Σήμερα δεν θα μιλήσουμε για βιβλία.
Θα σας πω μια ιστορία. Η ιστορία μας ξεκινά εκεί γύρω στα οκτώ μου. Είναι ένας
στην αρχή, είναι πέντε, θα σας γελάσω- από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ένας
μαλάκας μου φώναζε δημοσίως στο σχολείο κάποιου είδους λεκτικό βιασμό. Στην αρχή
δεν δίνεις σημασία. Όμως πονάει ο χλευασμός, ακόμα κι ο οίκτος, των συμμαθητών.
Σύντομα είσαι λεπρός, κοινωνικά πεθαμένος. Ανύπαρκτος στα μάτια σου και των άλλων.
Κι η εφηβεία χτυπάει την πόρτα.
Εκεί στα δώδεκα ξεκίνησαν και οι
πιο απτοί βασανισμοί. Δεν θα σας μιλήσω για αυτούς. Θα σας πω όμως ένα και μόνο
περιστατικό. Είναι πριν από το μάθημα της μουσικής, δεν θυμάμαι πια τι μου έχουν
κάνει, κάτι απλό και καθημερινό ίσως. Μουσική μας κάνει ένας αξιολογότατος
μουσικός, όμως μεγάλος σε ηλικία πια, απόμακρος κάπως∙ διεθνούς φήμης γαρ. Το
περιστατικό υποπίπτει στην αντίληψή του. Σηκώνει τον βασανιστή μου όρθιο. «Τα
σκατά και οι φελλοί επιπλέουν, κύριε Διαμαντόπουλε», του λέει. «Αλλά χέρια να
κολυμπήσουν και να δουν την ανοιχτή θάλασσα δεν θα βγάλουν ποτέ». Με κοιτάει
και χαμογελάει.
Έμελλε να υποστώ τρία χρόνια
βασανισμών ακόμα στα χέρια του κύριου Διαμαντόπουλου και της παρέας του. Ποτέ
ξανά πριν ή μετά το μάθημα της μουσικής. Όμως πριν και μετά το μάθημα των
μαθηματικών, και πριν των αρχαίων και μετά των Αγγλικών. Και αφού το είπα σε όλους
τους γύρω μου εκπαιδευτικούς και στους γονείς μου πλειστάκις. Κι αφού η εφηβεία
μου μετατράπηκε σε μια μαύρη κόλαση της κολάσεως. Κι έκανα καιρό να βγω.
Κι επειδή ξανά ακούω ευχολόγια
και άλλες τινές αηδίες πως αυτό που χρειάζεται είναι η «ανθρωπιστική παιδεία», «ο
φόβος της εκδίκησης», να μάθεις «καράτε και ταεκβοντό» θα σας πω ποια είναι η λύση.
Άμεση απομάκρυνση θύτη και θύματος από το κοινό τους περιβάλλον (όχι μόνο του θύματος
αλλά και του θύτη, να πονέσει) και ένας εκπαιδευτικός με αρχίδια. Δεν θα σας πω
το όνομα του μουσικού, γιατί ήταν γνωστός μαέστρος κλασικής μουσικής και πιθανότατα
δεν θα ζει πια. Θα σας πω όμως ένα, δεν τον ευχαρίστησα ποτέ γιατί ήμουν δώδεκα
χρονών και τρομοκρατημένη. Δυο ακόμα καθηγητές μου να είχαν μπει στον κόπο να
αφουγκραστούν το πρόβλημα, να επιδείξουν ανάλογη πυγμή και να βάλουν τον κύριο
Διαμαντόπουλο επωνύμως και δημοσίως στην θέση του και η εφηβεία μου θα ήταν
σημαντικά φωτεινότερη.
Υ.Γ. 42 Αφορμή για τούτο το ξέσπασμα είναι αυτό το άρθρο στην lifo. Και η δημόσια απάντηση μιας καθηγήτριας μου του τότε σε σχετική ανάρτηση συμμαθήτριας μου πως η λύση είναι "η ανθρωπιστική παιδεία".
