"Νουθεσία ημιόνου", Γιάννης Αστερής

Ο Γιώργος Αυγέρης βρίσκει την γυναίκα του δολοφονημένη στο διαμέρισμά τους. Είναι συντετριμμένος, αλλά έχει άλλοθι. Ήταν σε δείπνο με 9 κοινούς φίλους. Τότε γιατί είναι στη φυλακή; Κανένας από τους εννέα δεν στηρίζει την ιστορία του- ούτε καν η ερωμένη του-, το δείπνο δεν έγινε ποτέ. Και τι θέλουν από αυτόν η υστερική αδελφή του που τον αγαπά μέχρι παρεξηγήσεως, κι αυτός όλο την προσβάλει; Και δυο μοναχοί του όρους που λεν μια παράξενη ιστορία για ένα κελί, μια αγριελιά κι ένα μουλάρι. Αν ψάχνετε απαντήσεις, η νουβέλα του Γιάννη Αστερή δεν έχει καμία. Αυτή είναι η μεγαλοφυΐα της.

Και το χιούμορ, ένα χιούμορ πικρό, υποδόριο και κάποτε εντελώς εκβιασμένο από τους λεκτικούς κύκλους του μακροπερίοδου λόγου που σε βάζουν στον πειρασμό να διαβάσεις δυνατά για να γελάσεις κι εσύ. Δυνατά. Η ιστορία είναι σημαντική και για αυτό αδιάφορη. Οι χαρακτήρες το ίδιο.

"Ο Αυγέρης ξεκίνησε την απολογία του στις εικοσιεννέα Ιουλίου και μιλούσε για τρία συναπτά πρωινά. Είπε πως το όλο ζήτημα είναι πέρα για πέρα παράλογο διότι στο μυαλό του τα πάντα είναι ολοκάθαρα, το δείπνο, οι συνομιλίες με τους παρευρισκόμενους στο δείπνο, η επιστροφή στο διαμέρισμα όπου βρήκε νεκρή την αγαπημένη του σύζυγο, εικόνα που τον τράνταξε τόσο με την βια και την ασχήμια της ώστε δεν ξέρει αν θα καταφέρει κάποτε να συνέλθει, κτλ. Επέλεγε να μην αναφερθεί στο σύνολο των μαρτύρων που εξετάστηκαν, αδυνατούσε όμως να μην πει δυο λόγια για την συντηρήτρια και ερωμένη του, της οποίας τα λεγόμενα τον έκαναν να απορήσει με πραγματική ένταση (επί λέξει), μια και κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής τους σχέσης, που διήρκησε μήνες ολόκληρους, επαναλάμβανε ασταμάτητα (η συντηρήτρια) πόσο τον αγαπούσε, πόσο τον θαύμαζε, οτι επιτέλους στα τριαντατεννιά της χρόνια βρήκε έναν άντρα με τον οποίο επιθυμεί όσο τίποτε άλλο να περάσει την υπόλοιπη ζωή της, να γεράσουν μαζί κρατώντας ο ένας τον άλλο από το χέρι ή γέρνοντας ο ένας στον ώμο του άλλου με την πιο βαθιά στοργή, πρώτη φορά της συνέβαινε κάτι τόσο κτλ και ρωτούσε επιμόνως τον Αυγέρη (σύμφωνα με τον ίδιο) πότε επιτέλους θα παρατήσει την βαρετή και χτικιάρα γυναίκα του, την οποία μάλιστα κάποτε αποκάλεσε κιτρινογουστέρα, πράγμα που έβγαλε τον Αυγέρη εκτός εαυτού, όχι μόνο επειδή η γυναίκα του ήταν πέρα από οποιαδήποτε υποκειμενική κρίση ωραία και δροσερή (επί λέξει), μα και γιατί ετούτη η δύστυχη γεροντοκόρη, που ουδέποτε κατάφερε να μείνει με οποιονδήποτε από τους άτυχους που έμπλεξαν μαζί της πάνω από πέντε έξι μήνες, ήταν τόσο τυφλωμένη από την εξοντωτική μοναξιά της ώστε όποιον έπειθε να την αγγίξει έστω και μία φορά, κατόπιν πάσχιζε με τερατώδη οργή να τον αρπάξει απ' τα μαλλιά και να τον τραβήξει στην βρομερή πηγάδα της, κατευθείαν στον πάτο (όλα επί λέξει)."

Ο Γιάννης Αστερής εκμεταλλεύεται την ικανότητά του στον λόγο για να φτιάξει ένα ολοκληρωμένο κείμενο που είναι σχεδόν ηδονικό να το διαβάζεις. Εύχομαι στο μέλλον να μην εγκλωβιστεί σε αυτό το στιλιζάρισμα, θα ήταν βαρετό, αλλά να μπορέσει αυτή την πολλά υποσχόμενη συγγραφική δύναμη να την κάνει κι άλλα πράγματα, ολοένα και πιο εμπνευσμένα.

"Νουθεσία ημιόνου", Γιάννης Αστερής, εκδ. Ίνδικτος, 201, σελ. 149