ανησυχήσω;

      Διαγραφή
  4. Με το καλό!!! :)

    Μιλώντας από την πλευρά του πατέρα, το δεύτερο παιδί, μπαίνει λίγο στον "αυτόματο πιλότο", δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι που είμαστε όταν κάνουμε το πρώτο μας, η εμπειρία που έχουμε κερδίσει με κόπο, είναι εξαιρετικά χρήσιμη...

    Μένω στις δύο τελευταίες γραμμές του post, για μένα αυτό είναι το σημαντικότερο απόσταγμα της εμπειρίας του πρώτου παιδιού, τόσο για τις μαμάδες όσο και για τους μπαμπάδες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για τους μπαμπάδες σαν κι εσένα και τον άντρα μου, που μεγαλώνετε παιδιά κι ίσως γεννάτε και μαζί μας. Σας χαίρομαι την νέα γενιά ανδρών, να το ξέρεις...

      Διαγραφή
    2. Κι εγώ με χαίρομαι... όταν δεν με κατατρώνε οι τύψεις και οι φοβίες ότι τα κάνω όλα λάθος και ότι τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν με αθεράπευτα ψυχολογικά τραύματα...

      Διαγραφή
    3. Αυτός είναι ο μαμαδόκοσμος... Κοίτα να δεις που δε φταίνε μόνο οι ορμόνες μας για τις τύψεις, φταίει η ίδια η κατάσταση, το να είσαι γονιός πλήρους απασχόλησης.

      Διαγραφή
  5. Σκίουρο είχαμε κι εμείς ένα φεγγάρι, είχε διαδεχτεί, ένα χαμστεράκι, το οποίο αντικατέστησε ένα χρυσόψαρο, ενώ πιο παλίο τιτίβιζε ένα ένα παπαγαλάκι. Τώρα διαθέτουμε ένα ινδικό χοιρίδιο!

    Βλέπεις; Εκτός απ' την εγκυμοσύνη, για την οποία σου εύχομαι εγκάρδια να πάνε όλα καλά, υπάρχουν και για τους μπαμπάδες ενδιαφέρουσες αφορμές για σχόλια ακόμα και στις πιο... μαμαδίστικες αναρτήσεις σου!!

    Πολύ χαίρομαι! Με το καλό!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι αν κρίνω από τα σχόλια, μάλλον λάθος έκανα πάλι. Οι άντρες το διάβασαν το κειμενάκι πιο πολύ....

      Ευχαριστώ πολύ :)

      Διαγραφή
  6. Ανώνυμος17/6/13, 1:13 μ.μ.


    Με το καλό κορίτσι μου το δεύτερο μωράκι. Σε παρακολουθώ κατά καιρούς, δεν έχω γράψει ποτέ σχόλιο ως τώρα, σαν μου δοθεί χρόνος θα κάνω καλοκαιρινές βουτιές σε όλες εδώ τις αναρτήσεις σου...
    Μην ανησυχείς καθόλου για σκουράκι σου Νρ. 2.
    Πέρα από την αγάπη σας θα έχει και ένα Φύλακα Άγγελο εκεί ψηλά να το καμαρώνει και να το προστατεύει...ου στέλνω μπόλικη θετική ενέργεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή