"Κανείς δεν θέλει να πεθάνει"- part2

Καιρό έχω να σας πρήξω με το βιβλιαράκι μου και νομίζατε πως το ξέχασα. Αλλά επανήλθα δριμύτερη [αυτό είναι απειλή]. Όλον αυτόν τον καιρό πολλοί (ακόμα) άνθρωποι έγραψαν συγκινητικά για το "Κανείς δεν θέλει να πεθάνει" και μια ανάρτηση τους την χρωστώ.

H Βιβή έγραψε στην Λέσχη Ανάγνωσης Degas :

"Μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό το βιβλίο.Θετική.Έντονη.Πάρα πολύ καλή.Διαβάζεται εύκολα αν και θέλει συνεχώς παρόντα τον αναγνώστη σε όλα όσα του αφηγείται.Δεν είναι εξεζητημένη η γλώσσα, ούτε κραυγαλέα η τεχνική του˙η συγγραφέας δεν καυχιέται για την συγγραφική της δεινότητα.Αυτή υπάρχει και στηρίζει καλά και σταθερά μια πολύ απαιτητική ιδέα, που αλλιώς θα κατέρρεε από το πρώτο κεφάλαιο γιατί είναι ιδέα ξεχωριστή,από αυτές που η ελληνική λογοτεχνία από άποψη θεματολογίας υποφέρει από την έλλειψή τους, παραμένοντας στομωμένη από τον εμφύλιο και την βάρβαρη,συχνά ανιστόρητη εκμετάλλευσή του από κάθε πικραμένο...

Οι λέξεις είναι-σαν υλικό-ένα ατόφιο,πρωτογενές υλικό˙είναι αλεύρι και νερό,απλά και καθαρά δηλαδή υλικά για το σημαντικό που λέγεται ψωμί κι αυτό προσδίδει περισσότερο ενδιαφέρον στην αρχική ανάγνωση, γιατί με τα πρωτάρικα αυτά υλικά η συγγραφέας κάνει με άνεση μια τριτοπρόσωπη ρέουσα αφήγηση,που είναι πυκνότατη,που έχει και δεύτερη και τρίτη ανάγνωση στα σωθικά της.

Διαβάζοντας σκέφτεσαι συνεχώς,βγαίνεις σε αφετηρίες σκέψεων που οδηγούν σε απέραντα φιλοσοφικά χωράφια,σε υπαρξιακές αγωνίες,στην αγωνία του Θανάτου κυρίως, αλλά όχι έτσι απλά του θανάτου των άλλων που δεν σε αγγίζει ή του απρόσμενου κι ίσως λυτρωτικού,που δεν μπορείς να κάνεις στο κάτω κάτω τίποτα,αλλά εκείνου που έρχεται καταπάνω σου βήμα-βήμα,φθείροντας το σώμα,το δικό σου το κάποτε θαλερό κι ενώ εσύ την ίδια χρονική στιγμή τρέχεις ακόμα καλπάζοντας,ζεις,δεν τον παίρνεις είδηση ,γι αυτό δεν τον φοβάσαι,δεν τον σκέφτεσαι ιδιαίτερα,τον αντιμετωπίζεις σαν κατάληξή σου σε κάτι,κάπου που όμως δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό και μόνον όταν έχει κάνει ορατή την ολέθρια, προκαταρκτική του επίθεση στο τρωτό σου κορμί σε ζώνουν τα φίδια."

H anagnostria

"Νομίζω πως η Κατερίνα προσπάθησε να δώσει μυθιστορηματική μορφή στα δικά της αλλά και του καθενός μας βασανιστικά ερωτήματα. Τι είναι ζωή, τι είναι θάνατος, "τι είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ΄ανάμεσό τους;" για να θυμηθούμε και το αγωνιώδες ερώτημα του Σεφέρη. Ερωτήματα στα οποία απάντηση δεν υπάρει, όπως δηλώνει και η συγγραφέας."

Η Α. στο A Book Blog

"Ο τρόπος που η Κατερίνα Μαλακατέ αναπτύσσει την ιστορία της, η σφιχτοδεμένη πλοκή που περιστρέφεται γύρω από ένα σύμβολο, η γλώσσα που χρησιμοποιεί-βαθιά ριζωμένη στο σήμερα, το παιχνίδισμα ανάμεσα στην πραγματικότητα και την υπερπραγματικότητα, οι έννοιες με τις οποίες καταπιάνεται, δε θυμίζουν λογοτέχνη της χώρας μας, παρά το γεγονός ότι η αφήγηση ξεκινά αλυσοδεμένη στη σύγχρονη πρωτεύουσα και ολοκληρώνεται μέσα από το σχήμα του κύκλου με μια συμπυκνωμένη, παιγνιώδη, αποδεκτή κοινωνικοθρησκευτική σύμβαση.

