Το να ξεκινήσει να γράφει κανείς για το βιβλίο του Αχιλλέα
Κυριακίδη είναι σχεδόν τρομακτικό. Όταν έχει καταφέρει ο συγγραφέας να φτάσει
σε τέτοια επίπεδα συγγραφικής ωριμότητας είναι αδύνατο οποιοδήποτε κείμενο να είναι
δίκαιο απέναντί του.
Το "360" είναι μια μεστή, πυκνή, κατακερματισμένη νουβέλα, που
δεν αφήνει περιθώρια για πολλές κριτικές, θα πρέπει κανείς να το διαβάσει, όχι
μια, όχι δυο, υποψιάζομαι πως η τρίτη είναι εκείνη η ανάγνωση που φέρνει την κατανόηση.
Όλα στηρίζονται σε ένα απλό γεγονός, ένα ταξί χτυπά έναν πεζό. Έπειτα ξεκινά το
χάος, ένα χάος ενορχηστρωμένο, αποσπασματικό, σχεδόν ακατάληπτο που όμως μοιάζει
σαν να στριφογυρίζει γύρω από τον εαυτό του για να στήσει ένα μωσαϊκό χαρακτήρων
και ιστοριών εξαιρετικό. Τα πάντα τελειώνουν όταν πια το ταξί έχει χτυπήσει τον
πεζό. Σε 30 δευτερόλεπτα.
"Το ταξί δεν σταμάτησε στη διάβαση πεζών. Το σώμα δέχτηκε το χτύπημα στη δεξιά κνήμη, απογειώθηκε, έφερε μιάμιση περιστροφή στον αέρα, σαν να ασκούνταν σε κατάδυση με μικρομεσαίο βαθμό δυσκολίας, τσακίστηκε στη στέγη του οχήματος που στο μεταξύ είχε ακινητοποιηθεί στριγκλίζοντας, και προσεδαφίστηκε με το κεφάλι ανοιγμένο νεκρώσιμα και το ένα γόνατο τελεσιδίκως γυρισμένο."
Οι μουσικές, οι εικόνες, οι βιβλιοφιλικές αναφορές είναι αριστοτεχνικά
τοποθετημένες σε ένα αφήγημα που μετά βίας φτάνει τις 60 σελίδες κι ας περικλείει
υλικό ικανό να γεμίσει πολύ περισσότερες. Το βιβλίο παίζει με τον χώρο, τον χρόνο, τις σχέσεις των προσώπων μεταξύ τους, μας γνωρίζει με τους χαρακτήρες που είναι απλοί, καθημερινοί αλλά ταυτόχρονα άπιαστοι. Ο συγγραφέας αφήνει τις κλωστές να κρέμονται, τις ιστορίες στα όρια της κορύφωσης, τους ήρωες του γνωστούς μα και άγνωστους∙ κι η λύτρωση δεν έρχεται παρά με το θάνατο.
"360", Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Πατάκη, 2013, σελ.62
Υ.Γ.42 Ένας φίλος με ρώτησε αν διαβάζοντας την νουβέλα του Κυριακίδη ένιωσα πως πρέπει να σταματήσω να γράφω. Η απάντηση είναι όχι. Είναι πάντα χαρά να διαβάζεις βιβλία γραμμένα από ολοκληρωμένους συγγραφείς, που μπορούν με τέτοια βεβαιότητα να διασπάσουν την ιστορία τους και το αποτέλεσμα να είναι τόσο άρτιο. Όμως η ελπίδα πεθαίνει πάντοτε τελευταία, πως κάποτε θα το καταφέρεις κι εσύ.
Υ.Γ. 42-2 Το βιβλίο έχει μόλις 5 ευρώ.
Δεν το έχω διαβάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιακρίνεις επιρροές π.χ από Μπόρχες? (θα μπορούσε μία έμμεση να είναι το μικρό μέγεθος και η πυκνότητα)
Να πω την αμαρτία μου όχι άμεσα. Οι ήρωες του Κυριακίδη είναι καθημερινοί, δεν μου φαίνεται πως έχουν πολλά Μπορχικά στοιχεία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την άλλη είναι μια μικρή νουβέλα που παίζει με τον χρόνο σαν να κυνηγάει την ουρά της. Αυτό δεν μπορεί παρά να είναι επιρροή.
Δεν κατάλαβα γιατί ο φίλος σου σε ρώτησε αν νομίζεις ότι πρέπει να σταματήσεις να γράφεις αφότου διάβασες την νουβέλα του Κυριακίδη. Μου έκανε εντύπωση αυτή η φράση αλλά δεν μπορώ να διακρίνω το κρυφό νήμα που συνδέει τις δύο καταστάσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την έννοια της σύγκρισης. Πως λέμε "που πας ρε Καραμήτρο". Αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήμμμμμμ ωραιος φιλος :(
ΔιαγραφήΚαλός είναι μωρέ, αλλά λογοτεχνικά αυστηρός
ΔιαγραφήΑχά. Κατάλαβα. Αν υπήρχε θέμα σύγκρισης στο μυαλό σου, μάλλον δε θα ξεκινούσες ποτέ να γράφεις, ή τουλάχιστον θα τα είχες παρατήσει πολύ πριν διαβάσεις την νουβέλα του Κυριακίδη. Γράφεις για να προσπεράσεις, όχι για ν' ακολουθείς... όσο στενοί κι αν είναι οι δρόμοι για προσπεράσεις -- το πολύ πολύ να γκρεμοτσακιστείς στα βράχια!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ, ναι, αυτό. Αν σκέφτεσαι πως αναμετριέσαι με τα ιερά τέρατα, απλά μπλοκάρεις.
ΔιαγραφήΤο διάβασα και το χάρηκα και το είπα στον συγγραφέα πως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτόματα χαμογελώ
όταν σ' ένα βιβλίο δεσπόζει η μουσική του!!!
Κι ας φωνάζουν δυνατά οι αλήθειες
των σιωπηλών θαυμάτων της λογοτεχνίας...
Μίνα ;)
Η μουσικός ξεχειλίζει από μέσα σου. Αλλά κι εγώ που λίγη σχέση έχω, το ένιωσα.
Διαγραφήτώρα ξέρω τι θα κάνω αύριο λοιπόν. χα!
ΑπάντησηΔιαγραφήθ.
Θα πεις εντυπώσεις;
Διαγραφήναι αμέ! σε άσχετο ποστ φαντάζομαι. χα!
Διαγραφήθ.
Όπου θες, καλέ. Σιγά να μην κοιτάμε τις τυπικότητες.
Διαγραφή