Καλημέρα Κατερίνα μου. Το παρακολουθώ το θέμα του bullying πάντα με ενδιαφέρον. Αν και δεν το βίωσα στο σημείο που το είδα να γίνεται σε άλλους στο σχολείο, (ναι και όταν βλέπεις και δεν παίρνεις θέση συμμετοχή είναι).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμάς στο δημοτικό ήταν χάλια. Οι δάσκαλοι ήταν μεγαλύτεροι Μπούληδες από τους μαθητές συχνά! Κι αν είναι όπως τα λέει το βίντεο της λάιφο τότε βρέθηκε και η εξήγηση, κομπλεξικοί λόγω εκφοβισμού που έγιναν τα χειρότερα αφεντικά. Γιατί άλλο να έχεις έναν εκδικητικό και κομπλεξικό εργοδότη (αχχχ αυτό πάλι πόσο τραγικό!) και άλλο να έχεις έναν δάσκαλο με αυτή την παρακαταθήκη.
Τραγικό βίντεο. Δεν προτείνει τον τρόπο παρέμβασης που επέλεξε ο καθηγητής σου, που ήταν όπως θα έπρεπε ακυρωτικός για τον Μπούλη, αφού προηγουμένως εκείνος παραδόθηκε στην ευκολία μιας κακής πράξης. Όσο κι αν η ηλικία του Διαμαντόπουλου ήταν ελαφρυντικό, η δουλειά του δασκάλου είναι να πλάσει ήθος και οφείλει να παίρνει θέση στο άδικο, στο άσχημο και στο κακό. Η διαφήμιση πάλι παρουσιάζει τα θύματα σαν τους αυριανούς δυνάστες. Δεν είναι έτσι όμως. Τα θύματα του εκφοβισμού δεν πετυχαίνουν πάντα. Δεν είναι αυτό κανόνας.
Το θέμα είναι να καταλάβει ο καθένας πως βλάπτονται πολύπλευρα όλοι όσοι παραβαίνουν τα ήθη του πανανθρώπινου πολιτισμού. Να ξανανακαλύψουμε τα morals που παραγκωνίσαμε και παραδοθήκαμε στον αμοραλισμό και στον ακραίο φανατισμό. Να ξαναγνωρίσουμε τις έννοιες του καλού και του κακού που γεννούν τις αξίες στη ζωή, και να μην είμαστε βολεμένοι ηθικολόγοι και τυπολάτρες πίσω από τα στερεότυπα, τις ιδεολογίες και τις πεποιθήσεις μας, τα στάτους και τους αριβισμούς μας, όπως είμαστε οι περισσότεροι και νομίζουμε κρυβόμαστε καλά από τα παιδιά μας.
Γιατί άμα δεν καταδέχεσαι να αναπτύξεις φιλίες με τους Αλβανούς γονείς του συμμαθητή σου, που by the way φοβάσαι να τους αποκαλέσεις Αλβανούς μη σε πουν ρατσιστή με την τόση πολιτική ορθότητα που έχει καταλήξει εκφοβιστική εξίσου, ο,τι και να συμβουλεύεις το παιδί σου να μην κοροϊδεύει τους άλλους και να είναι ανεκτικό και έντιμο, πάει στράφι. Στο σχολείο θα πάει και αν προκύψει θέμα, θα είναι ένας θεατής του εξευτελισμού του Αλβανού συμμαθητή του ας πούμε, από κάποιους που τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις τους δεν τον θεωρούν καν άνθρωπο. Δίνεις τη σωστή συμβουλή, αλλά έχεις τη λάθος στάση ζωής κι αυτό τα παιδιά το καταλαβαίνουν πολύ νωρίς.
Τον σαδισμό ακόμα και τον καταπιεσμένο και τον καλά καμουφλαρισμένο σε μασκαρεμένο ενδιαφέρον, τον αντιλαμβανόμαστε από πολύ νωρίς. Τραγικό βίντεο και από αυτή την άποψη. Να έχουμε γνώση και συναίσθηση του καλού και του κακού και να μην ξεγλιστράμε με τεχνάσματα είναι η λύση. Θέλει θάρρος και θυσίες η ελευθερία της ψυχής και του πνεύματος.
Μακρυγόρησα όμως! Φέυγω και σου αφήνω ένα φιλί και μια παραγγελία για τον Διαμαντόπουλο. Όπως θα έλεγε και ο Λογοθετίδης στο "Ενας ήρως με παντούφλες"
- -Άι στο καλό Διαμαντόπουλε! Άι στο καλο Διαμαντόπουλέ μου! Βρε ΟΥΣΤ! Βρε ΟΥΣΤ!
Καταντήσαμε έτσι που ούτε να αυτοπροσδιοριστούν οι Αλβανοί ως Αλβανοί δεν μπορούν. Να νιώθεις ντροπή για την εθνική καταγωγή σου, αυτό είναι ο μεγαλύτερος ρατσισμός. Αλλά αυτό είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη κουβέντα, ξέχωρη και ταυτόχρονη αξεδιάλυτη πια σήμερα με το bullying.
