Τα δυο αρχικά
διηγήματα της συλλογής διηγημάτων του Σταμάτη Λαδικού “camera obscura” μου φάνηκαν τυπικά
για ιστορίες τρόμου, σα να είχα κάπου ξανακούσει την πλοκή. Όμως όσο οι ιστορίες
διαδέχονταν η μια την άλλη μπήκα στο πνεύμα της γραφής του και μου άρεσε όλο
και περισσότερο. Αυτά που ξεχώρισα έχω την αίσθηση πως ήταν αυτά που δεν στόχευαν
αμιγώς στο να δημιουργήσουν εφιάλτες, αλλά στη διαστροφή της ίδιας της πλοκής.
Τα αγαπημένα μου είναι:
«Το Όνειρο του Κρόνου», όπου μια
ομάδα φοιτητών φτιάχνει μια μηχανή που μπορεί να σε οδηγήσει μέσα σε έναν πίνακα
σα να ήταν ζωντανός. Μόνο που μια τέτοια μάσκα σε συνδυασμό με τη φαντασία ενός
καλλιτέχνη μπορεί να φέρει αναπάντεχα αποτελέσματα.
«Το Στοίχειωμα» που αδικείται από
τον τίτλο του, γιατί αυτό το Κάτι που πλησιάζει το σπίτι κι «έχει τόση αγάπη να
δώσει, τόση να πάρει» δεν είναι ένα κοινό φάντασμα του συρμού αλλά κάτι πιο ύπουλο
και το «Vice Versa» όπου παρακολουθούμε
δυο ιστορίες, δυο διαφορετικές αγριότητες σε δυο πολέμους, το 1943 στον 2ο
Παγκόσμιο και το 1991 στην Γιουγκοσλαβία σχεδόν πλάνο πλάνο.
Η γραφή του Σταμάτη Λαδικού δεν έχει
πουθενά αμηχανίες, τα χάσματα στην πλοκή μάλλον προσθέτουν παρά αφαιρούν στη γοητεία της κι εγώ προσωπικά πιστεύω πως θα αδικηθεί αν μείνει φανατικά
στην κατηγορία τρόμου. Κάποια από τα διηγήματά του είχαν κι άλλα να πουν, ίσως
εμπεριείχαν και το σπέρμα για μια μεγαλύτερη ιστορία.
"camera obscura", Σταμάτης Λαδικός, εκδ. Momentum, 2012, σελ.180
Υ.Γ. Το εξώφυλλο δεν μου άρεσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου