Χαρούμενο Πρωτοχρονιάτικο πόστ

           

           Όταν έρχονται τα ζόρια, το μοναδικό μου καταφύγιο είναι τα βιβλία. Έτσι απλά, αντικοινωνικά, απάνθρωπα σχεδόν. Όταν τα πράγματα καταλήγουν απάλευτα, όσες φορές και να τα διυλίσεις, να τα αναλύσεις στο τηλέφωνο και σε καφέδες, όσες και να κλάψεις και να σου χαϊδέψουν τα μαλλιά, μόνον τα βιβλία κατορθώνουν να σε βγάλουν από τη διάθεση.

            Τους συγγενείς δεν τους διαλέγεις, πρέπει όμως στις περισσότερες περιπτώσεις να ζήσεις με αυτούς, να ζήσεις ίσως και για αυτούς. Το τι θα σε γλιτώσει από την παράνοια όμως είναι καθαρά δική σου υπόθεση. Εγώ διαλέγω τα βιβλία. Δε με απογοήτευσαν, δεν αρνήθηκαν ποτέ να με σώσουν, δεν τράβηξαν ποτέ υστερική κρίση για να γίνει το δικό τους.

            Είναι τόσα τα πράγματα που δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτή τη στιγμή που πρέπει κάπου να ξεσπάσω όλη αυτή την ενέργεια, να τη διοχετεύσω. Όταν είμαι έτσι δεν μπορώ να γράψω, μου βγαίνουν κόμποι κόμποι λέξεων ακατάληπτοι. Μπορώ όμως να διαβάσω, να κουρνιάσω στο κρεβάτι μου, να ανάψω το πορτατίφ, να κλειστώ στη γωνιά μου ως να περάσει η φουρτούνα. Ή να χρειαστεί να βγω και πάλι στον κόσμο.

            Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα την τέχνη. Ή κάπως έτσι.