ΔιαγραφήΈνα από τα πράγματα που λέω στον Σ. διαρκώς είναι ότι δεν πρέπει ποτέ να κάνει στους άλλους αυτό που δεν θα ήθελε να του κάνουν... Δεν ξέρω πόσα καταλαβαίνει αλλά εγώ οφείλω να του πιπιλάω το μυαλό με αυτή τη νουθεσία... Το bullying ξεκινάει από το σπίτι, από τις νοοτροπίες ή από τις εικόνες από τις οποίες μαθαίνει το παιδί... Πλέον έχω ξεπεράσει τις πολιτισμένες λύσεις, είμαι γονιός... Αν μάθαινα ότι το παιδί μου υποφέρει από κάποιον συμμαθητή του μάλλον θα έκανα και τον πιτσιρικά να υποφέρει, έστω και λίγο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Συγκλονιστικό post...
Ναι, από το σπίτι ξεκινά. Κι εγώ το λέω στον μικρό και φοβάμαι για αυτόν. Και μου λέει "δυο παιδάκια με χτυπάνε" και θέλω να ορμήσω. Αλλά είναι 4 ετών... Δεν πρέπει να ορμήσω.
ΔιαγραφήΣυγκλονιστικό το κείμενό σου, Κατερίνα! Εύχομαι να είναι απλώς ένα διήγημα και να μην το έχεις βιώσει στ'αλήθεια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλο θέμα το συγκεκριμένο. Ευτυχώς δεν ήμουν ποτέ ούτε θύμα ούτε θύτης αυτής της πρακτικής. Αυτό, όμως, που σκέφτομαι είναι πως υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο από το να είσαι θύμα του bullying : να είναι το παιδί σου θύμα του bullying. Εκεί τι κάνεις; Πώς το χειρίζεσαι άραγε; Εφιάλτης μου μοιάζει...
Δεν είναι διήγημα, είναι η αλήθεια.
ΔιαγραφήΤώρα πια ξέρω πως το χειρίζομαι, αποδέχομαι την αλήθεια του παιδιού μου, δεν το μειώνω, το απομακρύνω από τον νταή, στέκομαι με δύναμη απέναντι στον δυνάστη του χωρίς να αμφισβητώ στιγμή αυτό που μου λέει.
όποτε ακούω για bullying θυμάμαι αυτό:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://valiacaldadog.blogspot.gr/2011/03/o-casey-heynes.html
Ίσως η φαντασίωση κάθε παιδιού που το υφίσταται.
ΔιαγραφήΗ παιδική ηλικία είναι κόλαση! Εκείνη η ανέφελη παιδική ηλικία για την οποία συχνά μιλάνε οι μεγάλοι είναι ένας ευφημισμός για να ξορκίζουν την σκληρότητα που βίωσαν όταν ήταν παιδιά. Βέβαια, η κόλαση έχει τις διαβαθμίσεις της, όλα τα καζάνια δεν έχουν την ίδια θερμοκρασία. Το σχολείο, θα έλεγα, είναι μια ήπιας θερμότητας, κόλαση (αν και το καζάνι σιγοβράζει για αρκετά χρόνια). Το θλιβερό είναι να βλέπεις τα παιδιά, που είναι τόσο επιρρεπή στην διαφορετικότητα, να συνηθίζουν γρήγορα στην ομοιογενή λογική των ενηλίκων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις χθες διάβασα ένα διήγημα της Άννυ Πρου από την συλλογή Χαμένα κορμιά (παρεμπιπτόντως, εξαιρετικό βιβλίο!) όπου ένας τριαντάρης συναντά ξανά τον νταή του σχολείου τού οποίου είχε υπάρξει θύμα και βλέπει τώρα σε τι άθλια κατάσταση έχει περιπέσει και εύχεται, αν γλιτώσει από τις καταστάσεις που έμπλεξε, να μην καταντήσει σαν αυτόν. Έτσι και εγώ, με αφορμή την ανάρτησή σου, σκέφτομαι, ποιος ξέρει τι βόθρους επιπλέουν οι Διαμαντόπουλοί μου!! Το μόνο που γνωρίζω σίγουρα για αυτούς είναι ότι, αντίθετα με τη ρήση του Ουάιλντ, αποκλείεται να κοιτάζουν τα άστρα!