Αυτή η σύζευξη του υπαρκτού και του ανύπαρκτου αρμονικά δοσμένη από την αφηγηματική τεχνική της που μετεωρίζεται ανάμεσα στο αληθινό και το πλασματικό, δίνουν ομαλότητα, αρτιότητα, τελειότητα στο πυκνογραμμένο κείμενο που θυμίζει έργο ισπανόφωνης πεζογραφίας."

O Θωμάς Νότας "Στο Μυαλό ενός φιλολόγου"

Είναι ένα ευχάριστο ... σκούντημα να συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν άνθρωποι που επιθυμούν να εκφράζονται λογοτεχνικά. Η αναγνωστική εμπειρία γίνεται τότε ένα διεγερτικό χάδι. Και αυτό το χάδι μου έδωσε το πρώτο βιβλίο της Κατερίνας Μαλακατέ με τον τίτλο "Κανείς δε θέλει να πεθάνει". Τίτλος που σε υποβάλλει σε ένα μεταφυσικό προβληματισμό πριν καν ξεκινήσεις το διάβασμα. Θάνατος και αθανασία. Θνητότητα και θεϊκότητα λοιπόν. Ο Πλάτωνας αναφέρει κάπου στο "Συμπόσιο" διά στόματος Σωκράτη ότι ο θεός μένει αθάνατος επειδή έχει την ικανότητα να είναι ο ίδιος, ενώ ο άνθρωπος μένει αθάνατος, γιατί αποκτά απογόνους. Με την έννοια της αθανασίας παίζει λοιπόν και η Μαλακατέ. Στην αρχή με ένα πιο κωμικό και ανάλαφρο πνεύμα, το οποίο όμως σοβαρεύει όσο εξελίσσεται η ιστορία που σου δημιουργεί πολλά ερωτήματα.

Ο Γιάννης Αντάμης στο doctv:

Η πιο δραστήρια κριτικογράφος της γενιάς μου έκανε το μεγάλο βήμα και κυκλοφόρησε την πρώτη της νουβέλα. Μια ατμοσφαιρική αφήγηση που έρχεται να εμβαπτίσει στον κόσμο του φανταστικού τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητά μας – αυτός ο παραισθησιακός ρεαλισμός σίγουρα μας ταιριάζει. Το να βάζεις τους νεοφώτιστους ήρωές σου να «παίζουν» με θέματα τόσο σοβαρά, όπως η ύπαρξη του Θεού, η μοίρα και η αθανασία, δεν είναι απλώς θράσος λογοτεχνικό, είναι γνήσια συγγραφική αγωνία.

Ο Δημήτρης Τερζής στο Ray's Stories :

Η Κατερίνα Μαλακατέ βούτηξε από νωρίς στα βαθιά μ' ένα θέμα "απαγορευμένο" για πολλούς, αυτό του θανάτου και της διαχείρισής του. Αρχικά και μόνο γι' αυτή την επιλογή της, της βγάζω το καπέλο. Στη συνέχεια έκανε κάτι εξαιρετικά έξυπνο. Αντί ν' αναλωθεί σε μελοδραματισμούς και σε πολυσέλιδη ανάλυση και παρουσίαση του πένθους, της ματαιότητας, της απουσίας, αρπάζει την ιστορία αντίστροφα και την ενισχύει με το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης. Ναι, ο άνθρωπος είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Ναι, ο έρωτας είναι το αντίδοτο, το ελιξίριο της αθανασίας. Ναι, ζωή ολόκληρη είναι η ζωή που ο κάτοχός της την έζησε και δεν την σπατάλησε σε "πρέπει" και "ίσως". Κάπου εκεί φαίνεται και η θεϊκή προέλευση του ανθρώπου. Κάπου εκεί ολοκληρώνεται και η απελευθέρωση του πνεύματος από τη σάρκα. "Είμαι μια φτωχή ψυχή που κουβαλάει ένα πτώμα" έγραφε ο Μάρκος Αυρήλιος και πάνω σ' αυτό το μότο πατάει η ιστορία κι εξελίσσεται. Παράλληλα, το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα είναι εξαιρετικά οικείο στο αναγνώστη απ' τις ειδήσεις και την καθημερινότητα, γεγονός που αποτελεί την "άγκυρα" νομίζω, ώστε το βιβλίο να μην ξεφύγει στη θάλασσα και χάσει το νόημά του. 

Ο λόγος είναι άμεσος και οικείος. 

Η Κατερίνα Μαλακατέ νομίζω ότι θα μας απασχολήσει ξανά το ίδιο ευχάριστα στο μέλλον...

Και ο Νίκος Γιαννόπουλος μου πήρε μια μικρή διαδικτυακή συνέντευξη στο ΔΥΟ

Η επόμενη παρουσίαση του βιβλίου θα είναι στην Πάτρα, κάποια στιγμή μες στον Μάιο.