Ο δικός σου Διαμαντόπουλος μπορεί να αντικρίζει το όνομά σου, τώρα που έχει εκτεθεί σε δημόσια θέα, και να βγάζει αφρούς... και ξέρεις πώς είναι τα σκατά όταν αφρίζουν... σκέτη αηδία!! Γέλασα πολύ με το σχόλιο (στο τέλος) της Τζωρτζίνας γιατί βρήκα εύστοχη την παραπομπή και θυμήθηκα την εξαιρετική ερμηνεία του Λογοθετίδη σε εκείνη την ταινία.
Μπορεί και να κοιτάζουν τα άστρα. Το κάρμα δεν υπάρχει! Αλλά τι σημασία έχει τώρα πια;
ΔιαγραφήΥ.Γ. 42 Κι εγώ γέλασα, έχει ικανότητα η Τζωρτζίνα να λέει τα πιο σοβαρά πράγματα με τον πιο ελαφρύ τρόπο.
Ήρθα πρόσφατα φάτσα με έναν από τους δικούς μου βασανιστές, της πρώτης λυκείου. Αξέχαστη χρονιά, η χειρότερη της ζωής μου. Το λοιπόν, με χαιρέτησε φιλικότατα ο τύπος, σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα. Μου έδειξε με καμάρι μια φωτογραφία του γιου του, μου έδωσε και την κάρτα του. Επίδειξη οικογενειακής και επαγγελματικής (λέμε τώρα) επιτυχίας στο παλιό του θύμα. Αλλά ο ίδιος προφανώς δεν θεωρεί τον εαυτό του θύτη. Ό,τι αποτελεί για μένα οδυνηρή ανάμνηση, για εκείνον είναι κομμάτι μιας ευτυχισμένης εφηβείας.
ΔιαγραφήΜ.Ζ.
Πάντα αναρωτιόμουν πως να σκέφτονται αυτή την περίοδο οι θύτες, αν την θεωρούν κομμάτι μιας φυσιολογικής, δημοφιλούς εφηβείας ή ντρέπονται λιγάκι.
ΔιαγραφήΘα ξεκινήσω αλλιώς: αντιπαθώ τον όρο bullying ! Δεν υπάρχει κάτι στην ελληνική μας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέστη κι εγώ στην έκτη δημοτικού και κατά συρροή ανάλογο περιστατικό. Δεν το λέγαμε bullying τότε! Ένας συμμαθητής με χτυπούσε κάθε μεσημέρι με κλωτσιές πίσω στην ουρά ! Μέχρι που τραυματίστηκα σοβαρά κι αναγκάστηκε να έρθει η μαμά μου να παραπονεθεί στον δάσκαλο! Το μόνο μου σφάλμα; Ήμουν μελετηρή!
Εκείνα τα χρόνια ( μιλάμε για πριν το 1982) πέρασε σιωπηλά! Ο συμμαθητής ζήτησε συγγνώμη και σταμάτησε! Εγώ ήμουν χαρούμενη που έληξε! End of storie !
Για μένα οι δάσκαλοι έχουν τεράστιο καθήκον να είναι άγρυπνοι! Κι οι γονείς να μεγαλώνουν σωστά παιδιά! Παιδεία με άλλα λόγια! End of storie! :)))
Δεν υπάρχει, οι όροι είναι περιφραστικοί και δεν εξηγούν πλήρως το φαινόμενο. Τότε δεν το λέγαμε τίποτα (εκεί στα τέλη του 80, αρχές του 90). Υπάρχει ο όρος "σχολικός εκφοβισμός", αλλά το bullying δεν είναι μόνο εκφοβισμός. Υπάρχει και ο "σχολικός τραμπουκισμός" αλλά είναι τόσο κακόηχο.
ΔιαγραφήΕμένα η ιστορία κράτησε μια εξαετία περίπου, δεν τραυματίστηκα σωματικά σοβαρά ποτέ. Αλλά η εφηβεία μου τραυματίστηκε, όσο να πεις. Τα ευχολόγια, τύπου "παιδεία", τα βαριέμαι. Πράξεις θέλει από τους ενηλίκους, αποδοχή αυτού που συμβαίνει και δύναμη να το αντιμετωπίσει. Ο ενήλικος. Γονιός ή εκπαιδευτικός.
H σιωπή δεν είναι χρυσός. Ειδικά σ΄αυτές τις περιπτώσεις. Νομίζω ότι του αξίζει να πεις τ΄όνομά του. Του μουσικού. Η Τέχνη αν δεν έχει ανθρωπιά πίσω... Εξηγεί πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή